Ik word hier zo moe van!!

[Kayiro]

Nou me positiviteit was weer van korte duur.

Zoals je in me verhaal kon lezen ben ik met sanering bezig, aantal weken geleden heb ik alle documenten en dat zijn er veel want heb meer dan 10 deurwaarders, ingeleverd en een motivatie brief waar globaal in stond dat ik in de schulden ben gekomen door oa. dakloosheid en een beetje onmacht, geen kennis en nalatigheid.

Dus ik zit thuis in me achterhoofd te wachten op de brief van de kbr met wel of niet akkoord zodat ik weer een stapje verder in me leven kan.

Wordt ik net door me begeleider gebeld dat de brief niet goed was, dat ik helemaal in detail moet gaan uitleggen hoe het ontstaan is en waarom ik een keer de uitkering heb door laten lopen, wat ik notabene zelf heb verteld en ook waarom, omdat al me geld naar deurwaarders ging en overal beslag op lag. Ja ik weet het, stom maar ben iig eerlijk geweest daar.

Nu vallen ze dus op die fraude en moet ik dit goed gaan verwoorden, en nou het mooie, andere personen bij het kbr gaan niet zo diep in het verleden maar mijn contactpersoon daar staat er dus om bekend.

Waarom moet dit verdomme relevant zijn, boeiend hoe ik aan de schulden ben gekomen, ze zijn er, ik kan me fouten niet meer veranderen, ik wil vooruit en van die shit af, ik wil een keer rust in me hoofd na 13 jaar ellende, ik doe de laatste 2 jaar alles wat er van me gevraagd wordt, heb geen nieuwe schulden gemaakt, ben al me afspraken nagekomen en nu na weken te wachten hoor ik dus dat me sanering nog niet eens in behandeling is door deze burocratische shit!!

En als het alsnog ooit in behandeling gaat en ik na anderhalf jaar(ben ik er dan al totaal mee bezig) eindelijk antwoord krijg wordt het toch waarschijnlijk een nee omdat of het bkr vind me verhaal niet genoeg en anders is er van die deurwaarders vast wel 1 die niet akkoord gaat en moet ik naar wsnp.

Dat had ik ze al &*^#&*%@ gelijk kunnen vertellen, daarna gaat het ook weer eeuwen duren voordat ik daar aan de beurt ben en zo zijn er weer een aantal jaren van me leven af.

Sorry voor de agressieve toon in dit berichtje maar ik wordt er moe van, elke stap die ik neem, 2 terug en elke keer komt er weer iets onzinnigs zodat het weer wordt uitgesteld, ik wil hieruit, vooruit, het verleden laten voor wat het is, ik zie de toekomst al niet positief in en ik geloof niet dat ik ooit van die shit af ben maar ze blijven me maar tegenwerken.

[Libra]

Beste Kayiro, adem in........adem uit........

Luister, ik snap je frustratie volkomen, alleen.......die frustratie gaat je niet helpen!

Je hebt het nadeel dat je NU je schuldenproblematiek aan wilt gaan pakken.
Juist op het moment dat de regels ontzettend aangescherpt zijn, ze op veel meer slakken zout leggen dan in het verleden en de toelating tot een traject moeilijker is geworden.

Maar ,..........de positieve keerzijde van deze medaille is dat je nu "gedwongen" wordt je hele leven heel goed onder de loep te nemen en dat dit een heel mooi leerproces voor je kan worden!

Eerlijkheid duurt echt het langst!
Je bent dus heel goed bezig dat je alles al eerlijk verteld hebt.
Geef ze de details waarom ze vragen met daarbij een onderbouwing wat je hiervan geleerd hebt en hoe je dit in de toekomst zult vermijden en voortaan anders zult gaan doen.

Dat je ongeduldig bent is ook volkomen te begrijpen, maar vergeet niet dat dit soort trajecten nu eenmaal tijd kosten!
Je zit nu in de aanloopperiode waarin gekeken wordt of het minnelijk traject opgestart gaat worden.
Er staat alleen al voor deze periode een termijn van 120 dagen.
Daarna gaan ze alle schuldeisers aanschrijven met een voorstel.
Hierbij geven ze wel een antwoordtermijn aan, maar de ervaring leert dat niet alle schuldeisers direct en adequaat reageren en dat er vaak nog een aantal een tweede keer aangeschreven moet worden.
Hierna wordt er gekeken of en hoeveel schuldeisers er akkoord gaan met het voorstel en hoeveel niet.

Afhankelijk van het soort schuldeiser (preferent of concurrent) en de hoogte van de openstaande vordering wordt er beslist of het minnelijk traject van start kan gaan, of een eventueel dwangakkoord zin zou hebben (er wordt dan aan de rechter gevraagd om de schuldeisers te dwingen (op te leggen) verplicht mee te werken aan een minnelijk traject), of dat het minnelijk traject mislukt is en er een aanvraag tot toelating WSNP gedaan wordt.

Ook hiervoor geldt dat de toelatingseisen aangescherpt zijn en de rechtbank wil er min of meer van overtuigd zijn dat je geen "draaideur" geval bent.
Met andere woorden: dat er niet een heel groot gevaar bestaat dat je nog tijdens of direct na het traject weer in dezelfde "fouten" vervalt als voor die tijd.

Hoe dan ook, het heeft gewoon z'n tijd nodig!!

Je zit nu al volop in de aanloopperiode van 120 dagen en uiteindelijk kan het dan best snel gaan.
Je hebt gelukkig niet, zoals vele anderen wel hebben, een eigen huis wat verkocht moet worden en waardoor de start van een traject inderdaad jaren kan gaan duren.

En nogmaals, ik snap echt je ongeduld en dat je liever vandaag dan morgen in het traject zou willen zitten, maar zo werkt het gewoon niet.
Aan de andere kant kun je blij zijn dat je een casemanager hebt die de punten zo op i zet!
Je wilt ze niet de kost geven die een minder adequate hulpverlener hebben en daardoor verderop in het traject in de problemen komen.

Of bedenk je eens als je niet toegelaten zou worden tot een traject en het zelf zou moeten gaan oplossen, hoeveel tijd je dan bezig zou zijn!!
Dan praten we niet over 3.5 tot 4 jaar (inclusief het hele minnelijke traject of WSNP), maar dan ga je over misschien wel 7 tot 10 jaar praten!

Je hebt je zaakjes heel goed op een rijtje staan, houdt nu je hoofd er even heel goed bij en laat je niet leiden door de (hoe begrijpelijk ook) de "verkeerde" emoties!
Houd je doel voor ogen en je kans op een schuldenvrije toekomst!

Dus, adem in......adem uit.....!
Je kunt dit!!!

Heel veel succes!

[Kayiro]

Nou geloof mij nou, als ik zowel niet geholpen wordt in het minnelijke en de wsnp dan gaan er 2 dingen gebeuren, ik ga de criminele kant op of ik pak me rugtas en verdwijn en zie wel waar het schip strand.

Ja een traject tot 3 jaar maar dan hebben we het niet over de tijd erbij die het duurt om er uberhaupt in te komen, als het zo door gaat kan ik als ik geluk heb een keer op me 40e "normaal" leven.

Ik weet wel dat druk maken niet help en over het algemeen doe ik dat vrijwel nooit maar het vat zit gewoon vol nou er blijven maar dingen komen keer op keer op keer.

Mja, bedankt voor je reactie

[Boeddha]

Helaas heeft het bij mij ook erg lang geduurd!

Verleden jaar januari aangemeld voor het Minnelijke, december te horen gekregen dat het mislukt was, april de rechtzaak wsnp, afgewezen en nu oktober eindelijk via het hoger beroep toch toegelaten.

Had ook liever al op de helft gezeten van het minnelijke, maar helaas.

En ja ook ik heb regelmatig gedacht, bekijk het maar. Maar wat schiet je ermee op? Dan loop je voor je problemen weg of je veroorzaakt er nog meer.

Kortom, hou vol!

[Kayiro]

Het zwerven zit in me maar als het wordt afgewezen allemaal, wat ik al zei, pak me spullen en zie het wel, trek zuidwaards langs de kust en ik zie wel dan, overleven is me specialiteit

Maar ik wil eerst dit nog proberen.

[tuthola]

Wat ik van jou verhaal heb gelezen is dat je graag een normaal leven wilt gaan lijden, ik hoop dan ook dat je ondanks de tegenwerkingen toch doorzet. Als je er voor wegloopt weet je zeker dat dat normale leven er voorlopig niet inzit dus schouders eronder en doorvechten voor je eigen geluk.

[Kayiro]

Tsja, ik vecht al sinds me geboorte, ben te vroeg geboren en ben geboren als hsp'er, ik vecht letterlijk al tegen de wereld van kleins af aan maar ik ben levensmoe aan het worden snap je. Kijk als je bijv huisdieren hebt, wat vrienden, familie dan zijn deze situaties wat makkelijker om mee om te gaan maar ik ben al jaren alleen.

Tuurlijk spreek ik wel is mensen maar is zo anders.

maargoed, ik probeer deze weg af te lopen en dit is ook tevens de laatste uitweg, mocht het in worst case scenario allemaal worden afgewezen, dan ga ik padje af.

Mja, voorlopig is deze weg nog langggg

[Buster]

Kayiro,

Waar ik normaal gesproken zou zeggen; hou vol, kop op, je kan het,... bij jou passen die woorden niet.
Kan me met geen mogelijkheid voorstellen welk pad je hebt bewandeld en hoe je dat het "overleefd".

Wat ik je wel wil zeggen is dat ieder pad op zijn eigen manier zwaar is.
Ook met huisdier, vrienden en familie is aflossen zwaar.
Je hebt nu deze weg gekozen en gezien wat je al hebt overwonnen heb je heel wat in je mars om ook dit te gaan tackelen.

Bij voorbaat zeggen dat het twee kanten op kan daar doe je jezelf tekort mee. Vind ik
It aint over till the fat lady sings.

Kop op, hou vol, je kan het!

[Kaatje]

vechten kost energie. Er mee leren omgaan en het leren te accepteren of loslaten kost zoveel minder energie. Ja ik kan het weten, bewandel het pad ook alleen, er komt ook van alles op mijn pad en ook in ben hsp. Alleen vluchten voor de schulden lost niets op. Vroeg of laat komt het weer terug op je pad, totdat je er mee weet om te gaan of dat het probleem, in dit geval de schulden, is opgelost. En weet niet of ik het kan vragen of zeggen of dat je het al doet. Leer om te gaan met hsp, het is zo'n mooie gave als je weet hoe je er voor jezelf het beste mee om kan gaan en ook is dit voor iedereen anders.

[Libra]

Kayiro,

Laat ik vooropstellen dat niemand van ons hier het (levens)pad van een ander kan lopen en dat niemand, behalve jijzelf, kan bepalen welke weg je loopt.
Maar ik kan je wel meegeven dat bij niemand van ons die hier op het forum zit, het levenspad over rozen gegaan is.
Iedereen hier (niemand uitgezonderd) heeft vele hobbels op de weg gevonden en iedereen heeft op zijn/haar eigen manier een ontzettende strijd moeten leveren.
Lees maar eens de verhalen hier.

Aan het einde van de rit ben jij de enige die verantwoordelijk is, niet alleen voor de keuzes die je maakt, maar, sec gesproken, voor je hele leven!
En inderdaad, zoals de anderen ook al aangegeven hebben, je kunt weglopen voor de problemen, alleen..........hoe hard jij ook wegloopt, de problemen doen dat niet!

Een leven met schulden is onnoemelijk zwaar, of je nu alleen bent of dat je een gezin hebt.
En natuurlijk is het fijn als je af en toe een klankbord hebt en je zorgen kunt delen met iemand anders.
De keerzijde van dat klankbord is dat dan vaak één de "kartrekker" is en tevens de boeman die altijd maar weer "nee" moet verkopen!
Zo zit er aan elke situatie een keerzijde.

Nogmaals, het is jouw leven en jij bent de enige die de keuze kan maken welke kant je op wilt gaan.
Niemand anders kan die verantwoording op zich nemen, zelfs niet als ze dat zouden willen.

Het aanpakken van schulden is een hele serieuze zaak.
Hier moet je echt zelf voor 100% achterstaan en je zult vaak hele moeilijke keuzes moeten maken.
Maar het werkt niet als je niet die volledige inzet hebt.
Er is namelijk geen of/of mogelijkheid en zelfs geen en/of scenario.
Je gaat ervoor of niet!

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het maken van de (noodzakelijke) keuzes waar je voor staat.