Kunstgrepen om te overleven

[burningspirit]

Daar zit ik weer, huilend onderaan de trap. Ondanks alle moeite die ik doe, om mezelf in actie te brengen.
In het afgelopen uur heb ik 'bijgelezen' op dit forum en gezien dat ik niet alleen ben, daar onderaan de trap. Het liefst zou ik in elk topic, dat ik las, een reactie achterlaten met de bemoediging waarin ik (volgens horen zeggen) zo goed ben. Maar het is te veel en ik ben te moe in mijn hoofd.
Herkenning en tranen bij het lezen van dit alles. Meevoelen, reflecteren en hoppalaaa.... wéér een mini-bui over mijn wangen.

Mijn sessie bij Rieke heb ik deze week gemist door een samenloop van omstandigheden, waardoor ik me ervoor moest afmelden. Ik kan niet wachten tot ik haar weer zie en kan vertellen wat ik allemaal heb gedaan om mezelf uit de put te helpen. En te horen van haar hoe goed ik bezig ben. Ze is een lieve meid, mijn therapeute, rustig, respectvol en begripvol. Ondanks haar jonge leeftijd. Met haar rode wangen en vriendelijke ogen doorkruist ze elk vooroordeel over therapeutes direct. De sessies mogen maar drie kwartier duren en inmiddels ben ik het even vaak als zij, die ervoor zorgt dat ik me niet verlies in ellenlange verhalen maar ons terug bij de 'les' roept. Dat voelt goed; als een soort ongeschreven contract waaronder onze beider virtuele handtekening staat.
Toch is Rieke zo'n beetje mijn enige steun en toeverlaat 'van buiten' op dit moment. Hoewel ik daar heel dankbaar voor ben voel ik me toch vaak eenzaam. Eenzaam maar niet alleen, echo't het nu.

Wat ik deed? We deden mee aan een kamp, zoals elk jaar, waarbij het werken buiten me enorm oppepte. Ik ging met mijn jongste dochter een paar dagen naar een camping en beleefde er relaxte, warme (ondanks voordurende regenbuien) en onvergetelijke dagen met haar. 'De leukste vakantie ever' in de woorden van mijn dochter.
Ik ging in bad en maakte mijn fijnste mooiste kleren in orde, zodat ik me even wat lekkerder voelde. Ik haalde mijn mini-laptopje tevoorschijn, ontdeed het ding van het stof en installeerde het op het rustigste plekje in huis. Plekje voor mij alleen. Ik maakte wandelingen en fietstochten, georganiseerd rond post bezorgen en de kranten van de buurjongen. Liet de wind door mijn haren waaien en genoot van buiten zijn. Ik heb twee boeken gelezen in de afgelopen maanden, waarin ik me helemaal kon verliezen in de heftige verhalen van anderen, die het veel slechter hebben dan ik.
Ik ging met manlief naar een bbq, waar ik mijn tramcollega's ontmoette en had een heerlijke avond met hen. Morgen zijn we uitgenodigd om bij lieve vrienden te komen op hun jaarlijkse familiefeest. Ze maken al het eten zelf klaar en vieren op die manier alle jubilea in één keer. Een feest zonder plichtplegingen maar met super veel gezelligheid.

Verder heb ik mezelf herinnerd aan alles wat we al hebben geleerd: overzicht over de financiën, zuinigheid, bewust boodschappen doen, met kleine dingen blij zijn, materieel niet veeleisend zijn en nog zowat van die 'deugden'. Hardop gezegd tegen mijn man: kijk ons nou toch eens, wat zijn we eigenlijk goed bezig! De kinderen complimenteren met hun meewerken en hun goede inzichten. Etcetera. Positief blijven, goede dingen opzoeken en koesteren.

Maar net zoals het weer, verandert mijn stemming per half uur. Telkens weer trekt die wolk ervoor, dik, grijs, dreigend. Vanaf 1 september moet ik naar een arbeids-bemiddelings-cursus van onze gemeente, de zg ABC-training. Drie weken, vijf dagen per week naar het andere eind van onze stad. Om te re?integreren, zoals de dreigende brief vermeld. Ik probeer uit alle macht mijn diensten op de tram om te zetten naar tijdstippen die ik wél kan halen. Want mijn God, wat zal ik dat vrijwilligerswerk nodig hebben in die weken! Het klinkt misschien kinderachtig maar ik zie er als een berg tegenop. Zelfs onze nieuwe afspraak met het maatschappelijk werk, om opnieuw aan te melden bij het BAC (schulphulpverlening door de gemeente) zal hier voor moeten wijken.
Het voelt voor mij allemaal als kunstgrepen, waarvan de uitkomst onzeker is. Acties waarover ik al bij voorbaat weer de zenuwen krijg.
Hoe lang nog? Hier onderaan de trap wordt het een beetje killig. Wanneer zet ik weer die eerste stap, zodat ik anderen mee kan sleuren, om niet alleen te hoeven zijn op mijn weg naar boven? Ik ben moe en heb het koud.

Nu eerst maar eens naar buiten; zoals mijn man vanmorgen zei: de mensen wachten op de post. Raar genoeg hoop ik dat het pijpenstelen regent, zodat ik tenminste iets voel vandaag. Al was het alleen maar mijn kletsnatte kleren die ik dan moet vervangen. Of misschien mijn leeggespoelde en schoongewaaide hoofd....?

Wish me luck

[burningspirit]

Vandaag realiseer ik me akelig scherp wat het effect op mij is, van vier jaren ploeteren om het hoofd boven water te houden. Ik ben achterdochtig geworden, vrees achter elke boom een beer en heb het gevoel tekort te schieten, óók bij de eenvoudigste dagelijkse taken.
Zelfs het terugkijken en constateren dat ik alles, wat kon, ook gedaan heb, geeft me geen genoegen meer. Is dit nu wat bedoeld wordt, als er wordt gesproken over 'het niet kunnen volhouden' van langer dan drie jaar wsnp? De tijd ervoor is al zo vreselijk heftig. Maar bijna onzichtbaar voor de buitenwereld. Stiekem sluipt de moedeloosheid ook ons gezinsleven binnen. Uit alle macht probeer ik me elke dag aan te passen aan nieuwe en bestaande situaties. Nooit meer vrij zijn, niets meer onbespied en onbeoordeeld kunnen doen. Mijn verdediging tegen de hardop uitgesproken oordelen klinkt als het gepiep van een muis, voor mijn gevoel. Soms zeg ik maar niets meer en verdwijn, vlucht en huil mezelf in slaap. Zoals vroeger.

Maar ik vertik het, om mezelf blijvend als een nietsnut te beschouwen. Probeer uit mijn tenen de gedachte naar boven te halen: mijn tijd komt wel weer. Ooit. Mijn waarde als mens in deze maatschappij is dan nu wel even ondergesneeuwd, maar het betekent niet dat ik ook werkelijk waardeloos ben. Het betekent niet dat ik afgeschreven moet worden. De 'ballen' die me een jaar geleden door mijn toenmalige collega's werden toegeschreven, heb ik nog steeds. Lef, 'guts' of hoe het ook heet, is vast onderdeel van mijn gedrag. Een 'tool' die ik me niet uit mijn handen laat slaan ..... als het aan mij ligt: nooit dus, bij wijze van spreken 'over my dead body'.
Wat zou ik moeten zonder die levensdrang, die levensmoed? Waar zou ik zijn zonder de wetenschap, dat ik er toe doe, er mag zijn en met een plan in deze wereld ben geplaatst? Zoals ik als klein meisje al dacht: Niemand anders dan ikzelf is de baas over mijn gedachten. En hoeveel signalen, verbaal en non-verbaal, ik ook krijg, dat ik onbeduidend en onnuttig zou zijn: mijn hoofd sputtert tegen, gelooft het niet en vertikt het om dat aan te nemen. Soms met de moed der wanhoop, soms met een klein beetje herwonnen energie, trek ik ten strijde. Een strijd voor mij en de mijnen, om overeind te blijven en door te kunnen gaan. Strijd om te mogen zijn wie ik ben, te mogen zijn, zoals ik bedoeld ben te zijn. Vaak onzichtbaar, niet altijd effectief. Maar wel vasthoudend en met een doel. Om onszelf en anderen te bewijzen dat er leven is, temidden van schulden.

[member001]

Wat kan jij het heerlijk omschrijven zeg!
Ik voel me ook vaak zo!

Mensen in mn omgeving zeggen weleens, heel knap hoe je het allemaal doet.
Zuinig zijn, boodschappen doen met een budget van 50,00 per week, met zn vieren.
Alle vasten lasten betalen...

Maar zo voelt het niet.. een berg schulden op de nek.. ik ben teleurgesteld in mezelf.

[burningspirit]

Geen idee hoe lang jij al bezig bent, member..... in het begin zeiden mensen dat ook wel eens tegen mij, maar wij zitten inmiddels in een vaarwater waarbij er alleen nog maar af en toe gecontroleerd wordt of we niet stiekem al uit de problemen zijn.... heel pijnlijk, alsof het enige  dat wij geleerd zouden hebben is: onze slachtofferrol te kunnen spelen.......  en meteen ook weer een aanslag op mijn zelfvertrouwen.
Had ik het niet allang geregeld moeten hebben? Teleurgesteld in mezelf, ja, dat ben ik ook vaak. Maar ik blijf gelukkig eigenwijs en wil mijn gevoel voor wat werkelijk belangrijk is niet opgeven.

[tonnie64]

Burningspirit, ik heb echt zitten huilen, om wat je schrijft, zo herkenbaar, daar achter die woorden schuilt een supersterk mens, dat langzaam maar zeker uit een heel diep dal aan het kruipen is, Ik heb super veel bewondering voor je dat je toch weer die kracht vind om elke dag door te gaan. En bewondering dat je deze dingen opschrijft die vele van ons elke dag voelen. Maar we komen er allemaal sterker uit, door elkaar en met elkaar. Een hele dikke knuffel van mij

Groetjes Tonnie64

[burningspirit]

Gisteren was ik weer bij Rieke. De drie kwartier, die er voor de sessie staat, zijn echt wel erg weinig tijd. Maar gelukkig begrijpt ze me zó goed, dat we samen toch altijd weer iets nuttigs doen. Deze keer vertelde ik over de cursus van de gemeente en dat ik daardoor de helft van mijn diensten als vrijwilliger niet zou kunnen doen. Ze zei meteen: Nou, dan moet je die diensten dus gaan ruilen. Ik keek haar verbaasd aan, had verwacht dat ze zou zeggen: Tja jammer. Toen ik mijn verbazing uitte zei Rieke: Ik weet hoe belangrijk dat werk voor je is, hoe je erdoor ontspant, dus afzeggen is geen eerste optie! Zo dan. Hoezo hulpverleners met kennis uit een boekje? Zij niet, niet 'mijn' Rieke. 

Samen maakten we een weekprogramma, waarin opgenomen om te beginnen de telefoontjes en mailtjes, die ik voor het ruilen van de diensten moet doen. Zelf zal ik een programma maken voor de trainingsweken, waar ik dan volgende week weer met Rieke naar ga kijken. Alles met voldoende balans tussen (in)spanning en ontspanning. Zelf denk ik stiekem: als er zoveel spanning is, zal ik daar ruim voldoende ontspanning tegenover moeten zetten..... en het mag niks kosten. Een nieuwe uitdaging! Ik ga eens kijken hoeveel boeken ik nog in huis heb, die ik lang geleden al had willen lezen.

En verder een mini-oefening meegekregen. Basis is: Je bént niet je gedachten. M.a.w.: Je kunt dénken dat je bijvoorbeeld 'waardeloos' bent, maar dat betekent niet dat je het ook bent. En om grip op je denkpatroon te krijgen kun je dat woord voor ogen nemen. Ogen dicht en het woord groot voor je zien. WAARDELOOS. Dan laat je het kleiner worden, dan weer groter, dichter bij en verder weg. Om te leren dat het een woord is, een gedachte, een veronderstelling. En dat je er vervolgens mee kunt doen wat jij wilt.
Weet je wat? Ik laat dat woord gewoon verdwijnen...... 

Dank aan Rieke, die me weer met twee voeten op de grond zette. Dat zeg ik ook na elke sessie: Dank je wel!

[Chrissie]

  leuk dat je dit deelt!
Hier kunnen velen wat aan hebben!