Schuldenstand

[Xdewit]

Immy, rottige situatie! Ik hoop dat je snel weer uit het dipje bent. Vergeet niet dat je al bewonderingswaardig goed bezig bent!!

[Buster]

Lieve Immy,

Toen ik mijn man leerde kennen waren zijn familiebanden op een zus na nagenoeg opgebrand.
Allemaal hadden ze op hun eigen manier toegezien hoe hij zichzelf in de soep draaide en zich steeds vaker afwezig hield van alle "verplichtingen".

Met het aangaan van de strijd heb ik er bewust voor gekozen om die banden op te bouwen. Want welk beeld zij ook van hem hadden, HIJ vertelde met veel genegenheid over zijn familie, de een had hem opgevangen, de ander had hem voorzien van eten als dat nodig was. Het probleem was, dat zij dat niet wisten omdat hij niet meer langs kwam.

Familie is iets waar je in investeert als je wil dat het wat wordt. Doe je niks, wordt het ook niks.
(uitzonderingen daargelaten)
Over het algemeen geldt voor ons allemaal dat als we aankloppen voor hulp omdat het echt, echt, niet meer gaat dat dat toch vaak familie is. Als alle vrienden wegvallen blijven ouders, broers en zussen over.

Keer het voor jezelf eens om, je bent niet bezig met het aanpakken van je probleem, je bent bezig met het oppakken van je oplossing! Daar werk je keihard aan en om dat doel te behalen heb je de keuze gemaakt om bepaalde dingen weg te bezuinigen. Maar laat ook de vrijheid om te kunnen investeren in datgene wat je belangrijk vindt. Als je open en eerlijk bent is de kans groter dat er begrip is voor het feit dat je überhaupt naar zo'n gelegenheid toe komt (reizen is niet gratis).

Leven op een absoluut minimum voor een langere tijd vertekent je wereldbeeld. Voor jou is het waarschijnlijk niet belangrijk dat je op een jubileum een maaltijd organiseert, voor een ander is dat misschien wel belangrijk. Probeer je te verplaatsen in de gedachte van de ander, het enige risico wat je loopt is dat je die ander leert begrijpen. Als er dan geen begrip voor terug komt heb jij in elk geval wel begrip getoond.

Mijn ervaring is dat ik nog elke dag blij ben met de openheid die we hebben gegeven en uitgelegd dat het voor ons al heel wat is dat we komen, dat dat betekend dat we daar drie maanden voor moeten sparen. Dan vallen de lege handen waarmee we komen ineens best wel mee. Ja, en we krijgen altijd wat mee, eten, kleding voor de kinderen o.i.d. dan zeg ik dank je wel. Dat is hun manier om te laten weten dat ze het beste met ons voor hebben. Als de situatie andersom was geweest had ik namelijk precies hetzelfde gedaan.


 

[burningspirit]

Leven op een absoluut minimum voor een langere tijd vertekend je wereldbeeld.

Daar heb je echt een punt Buster...

Bij mij gebeurt dat ook.

Blij zijn met je eigen openheid gebeurt ook niet direct, maar pas later, is mijn ervaring tenminste.
En 'dank-je-wel-zeggen' moet je echt leren! Pas als je niet meer het gevoel hebt dat danken een zwaktebod is, maar juist een teken van geestelijke stekte en acceptatie van je situatie, kun je zonder 'mokken' dankjewel zeggen.

Ik hou mijn kinderen altijd voor, dat ze zelf moeten kiezen. Boos zijn mag, teleurgesteld zijn ook. Maar (ver)oordelen en blijven door mekkeren (c.q. in je eigen modder blijven rond draaien) vind ik echt niet nodig. En daarbij geef ik ze dan ook duidelijk aan, dat ik niet meer of minder van ze hou, naar gelang ze hun plaats op de ladder in de maatschappij hoger of lager kiezen als startpunt. Elk mens moet naar vermogen bijdragen aan zijn of haar omgeving.

En dan blijkt een opmerking over 'wel-komen' versus 'niet-komen' opeens het grote verschil te maken. Laten we ons niet verstoppen, schuldenaren, maar laten we gewoon eerlijk zijn! Voor zover in ons vermogen ligt. Tussenwegen zijn er ook genoeg. Waarover ik al repte: bijvoorbeeld een standpunt innemen: zóveel is voor ons de max om te besteden daar aan. De vraag kan komen: waarom? Op dat moment moet je de keuze maken: leg ik uit wat er aan de hand is, of blijf ik op principes staan?
De ene keer kan uitgebreide uitleg het beste zijn, de andere keer kan het beter zijn je een beetje op de vlakte te houden.
Of.... spreek ik nu abacadabra?

[Buster]

Nee, dat is geen abracadabra, dat is heel logisch, met de een deel je nu eenmaal makkelijker iets dan met de ander.

[Xdewit]

Buster, Burningspirit wijze woorden! Dank je En voor mij geen abacadabra hoor, kan je goed volgen:)
Persoonlijk maak ik er geen probleem van dat ik in de situatie zit waarin ik nu in zit. Voorheen had ik het misschien nog wel moeilijker. Sociaal heb ik wel veel in moeten boeten (niet mee kunnen naar de film, kop koffie drinken of uit eten gaan).

[chapter]

Het is een lastige situatie en snap dat jij geen goede band hebt met ze maar wat wil je man zelf.
Het is en blijft zijn familie en als ze er niet meer zijn heb je niets aan had ik maar.
In mijn omgeving weet iedereen van mijn situatie die nu in wsnp stuk beter is als ervoor.
Nu denken mijn vrienden ook wel mee sparen allemaal voor ons airmiles en daar halen we bv efteling tickets van bioscoop bonnen etc.
Ik doe bv mee aan tns nipo en kan daar sparen voor bol of andere bonnen.
We gaan geregeld lunchen mijn vriendinnen betaalde dat altijd nu in wsnp kan ik zelf weer betalen en soms een rondje doen.
Ik raakte in sociaal isolement en mensen snapte niets ervan waarom ik niet meer mee wilde etc pas toen ik daar open over was veranderde er iets.
Je kunt de ander niet veranderen maar wel jezelf en je eigen beeld.

[immy]

Wow, wat een hoop reacties! Laat ik eerst even wat verduidelijken. Het huwelijksjubileum wordt niet gevierd. Dat wil zeggen mijn schoonouders hechten totaal geen waarde aan zoveel jaar getrouwd zijn. Dit idee kwam van mijn schoonzus en zwager, een paar dagen voor het huwelijksjubileum. Mijn schoonouders hebben niets laten weten, en ons dus ook niet uitgenodigd. Het is dus op stel en sprong: wij gaan langs en willen eten met ze, komen jullie ook. Wat dus in zou houden dat wij de helft van de rekening moeten betalen, en geloof me, dat is niet goedkoop met hun.
Gelukkig heeft 'het probleem' zich inmiddels opgelost. Schoonouders hadden plannen om dit met anderen te vieren, zwager en schoonzus besloten daarbij aan te schuiven. Manlief had hier geen zin in. Zijn woorden: ik kom wel een keer als ik uitgenodigd word, en niet andere plannen verstoor.

Nog een verduidelijking: Mijn man vindt het allemaal niet erg. Hij is erg verschillend van zijn familie. Ik doe hem hier dus zeker niet te kort mee. Ik probeer juist altijd iedereen te vriend te houden, compromissen te sluiten.

Gelukkig leven we ook nog niet op het sociaal minimum. Niet verplicht in ieder geval. We sparen nog steeds en reserveren ook nog steeds. Wanneer mij van te voren bekend was geweest dat ze een jubileum hadden (wat ik al zei, ze hechten er geen waarde aan, en ik weet hun trouwdatum niet), en zwager geopperd had om een etentje/ cadeau te organiseren, hadden we daarover kunnen nadenken met zijn allen en iets kunnen doen in overleg. Dan hadden we er wat voor opzij kunnen leggen.

Open zijn tegenover hen, is geen optie. Zelf houden ze juist de schone schijn op, met alles. En zijn ze zeker niet verstandig met geld. Eerder het grote voorbeeld van hoe het niet moet, en hoe wij niet willen worden. Verder geven wij normaal ook gewoon aan wanneer wij iets te duur vinden, of we het niet kunnen betalen of dat wij het er gewoon niet voor over hebben. (zoals wintersportvakantie gezamelijk, weekje weg naar duitsland in de winter, uit eten gaan tijdens een weekendje in een park).

Zo, een heel boekje open over mijn wereldje... Ik moet eerlijk zeggen dat ik, ook al hadden we het geld nu, we dan nog niet blij zouden zijn, met de manier waarop zulke dingen af en toe gaan.

We gaan dus van de week gezellig even een bakje koffie doen, en dan krijgen ze een mooie bos bloemen. We hebben dus ook echt geen ruzie ofzo. De wereld ziet er weer een stuk zonniger uit, na het vertellen van mijn verhaal, en dat blijkt dat mijn man gelukkig er precies hetzelfde over denkt.
Diepe hap lucht en vrolijk weer verder!

Gr. Immy

[burningspirit]

Ik moet eerlijk zeggen dat ik, ook al hadden we het geld nu, we dan nog niet blij zouden zijn, met de manier waarop zulke dingen af en toe gaan.


hihi Immy, hiermee lever je ongemerkt een bijdrage aan andere discussies hier op dit forum

top hoor, ik ben in elk geval opgetogen over je verhaal

greetzzz

[Buster]

Hoi Immy, iedere situatie en familie is anders.

Ik hoop wel dat de koffie lekker is

[immy]

We hebben weer een sprint gemaakt. De stand staat nu op â,¬ 7681,83. Dit door verkoop van dagen en uren van mijn man. Nu zal het niet zo snel meer gaan... Er was ook nog een fout gemaakt met het uitbetalen van de uren, waardoor er teveel was uitbetaald. Dit wordt gelukkig gecorrigeerd met andere uren/vakantiegeld door het bedrijf. Maar die ingecalculeerde aflossingen worden dus minder of vervallen.
Verder gaan de financien redelijk. Ik heb wel weer de neiging om teveel uit te geven aan boodschappen ed. Ik hou rekening met schoolgeld, sportclubjes, zorgkosten en onderhoud huis. Hiervoor gaat elke maand geld naar verschillende spaarrekeningen, bij binnenkomst van een rekening gaat dit bedrag weer naar de betaalrekening, dit gaat dus heel goed. Maar ik hou ook iets voor 'onvoorzien' en meestal verdampt dat op een of andere manier.
Ik ga voor deze maand weer mijn boodschappengeld contant ophalen, en verdelen in envelopjes. Het bedrag onvoorzien zal ik opnemen en in een spaarpot doen (en de pinpas thuislaten...), kan ik ook niet in de winkel denken dat kan nog wel. Al die kleine extra bedragen vallen los nog wel mee, tot je ze bij elkaar optelt...

Ik merk wel dat ik eerlijker word naar mensen toe. Ik zeg al veel makkelijker dat vind ik te duur, of dat vind ik het geld niet waard. Of dat komt nu niet uit. Ook merk ik dat dit gewoon geaccepteerd wordt. Misschien ben ik toch niet de enige

Groetjes, Immy

[Chrissie]

Heb nog even terug gekeken Immy naar januari en nu maar wat  hebben jullie hebben een  zeer goede sprint gemaakt , wat heerlijk voor jullie, het is een genot om te zien!

merk wel dat ik eerlijker word naar mensen toe. Ik zeg al veel makkelijker dat vind ik te duur, of dat vind ik het geld niet waard. Of dat komt nu niet uit. Ook merk ik dat dit gewoon geaccepteerd wordt. Misschien ben ik toch niet de enige    

Dat deed ik in het begin ook, maar ik ben er mee gestopt ga die discussies niet meer aan in mijn man zijn familie wordt dit totaal niet geaccepteerd, in hun ogen dit is afgelopen zondag nog gezegd ben ik een verschrikkelijk mens die haar gezin tekort doet. Ik kom me daarin ook steeds weer tegen maar gelukkig door de mensen op dit forum en de gesprekken die ik bij de lentis heb gehad en nog heb sta ik weer stabieler in mijn schoenen en voel me daardoor niet meer waardeloos! Het haalt me nu dus niet meer zo onderuit!

[immy]

Oei, dat lijkt me ook niet fijn als er over je gezegd wordt dat je je gezin tekort doet. Zelfs als je weet dat je heel hard je best doet om alles juist op de rit te krijgen en te zorgen voor een betere toekomst.

Voor dat ik durfde te zeggen dat ik het te duur vind, werkte ik me in allerlei kronkels om toch maar mee te doen. Of stelde ik een aflossing uit, of werden er excuses bedacht, zodat ik maar niet met de billen bloot hoefde. Nu ga ik nog niet met de billen bloot, wij hebben geen 'problematische' schulden. Zolang het nu de goede kant op gaat, gaat het niemand wat aan dat we schulden hebben. Maar ik zeg nu wel wat ik wel en niet wil uitgeven. Bij sommigen zie ik dan een opgelucht gezicht en krijg ik een antwoord als: Ben je gek, dat heb ik er ook niet voor over hoor!

Dit forum helpt enorm. Ondanks dat ik anderen niet kan helpen, met ervaringen wbt. achterstanden, hulpverlening e.d., geeft dit forum wel de stimulans om door te gaan. Als ik zie hoe anderen blijven vechten, geef ik mezelf weer een schop onder mijn kont! Ik ben zo bang dat ik anders de teugels weer laat vieren wanneer het nu zo goed gaat. Dan denk ik eerder: Ach het kan wel weer. Schuiven met bedragen en potjes... Dat probeer ik nu echt te laten.

[Buster]

Immy, volgens mij is het grote verschil of je tijd steekt in je probleem of in je oplossing.

Of je nu een voorbereiding maakt voor een vraag om hulp bij de gemeente, of je maakt een strijdplan om het zelf aan te pakken. Elke druppel energie die zit in het oplossen is een mega waardevolle druppel.
En juist door te schrijven hoe het met jullie gaat help je anderen ook weer.
Die lezen dat en krijgen daar weer energie van.

Je kan meer dan je zelf denkt!

[Chrissie]

Oei, dat lijkt me ook niet fijn als er over je gezegd wordt dat je je gezin tekort doet. Zelfs als je weet dat je heel hard je best doet om alles juist op de rit te krijgen en te zorgen voor een betere toekomst.

In het begin van de schulden kon ik er nog wel mee omgaan zag dat licht aan het einde van de tunnel maar toen schreef ik nog niet op dit forum, heb nu een dikke twee jaar gehad dat ik alles heel zwart zag en in een negatieve spiraal zat, eindelijk zie ik weer een beetje die andere kant weer. Nu weet ik ook weer beter dat ik het altijd juist heb gezien dat geeft me toch de kracht om weer door te zetten dus gooi het van mijn schoonfamilie aan de kant en zet mijn man de spiegel voor die mij is voorgezet bij de Lentis. Iedere vijf euro die ik nu teveel uitgeef is een stap dichterbij de afgrond. Wat moest ik die man weer een gelijk geven het is zeer confronterend maar het klopt als een bus en het trekt je tevens weer omhoog! Hier op dit forum zitten ook van die geweldige mensen die dat doen daar heb je heel veel aan!! Besef nu ook heel goed als ik die andere kant opga en weer dieper in de schulden kom dan doe ik pas het gezin tekort!! Ook zo'n bekende zin van die lieve Peter wat me er altijd weer bovenop trok waar ik hem al vanaf het begin van dat ik schrijf op dit forum dankbaar voor ben. Zulke zinnen blijven gewoon hangen!!!

Maar ik zeg nu wel wat ik wel en niet wil uitgeven. Bij sommigen zie ik dan een opgelucht gezicht en krijg ik een antwoord als: Ben je gek, dat heb ik er ook niet voor over hoor!

Die ervaring heb ik ook wel maar dan bij andere mensen meer bij vrienden dat is gewoon heel fijn en dat geeft gelukkig geen discussies. Daar kan je het gewoon heel gewoon het aangeven dan is het prima, zo'n verademing!

Immy je doet het zo goed en ik kan ook niet iedereen helpen ben ook niet zo deskundig als onze Buster en diversen anderen maar net zoals Buster ook al aangeeft  door te blijven schrijven help je anderen ook weer!

[immy]

Ik hoop maar dat andere mensen wat aan mijn verhaal hebben. Ik heb in ieder geval heel veel aan het forum.
Vandaag nog eens met manlief het aflossingsschema doorgenomen. Als het goed is zijn we in januari 2015 klaar! Dat wisten we al, maar toen zagen we ineens dat het nu al weer maart is. Jeetje, alweer in de 3e maand van het jaar. We leven nu naar elke nieuwe maand toe, weer een maand dichterbij de groene cijfers! Vooral de maanden van de kinderbijslag zijn 'leuk', het grootste deel daarvan gaat gelijk in de schuld, en maken we gelijk weer een sprong. Ik kan dus niet wachten tot 1 april.