'De gemeente behandelt me als grof vuil omdat ik in de bijstand zit'

[Marjan12]

Betty (54) zit al ruim 20 jaar in de bijstand.

http://www.msn.com/nl-nl/nieuws/opvallend/de-gemeente-behandelt-me-als-grof-vuil-omdat-ik-in-de-bijstand-zit/ar-BBre5GM

Verhaal in msn.com over bijstand.

Deze vrouw zit al 20 jaar in de bijstand en ze komt net als ons rond met kunst en vliegwerk. Het ergste is dat de gemeente zich niet interesseert in mensen in langdurige bijstand.

[HZHNE]

Persoonlijk heb ik wat moeite met dit artikel.
Ze zit nogal in de slachtofferrol
Ze klaagt dat ze haar klantmanager nog nooit heeft gezien.
Wel belt de klantmanager af en toe. Als je haar zo graag wil zien, dan is het heel simpel, dan geef je dat aan. Ik heb nog geen klantmanager meegemaakt die daar nee op zegt.

Ze ontvangt al 20 jaar een bijstandsuitkering. Daar mag ze heel dankbaar voor zijn.
Als dit vangnet er niet was, dan had ze nu pas echt problemen.

Ze zegt dat ze nu niet meer aan de bak komt, met een leeg cv wordt dit inderdaad heel moeilijk, maar het is niet onmogelijk. Overigens was ze twintig jaar geleden nog niet 54. Op jongere leeftijd is het makkelijker om een baan te krijgen.

Inmiddels heeft ze geen sollicitatieplicht meer.  Dit krijg je niet zomaar. In het artikel is te lezen dat ze kampt met depressies. Dit is een niet te onderschatten ziekte. Mogelijk is dit de reden van de vrijstelling. Wel komt dan de vraag naar boven of ze niet een Wia behoort te hebben.
Al zal een Wia (zonder werkverleden) niet hoger liggen dan wat ze nu krijgt.

Ik vind dat mevrouw heel dankbaar mag zijn met wat ze krijgt van de gemeente.
Oke ze kan niet op vakantie. Dat kan ik ook niet met mijn 800 euro WIA per maand.
Bij mij zijn de zorgkosten in tegenstelling tot haar situatie er nog niet af.

Ik klaag echter niet zoals deze mevrouw. Ik ben blij dat ik een uitkering krijg omdat ik chronisch ziek ben. Ik kan niet alles doen wat ik zou willen, maar ik ben een gelukkig mens met wat ik wel heb. Ik heb een dak boven mij hoofd, een uiterst lieve kat en fijne buren. Doe vrijwilligerswerk binnen mijn kunnen en heb enkele dagen dagbesteding.

Natuurlijk zou ik ook het liefst een baan hebben, zoals ik deze 17 jaar lang gehad heb. Het zit er nu echter niet in, en dat heb ik geaccepteerd.

[Marjan12]

Ik dit nogal wat, punt is 20 jaar op een miminun is niet niks.

[HZHNE]

20 jaar op het minimum is inderdaad niet niks.
Echter mag ze blij zijn dat ze 20 jaar op het minimum zit.
Er zijn landen waar niet een sociaal vangnet is zoals in Nederland.
Vergeet niet dat deze vrouw wel degelijk extraatjes heeft

1. Belastingteruggave
2. Langdurigheidstoeslag
3. Huursubsidie
4. Zorgtoeslag
5. Kindertoeslag *toen haar kinderen jong waren*
7. abonnement op een sportschool of muziekclub etc

Ik zeg niet dat het makkelijk is op het minimum te overleven, maar ze zou iets dankbaarder mogen zijn en zelf initiatief nemen.

Wat zou er gebeuren als deze vrouw morgen door haar gemeente een parttime baan zou krijgen waarmee ze 100 euro meer verdient dan in de bijstand. Ik moet nog zien of ze dan aan het werk gaat.

[burningspirit]

Nou HZHNE, zulke klantmanagers bestaan wel degelijk. Ik heb het meegemaakt dat er tegen me gezegd werd, precies toen ik een verzoek deed om een persoonlijk gesprek te mogen hebben: Het is niet onze gewoonte om persoonlijk contact te hebben. Onverschilligheid ten top en het voelt behoorlijk afwijzend.

Ik vind óók dat ze in de slachtofferrol zit. Daar staat tegenover dat ze wel de moed heeft om eerlijk en open te zijn over haar situatie. En depressie's komen niet uit de lucht vallen, hoor! Zoals Marjan zegt: 20 jaar rondkomen van een minimum inkomen: hiervan kun je danig depri raken kan ik je zeggen. Ik heb het ook meegemaakt dat ik stond te stuiteren van de frustratie, mezelf dodelijk vermoeide onder het roepen van : Laat mij dan iets gaan doen, kan me niks schelen wat! Deze mevrouw heeft, net als ik, zingeving gezocht in vrijwilligerswerk. Waar ze waarschijnlijk toestemming voor heeft moeten vragen en waarvan ze de vergoeding moet doorgeven. En heeft waarschijnlijk geen leeg CV! Wat wel kan zijn is dat er geen CV gemaakt is, terwijl de overheid barst van de cursussen en cursusjes waar een aantal mensen nou net precies weer niet voor in aanmerking komen, om reden van iets erg onbenulligs. Tussen de wal en het schip vallen noemen ze dat.

De manier waarop je overigens af en toe behandeld en toegesproken wordt, als je 'bijstandstrekker' bent is soms echt tenenkrommend en deprimerend. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik in Nederland woon en dat het me in principe aan niks ontbreekt. Maar betekend dat volgens jou dat je dan over je heen moet laten lopen? Dat je je niks meer mag zeggen en een soort doorzichtig gordijn moet worden, waar niemand iets van merkt? Waar vooral niemand last van heeft? Dat je een mens moet worden zonder behoefte aan een beetje ontspanning of even eruit kunnen?

Nee HZHNE, ik mis toch echt medemenselijkheid in de huidige samenleving. En dat is zoals het is en we zullen het ermee moeten doen. Maar ik denk dat het toch, op zijn zachts gezegd, wel aardig is om elkaar niet te veroordelen en met verwijten om de oren te slingeren. Dat het toch ook wel fijn zou zijn om wat meer respect voor elkaar te hebben. En dat jij geen last hebt van depressie of frustratie is fijn voor jou, maar we zijn niet allemaal hetzelfde. Misschien kan jij jouw ervaringen positief inzetten om mensen zoals deze mevrouw duidelijk te maken wat er nog wél goed is aan het leven op deze aardbol?

Ik doe dat soms: dan neem ik iemand bij de hand en laat wat zien waar die persoon blij van wordt. Is soms net het zetje dat mensen nodig hebben om uit het dal te kruipen. En dat zien wordt ik dan zelf weer blij van.

[Xdewit]

Wat een clichés worden er gedestilleerd worden uit zo'n stukje: iedereen 'leest' er ook wat anders in. Natuurlijk is het fijn dat er een vangnet is, natuurlijk zijn er landen waarin je veel slechter af bent. Alleen we leven in Nederland met Nederlandse voorzieningen gebaseerd op Nederlandse prijzen.

Ik vind het erg gemakkelijk om negatief over iemand te oordelen: je hand ophouden omdat je voor wat voor reden je hand op moet houden, of je nu geen aansluiting bij de huidige arbeidsmarkt hebt of dat je ziek bent. Het is een veeleisende maatschappij waar een hoop mensen niet kunnen meekomen en dus er buiten vallen. Ik hoor in dit soort algemene argumentatie (je moet maar eens dankbaar zijn) een algemene veramerikaniserende tendens die rondwaart in Nederland: iedereen lekker voor zichzelf, waarom zou je voor een ander betalen en als je wat 'krijgt' moet je maar erg dankbaar zijn (hoe moet je dat uiten trouwens)?

Persoonlijk 'hoor' ik het klagen en de slachtofferrol van de mevrouw anders: ze wil graag mee doen want ze doet ook vrijwilligerswerk. Daarnaast moet je niet vergeten dat in de tijd (dus 20 jaar geleden) ze 34 was en vermoedelijk ook redelijk jonge kinderen had. In die tijd golden andere bijstandsregels en konden moeders tot het twaalfde jaar bij de kinderen blijven. 

Wat ik hoofdzakelijk hoor in het verhaal is dat zij hulp wil om toch op de een of andere manier toch een baan te krijgen, je weet wel, wat aandacht om verder te kunnen.
Alleen jammer genoeg wordt door veel gemeente een jaarlijks quotum bedacht met uitstroom van mensen in de bijstand. Dat wil zeggen dat ze gaan voor de cijfers, waar kan je het meest scoren? Bij de mensen onder de 45 liefst technisch geschoold die minder dan 1 jaar in de bijstand zitten. Pak de Divosa of cbs cijfers er maar bij.

Als allerlaatste wil ik toch wel zeggen dat het duister lezen in is andermans boeken: je kan moeilijk kijken in de portemonnee en dan oordelen dat diegene wel zo en zo veel op zijn bank krijgt en dan daaruit concluderen dat het wel voldoende zou moeten zijn. Het probleem van het leven aan de onderkant van het bestaansminimum is dat het vaak een sociaal isolement met zich meebrengt: je kan vaak niet meedoen omdat je andere financiële keuzes moet maken bijvoorbeeld omdat een van de kinderen iets extra curriculairs moet doen waar geen potje voor is. Altijd maar moeten opletten dat je niet financieel in de problemen komt, dat is uitputtend.
Ik wens deze mevrouw zeer veel geluk en wijsheid in de situatie. Ik zou toch niet graag met haar ruilen!

[HZHNE]

Ik ben dergelijke klantmanagers nog nooit tegengekomen. Maar oké het kan best zijn dat het voorkomt. Dat vind ik een kwalijke zaak.

Het ontbreken van de menselijkheid in onze samenleving ervaar ik niet zo.  Ook als ik mijn omgeving kijk dan zie betrokken organen bij de problemen die mensen hebben. Misschien ligt het aan het deel van het land waar ik woon.

Ik probeer mensen niet te veroordelen.  Zo ook de vrouw uit dit artikel niet.
Iedereen interpreteert inderdaad het artikel op een andere manier.
Tevens roept het artikel vragen op, die niet worden beantwoord.
Ik lees niks over inspanningen die ze zelf heeft gedaan. Vandaar dat ik ook aangeef dat ze zelf ook om een gesprek kan vragen.

@burningspirit. Je schrijft "En dat jij geen last hebt van depressie of frustratie is fijn voor jou"
Jij kent mij niet behalve van dit forum. Waar baseer je je woorden op?
Ik schreef niet voor niks dat depressie een serieuze ziekte is.

[gewoon]

Ha denk hier neutraal over omdat ik mij dan af vraag hoe dit in hakt op je denken,  als je al zoveel jaren geen werk hebt gehad, en het begint te lijken op levenslang.

Zelfs als zo,n manager meelevend is,  kan het even goed voelen bij het grof vuil gezet te zijn in de zin dat er geen perspectief geboden word ooit weer te kunnen gaan werken.

Vind het in ieder geval zeer bijzonder dat je hier geen depressieve gedachten of klachten van krijgt,  en loopt het gesprek stroef,  dan is het al snel dat je behandelt voelt als grof vuil.

[Marjan12]

Als ik 20 jaar in de bestand zou zitten, zou ik ook niet gelukkig zijn. Je bent min of meer veroordeeld tot het absolute minimum. Inmiddels weet ik ook wat dit is en wat het je, je doet. En ja kinderen kosten veel geld, meer dan de KB. Ik voel mij zo af en toe ook depresief door alle ellende.

[burningspirit]

Tja HZHNE, sorry voor deze woorden. Ik bedoel het niet zo hard of lelijk. Jouw antwoorden gaven me de indruk dat je weinig begrip had voor mensen die klagen. Ik ben met je eens dat het te kort door de bocht is. Ik kan niet weten of je misschien wel frustraties of depressie hebt.
Werd denk ik een beetje getriggerd doordat je meerdere malen over dankbaarheid schreef, die deze mevrouw zou moeten uiten. Inderdaad rijst bij mij dezelfde vraag als Xdewit stelt: hoe moet je dit uiten?
Gewoon tipt nog iets aan wat ook door mijn gedachten ging bij het lezen in dit topic: je kunt je hoe dan ook als grof vuil behandelt voelen.

Ik was deze week voor het eerst bij een training voor 50 plussers. Die training heb ik eindelijk gekregen, ik heb er echt om moeten zeuren. Geeft niet, ik heb die training nu. Duurt drie maanden en ziet er veelbelovend uit. Maar dat terzijde. Een van de andere deelnemers vertelde bij de kennismaking over zijn boosheid als hij bij instanties werd ontvangen. En dan moet je je een rustige man voorstellen, docent van beroep, soort van 'eminence grise', keurig, vertrouwen wekkende uitstraling. Hij vertelde eens bij UWV te zijn geweest en na een kwartier daar gepraat te hebben zei de uwv-medewerker opeens uit het niets: Volgens mij wilt u helemaal niet werken, meneer! Nadat de man er tegen geprotesteerd had werd er excuses aangeboden, dat dan weer wel. Maar die mensen zouden zich eerder moeten bedenken hoe dingen overkomen.

Ook zoiets: ik ben nu aan de tweede training begonnen. Zelf geregeld omdat ik iets wil doen. Beter de weg wil weten. Me beter wil presenteren. Uit wil zoeken wat bij me past en wat ik kan volhouden, zodat ik geen uitkering meer nodig heb. Ik wil weten hoe recruiters en werkgevers te werk gaan bij sollicitaties.
Toch krijg ik evengoed de dreigende brieven bij de uitnodiging (verschijnt u niet dan heeft dit consequenties voor uw uitkering enzovoorts). Mijn contactpersoon (ook zelf geregeld) heeft me uitgelegd dat dit standaard brieven zijn die ik me niet persoonlijk moet aantrekken. Reactie van een mede cursist: Een contactpersoon... heb jij die dan??? Ja, omdat ik erom gevraagd heb.... omdat ik al werk heb (6 uur in de week) was ik mijn contactpersoon alweer kwijtgeraakt. Mijn man had een contactpersoon en die heeft mij als het ware 'geadopteerd'.  Door haar is de training geregeld en van haar krijg ik ook regelmatig vacatures toegestuurd. Ik vind het allemaal nogal vreemd. Maar ik ben wel blij en dankbaar dat ik iets kan doen om vooruit te komen. Hopelijk kom ik dan na vijf jaar gedoe eindelijk eens uit de bijstand ....

[sacredfour]

Waarom noemen we een uitkering ontvangen “je hand ophouden”? Zouden we dan niet belastingafdracht en sociale premies ook “je hand ophouden kunnen noemen? de hand van de overheid. Als we een verzekeringspremie ontvangen vinden we dat toch ook niet “de hand op houden”. Werkeloosheid is onderdeel van de samenleving. Het is geen schande om werkeloos te zijn.

Ik had afgelopen dinsdag een verplicht gesprek met een medewerker van het UWV. Deze dame vond dat ik maar vrijwilligerswerk moest gaan doen. De participatiewet. Hierna vertelde ik deze dame dat ik dit al minstens 20 uur per week doe, mensen helpen met schuld problemen. Dit was volgens haar niet voldoende, het moest via een door het UWV erkende instantie lopen. Verplicht vrijwilligerswerk? Het moet niet gekker worden! Ik heb het UWV dan maar deze brief gestuurd:

BSN ……………..
Betreft  tegenprestatie. Vrijwilligerswerk

Geachte mevrouw …………………………

In het geval dat er in de Gemeente Dordrecht een verplichte deelname is aan “vrijwilligerswerk” dan zou ik  hier graag aan willen bijdragen zodra ik de volgende document(en) van u ontvangen heb:

Artikel 2.9 Tegenprestatie
2. Het Drechtstedenbestuur kan een belanghebbende uitsluitend een tegenprestatie
opdragen indien bijzondere omstandigheden dat rechtvaardigen.
3. Bij het opdragen van een tegenprestatie houdt het Drechtstedenbestuur rekening met de
persoonlijke omstandigheden van de belanghebbende.

1 De bijzondere omstandigheden die in mijn geval deze tegenprestatie rechtvaardigen.
Hierbij opgemerkt, zoals vandaag met u is besproken, dat ik minstens 20 uur per week vrijwillig mensen met schuldenproblemen juridische hulp geef en dat ik de leeftijd van 64 jaar bereikt heb en  deze eventuele tegenprestatie geen hulp zal  bieden naar een betaalde baan.

2 Een verklaring waarom de verplichte tegenprestatie niet in strijd is met art 4 EVRM Verbod van slavernij en dwangarbeid.

Hierbij zal ik nog willen opmerken dat in het geval dat er bij de gemeente een arbeidsplaats vrij is in het team schuldhulpverlening dan mag u mij uitnodigen voor een sollicitatiegesprek.

Ik vertrouw erop u hiermee voldoende te hebben ge?informeerd.

Onder voorbehoud van alle rechten en zonder enige nadelige erkenning,

teken ik,

Geachte mevrouw …………………….


Ik kwam in mijn dossier nog deze interessante informatie tegen. Alhoewel deze betrekking heeft op  tewerkstelling projecten, zou voor verplicht vrijwilligerswerk  hetzelfde moeten gelden.
Artikel 365 van het Wetboek van Strafrecht: ‘De ambtenaar die door misbruik van gezag iemand dwingt iets te doen, niet te doen of te dulden, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie’
De opstellers van het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM), dat ook Nederland heeft ondertekend, namen overigens een veel principiëler standpunt in met betrekking tot dwangarbeid dan de Nederlandse wetgeving. Volgens artikel 4 van dat verdrag is van dwangarbeid al sprake als het werk vergezeld gaat van de dreiging met een vorm van straf, en als de bijstandsgerechtigde tegen zijn wil in moet werken. Dergelijke dwangarbeid is volgens het EVRM verboden. Uitzonderingen erop zijn niet mogelijk.
http://zoeken.rechtspraak.nl/detailpage.aspx?ljn=BL1093

Opnieuw juridische procedure tegen dwangarbeid in kader van Wet Werk en Bijstand.

Nadat eerder een Arnhemse bijstandsgerechtigde, ondersteund door een advocaat van Abvakabo-FNV, een procedure had aangespannen tegen de gemeente Arnhem wegens het - in strijd met internationale mensenrechtenverdragen - opleggen van verplichte tewerkstelling in het kader van de WWB, is inmiddels een tweede procedure gestart door een inwoner van Vlaardingen, die eveneens als bijstandsgerechtigde geconfronteerd is met dwangarbeid.

De Vlaardingse bijstandsgerechtigde wordt bijgestaan door het Haarlemse advocatenkantoor Fischer Advocaten in deze procedure, waarin zowel de WWB zelf als de Vlaardingse re?integratieverordening op de korrel worden genomen. Het zwaartepunt van de bezwaargronden is opnieuw van principiële aard. Gerefereerd wordt aan art.19 van de Grondwet, art.23 van de
Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens, art. 8 van het
Internationale Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten, en
art. 4 van het EVRM (met verwijzing naar de Conventies van de
International Labour Organisation).
Tot slot wordt verwezen naar art.13 van het Europees Sociaal Handvest en de nodige jurisprudentie aangehaald.

Zowel in de Arnhemse als in de Vlaardingse zaak is de bal aan het rollen gebracht door lezing door de gedupeerden van het artikel Kleerhangers sorteren of kreperen van freelance publicist Louis van Overbeek, dat oorspronkelijk verscheen in het Katholiek Nieuwsblad van 27-04-2007, maar later nog werd aangevuld. http://www.waotips.nl/forum/topic.asp?ARCHIVE=true&topic_id=8267

Volgens de WWB is verplichte arbeid weliswaar toegestaan, maar alleen als de bijstandsgerechtigde met dat werk meer perspectief op de arbeidsmarkt krijgt en als het gaat om een re?integratietraject dat op het betrokken individu is toegesneden, “maatwerk” dus. Vaak blijkt niet aan die twee voorwaarden te zijn voldaan, omdat bijstandsgerechtigden standaard worden gedumpt in zinloze en geestdodende “Work First”-projecten.

“Thans liggen enkele zaken die wel de dwangarbeid door bijstandsgerechtigden tot onderwerp hebben op de plank bij het EVRM. Op deze plank liggen ook circa 140 duizend andere zaken, zodat de gemeente Leiden nog wel even vrij spel heeft en onnozelheid kan veinzen. Op enig moment zal zelfs het EVRM uitspraak doen, en is er een gerede kans dat de praktijk als thans uitgevoerd/ge?intensiveerd door de gemeente Leiden als illegaal wordt aangemerkt. In dat geval hebben de gemeente Leiden en andere Nederlandse overheden een serieus probleem. De gemeente, haar bestuurders en ambtenaren hebben zich in dat geval opzettelijk en met voorbedachte rade schuldig gemaakt aan een praktijk, die terecht geassocieerd wordt met de meest onsmakelijke regimes: dwangarbeid.”

Bron van deze informatie “het katholiek dagblad”

Met vriendelijke groet,

[Marjan12]

@HZHNE Je zit niet voor niets in de bijstand. Dit heeft een reden en je wordt er echt niet vrolijk van. Je wordt in alles verschrikkelijk beperkt en er bestaat een risico dat je in de schulden terecht komt. 20 jaar wil zeggen, dat je er nooit meer uitkomt, dat je levenstandaard altijd laag blijft. Altijd passen en meten.