Hoeveel regie moet je naar je toe trekken in het minnelijke traject?

Started by MathiasRots, Mar 28, 2015, 04:34 PM

Previous topic - Next topic

MathiasRots

Beste ervaringsexperts,

Ik zit nog niet in een saneringstraject maar ik sta nu aan de vooravond om een schuldhulpverleningsovereenkomst bij een gemeente te ondertekenen. Vanwege de complexiteit van mijn situatie (twee koopwoningen, twee verschillende hypotheekverstrekkers, waarvan één woning in de  verhuur en in de andere woning was mijn ex-partner met kinderen woonachtig, voormalig ondernemer, werk zoeken, etc) heeft het opruimen van de belemmeringen om überhaupt bij de gemeentelijke schuldhulpverlening aan te kunnen kloppen ongeveer een jaar geduurd.

In de tussentijd heb ik me wel verdiept in hetgeen wat onoverkomelijk is, namelijk de schuldsanering.  Dit op diverse fora, website van de RVR,  NVVK, etc.  Wat me wel is opgevallen is dat veel minnelijke trajecten mislukken, dat dwangakkoorden en uiteindelijke aanvragen voor toegang tot de WSNP falen.  Vaak is de oorzaak dat het minnelijke traject, volgens de rechter,  niet goed genoeg is doorlopen, met andere woorden er is geen uiterste inspanning geleverd om minnelijk tot een akkoord te komen.

Ik wil een graag stelling poneren:  de berekening van het VTLB in het minnelijk traject moet net zo ‘strak’ worden gedaan als in het wettelijke traject.  Er mogen dus geen correcties worden meegenomen waarover een RC moet beslissen, tenzij deze conform de RECOFA richtlijn zijn en ook voor de 100% kunnen worden onderbouwd met bewijzen en berekeningen.

Mij bekruipt namelijk het gevoel dat de VTLB ’s in het minnelijk traject iets te makkelijk worden gecorrigeerd (lees verhoogd) waardoor de schuldeisers het aanbod kunnen weigeren omdat ze in het wettelijke traject meer kunnen ontvangen.  Hierdoor lukt vaak ook  een dwangakkoord niet omdat het minnelijk traject niet kwalitatief genoeg is doorlopen.   

Als het VTLB in het minnelijke traject al conform het wettelijke wordt vastgesteld wordt de kans verkleind dat schuldeisers weigeren omdat ze meer kunnen ontvangen in het wettelijke traject.  Als ze toch weigeren dan is de kans op een dwangakkoord levensgroot aanwezig omdat het minnelijke traject al tot het uiterste is gegaan.   De rechters zien namelijk veel liever dat de schulden in het minnelijke traject worden geregeld.

Wat is jullie ervaring in relatie tot mijn stelling?  Hoe veel regie moet je zelf in het minnelijke traject naar je toe trekken om het risico zoveel als mogelijk te verkleinen om in een wettelijke sanering terecht te komen of om dwangakkoord te laten slagen?