Beste incasso-deskundige,
Het is een erg hard oordeel dat je velt, over mensen die zichtbaar in problemen blijven hangen, maar die dat dus zelf niet goed door hebben, blijkens hun gedrag (blijven kopen/bestellen/schulden maken).
Ik vraag me serieus af wat voor effect het heeft, als deze mensen uit de (schuld-) hulpverlening worden 'gegooid' zoals jij suggereert.
Het antwoord hier op zou niet al te moeilijk gegeven kunnen worden: deze mensen glijden gewoon steeds verder af. Althans dat is mijn bescheiden mening. En vormen hierdoor een steeds grote wordende groep van mensen, die steeds kwetsbaarder en afhankelijker worden in plaats van zelfstandiger en stabieler. Dat laatste is iets dat jij en ik toch graag zouden willen? Dat mensen op den duur weer goed voor zichzelf kunnen zorgen?
Volgens jou 'moeten' deze mensen hun verantwoordelijkheid nemen..... ja, inderdaad zouden ze dit moeten doen, maar beste incasso-deskundige, ze doen het soms gewoon niet. En mijn mening is dat ze dit ook niet gaan leren door uit de hulpverlening gekieperd te worden.
Ik hoop van harte dat de tijd (6 maanden) die door de adempauze wordt gecreëerd op een sociale en menswaardige wijze zal worden ingevuld, niet in de laatste plaats door de hulpverlening. Dat er, om het op zn Hollands te zeggen, in die tijd ook echt 'spijkers met koppen' zullen worden geslagen. In mijn beleving had zo'n adempauze ons veel ellende hebben kunnen besparen. In plaats van ruim vijf jaar te moeten ploeteren om eindelijk een goede schuldsanering te verwerven hadden wij in een half jaar relatieve rust dit zelfde voor elkaar kunnen krijgen. Beetje zuur, want als dit zo geweest zou zijn, hadden we nu onze schone lei al twee jaar op zak gehad. Maar gedane zaken nemen geen keer en ik ben blij dat wij die kans nu krijgen door de WSNP regeling die we nu wel hebben gekregen.
Geeft mij de gelegenheid om te vermelden dat ik nooit eerder zo trots was als in april dit jaar, toen we voor het eerst echte afloscapaciteit hadden en we onze eerste boedelafdracht mochten doen! Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb die afdracht spinnend van genoegen gedaan.
Intussen kennen wij anderen, die in hetzelfde schuitje zitten, die er heel anders mee omgaan. Waardoor ik wel eens met kromme tenen zit te luisteren. Ik zal echter nooit nalaten te proberen mensen erop attent te maken dat ze eerder blij mogen zijn met deze oplossing, dan dat ze erover mogen klagen. Vaak is een gebrek aan geld (met als gevolg schuldvorming) eenvoudig op te lossen door simpele praktische tips over persoonlijke budgetbeheersing.
Wat ik wel merk is dat er mensen zijn, die zo zitten vastgeroest in een gewoonte- en denkpatroon, dat ze veel meer risico lopen om te 'recidiveren' m.a.w. opnieuw in financiële problemen te geraken. Voor die mensen zou iets meer aandacht gerechtvaardigd zijn en ik hoop dan ook dat het in zo'n adempauze zal gebeuren. Dat hulpverleners net even iets dieper gaan en op een menselijke manier in gesprek gaan. Even net iets dichterbij gaan staan en net even wat meer persoonlijke hulp aanbieden. Met alle liefde en plezier zou ik deze hulp als vrijwilliger aanbieden, maar ik denk dat het voor mij verstandiger is om daarmee te wachten tot we ons traject hebben afgerond met een schone lei. Wat niet wegneemt dat ik nu wel al af en toe een lijntje uit gooi, als ik de kans krijg.
sorry maar ik ga er hier onder nog even over door....... kan het even niet laten.
Adempauze? Ja graag! Eindelijk!
Zo nu en dan boek ik wat dat betreft kleine succesjes. Soms kan ik mensen ervan overtuigen dat ze minder nodig hebben dan ze denken. Of ze de weg wijzen naar minder geld besteden zonder kwaliteit (van leven) in te leveren. Of ze een andere manier aan te reiken om ontspanning te vinden. De weg wijzen naar zelf telen van kruiden of groente, anders koken, spullen met elkaar te ruilen of eenvoudig weg aan elkaar weg te geven. Samen doen scheelt ook al heel veel en omzien naar elkaar geeft aan twee kanten meer tevredenheid en plezier. Het is een 'omdenken' dat ik najaag, bewuster leven en beter opletten. Meer waarde hechten aan dingen die je met geld niet kunt kopen, meer genieten van wat je voorgeschoteld krijgt (die mooie zonsopgang of een regenboog, spiegeling van het water en het onverbrekelijk doorgaan van de seizoenen) meer genieten van de dingen die je lange tijd ontbraken, maar die plots toch kunnen (nieuwe schoenen of kleding, een keer naar de kapper kunnen). Ik vertel dan over de gloednieuwe "Wolky' schoenen die ik kreeg, die heerlijk lopen maar waarbij de bandjes niet symetrisch-gespiegeld links en rechts zijn. Het was niemand opgevallen. Of het heerlijke kapsel dat een leerling-kapster gratis weggaf, zodat ze kon oefenen voor haar examen. Examen kandidaten hebben het al in hun vingers, dus geen angst dat ze het verpest nodig. Enzovoorts. Mijn dochter die leert voor bakker en die met eigen baksels thuis komt of op een vroege ochtend opeens een cake bakt, zodat het hele huis er heerlijk naar ruikt.
Ik kan nog een hele poos doorgaan zo, maar dat doe ik maar niet.
Dit laatste stukje is het minst belangrijke van wat ik wilde zeggen. Maar ik laat het toch maar staan voor de liefhebber.
