Ons verhaal.....door de crisis in een crisis!

[Met5op4]

Het voelt als falen....alsof we mislukt zijn. Alsof we niet in staat zijn om als volwassenen ons eigen hachje te redden. Het voelt gewoon klote en dat is licht uitgedrukt!
Hebben we gefaald? Nee. Tenminste, niet bewust. We zijn al jaren aan het "overleven", aan het overleggen met schuldeisers. Met alles wat we extra hebben gebruiken om af te lossen. En ja, natuurlijk hebben we ook dingen gedaan die we misschien beter niet hadden kunnen doen. Zoals een gratis stacaravan overnemen, die wel opgeknapt moest worden. En waarvan ook stageld betaald moet worden. Maar op dat moment kon het. Hadden we het dan niet moeten doen? Ik weet het niet. Achteraf hadden we misschien zoveel niet moeten doen, dingen moeten laten. Ik weet het niet. Is ook achteraf gepraat en daar kunnen we nu niets meer mee. Helpen we onszelf ook niet mee. Als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb dan is het wel dat achterom kijken niets meer verandert aan wat er gebeurd is. We moeten vooruit kijken. Het wordt moeilijk, maar zoveel moeilijker dan dat we het de afgelopen 8 jaar al gehad hebben??? Ik weet het niet. Daarnaast....we gaan nu een tunnel in met licht aan de andere kant. Over een paar jaar zijn we er vanaf. Hadden we nu niet op dit punt gestaan dan hadden we nog minstens 30 jaar in die tunnel gezeten zonder een sprankje licht te zien.......


Huis 1
Het begin...

Het begin...tsja...waar is het begonnen? Op het moment dat we ons eerste huis te koop zetten? Daarvoor? Toen we ons tweede te koop moesten zetten? Ik weet het niet. Soms moet je een gok nemen en soms gaat dat verkeerd. Bij ons ging het verkeerd. Foute tijd, foute keuze. Met dank aan een maatschappij die zwaar in een crisis terecht kwam en wij daardoor in onze eigen crisis terecht kwamen.
In 2002 kochten we een maisonnette. Mooi huis, gezellig, knus. Grote woonkamer, grote keuken, grote badkamer. 3 kleine slaapkamertjes. We kwamen er met 3 personen in. Vier jaar later waren we met z'n vijven. We groeiden letterlijk ons huis uit. Met een tiener die haar eigen plekje terecht nodig had, 2 kleintjes die samen op een heel klein kamertje lagen en wijzelf. Met honden, katten en een weliswaar vierkant maar toch klein balkon.
Toen kwam onze kans. Een voormalig huurhuis tegenover ons kwam te koop. Met een smalle maar lange (15 mtr) diepe tuin. Met 5!!! volledige slaapkamers. Ieder zijn eigen slaapkamer en dan nog een kamer over ook! We gingen rekenen, hij zijn baan, ik de mijne. Genoeg om het wel even vol te kunnen houden. Maar het voormalige huurhuis was ook goed uitgeleefd. Volledig gestript. Dus die kosten kwamen er ook bij. Het huis moest van boven tot beneden aangekleed worden. En daarbij, onze maisonette moest ook nog verkocht worden.
We gingen een gesprek aan met onze makelaar. Kijken hoe hij onze kansen inschatte. Die waren positief. De crisis begon al een beetje, er was veel vraag naar huizen zoals die van ons. Hij verwachtte dat we er binnen 3 maanden vanaf zouden zijn. Hooguit een half jaar in het slechtste geval. We gingen nog meer rekenen. Een half jaar konden we wel dragen. We namen de gok! Uiteindelijk werd het half jaar ruim een heel jaar...en hebben we met flink verlies het huis verkocht. Ruim een jaar twee hypotheken, twee levensverzekeringen, twee keer energiekosten, twee keer verzekeringen. ruim een jaar lang extra V.V.E. kosten.......en tot overmaat van ramp werd mijn contract niet meer verlengd omdat we er in dat jaar ook achter kwamen dat er een tijdbom in mijn lichaam huist...in de vorm van een weke delen tumor!
De eerste jaren in ons nieuwe huis waren hels. Ruimtes die maar niet af kwamen omdat we door de dubbele lasten niet alles konden. In de eerste drie maanden dat we er woonden was er storing in de kachel, die vervolgens door de monteur volledig uitgeschakeld werd want de situatie was levensgevaarlijk. Konden we ook nog even een nieuwe cv-ketel aanschaffen, de voormalige verhuurder trok hun handen er volledig vanaf. Met de overdracht van het huis waren ook alle mankementen onze verantwoordelijkheid geworden. Het feit dat er binnen korte tijd daarna bij onze buren brand uitbrak door de cv ketel....vanwege achterstallig onderhoud van de verhuurder....deed daar niets aan af. Ons huis, ons probleem. En dus konden we 2000 euro ophoesten wat we eigenlijk niet hadden...
Prompt gingen achtereenvolgens onze wasmachine, droger en afwasautomaat "dood". En in een gezin van 5 personen, met twee kleine kinderen en een puber zijn die machines geen overbodige luxe. "Gelukkig" zijn daar dan de postorderbedrijven die je met alle liefde een " betaling op afkoop" leveren.....nog meer kosten..nog meer schulden.
Mijn lichaam liet me ondertussen nog meer in de steek. Geveld door auto-immuun ziektes, de weke delen tumor, vergroeiingen in mijn lijf door bindweefselproblemen en uiteindelijk de diagnose BPS naast depressie zorgden er voor dat ik na twee jaar ziektewet volledig afgekeurd werd. Onze kosten werden hoger, onze inkomsten minder. De toren werd steeds hoger!
Gelukkig kwam er ruim een jaar na het "te koop" bord een koopster. Die heel goed wist dat we het ontzettend moeilijk hadden na een jaar dubbele kosten. En dus wegkwam met een bod wat duizenden euro's onder onze hypotheek zat. Want nog langer dubbele kosten konden we niet meer dragen, we zaten al met een achterstand in onze nieuwe hypotheek en het water kwam al tot aan onze lippen....
Maar als je denkt dat het niet meer erger kan......het kan altijd erger!


Het kan altijd erger...
Het stopte niet. Als we iets geleerd hebben...het stopt nooit! Steeds als je denkt dat het beter gaat, als je een lichtpuntje ziet, als je denkt "nu" komt de ommekeer. Dan gebeurt er wel weer iets. Komt er weer iets op je pad wat je kostenplaatje nog verder omhoog gooit. Een auto die spontaan in brand ging waardoor er weer een andere moest komen. Wat ons nog 450 euro heeft gekost of een week de cel in......volgens de belastingdienst waren wij nog wegenbelasting verschuldigd. En ondanks het feit dat we konden aantonen dat die auto afgebrand was en allang niet meer in ons bezit...wij waren aansprakelijk voor die auto en wij hadden hem in de verzekering moeten houden. Ondanks bezwaren en argumenten konden we kiezen. Een week de cel in of 450 euro.....Tsja....
Naast het materiele gedeelte gebeurde er in die jaren ook een hoop op psychologisch vlak. We hebben heel wat kilometers gemaakt en dus een hoop benzinekosten gehad vanwege ziekte en sterfte van familie...ruim 250 kilomer verderop en uithuisplaatsing van ons kind....ruim 50 kilometer verderop. Kosten die je je eigenlijk niet kunt veroorloven door alle lasten maar wel noodzakelijk zijn. En dan loopt alles snel op.
"Gelukkig" zijn daar dan ook alle bedrijven die incassokosten berekenen. Dus rekeningen die achteruit blijven liggen in de hoop dat je ze een maand later wel kunt betalen worden steeds hoger...rente over rente...aanmaningskosten...incassokosten....Er komt een punt dat je het ene gat met het andere dichtgooit. Er komt een punt dat het water al ver boven je lippen staat en je uiteindelijk verzuipt.
En toch......toch blijf je vechten en geef je niet op....Is dat goed geweest? Of juist fout? Ik weet het niet. Bij een eerdere hulpvraag hadden we er al uit geweest. Waren sommige dingen niet zo ver opgelopen...maar ja.....dat gevoel van falen..van schaamte...van het zelf willen oplossen...

Huis 2
Daar zit je dan, in een groot huis wat maar niet af komt, met een flinke restschuld van het oude huis. Opluchting dat je er eindelijk vanaf bent, stress omdat alles maar op blijft lopen. We hebben een gesprek bij de bank gehad en nog een, en nog een. Tot de bank onze achterstand echt niet meer pikte en ons huis te koop zou gaan zetten. Wat toen al een half jaar te koop stond omdat we dat zelf al hadden gedaan. Hun taxateur wist het te presteren om zelfs nog onder de woz-waarde van het huis te gaan zitten. Ver onder onze vraagprijs. Gelukkig kwam er toen een koper, die ook dondersgoed wist dat we klem zaten. Dus ook hij kwam er door met een bod ver onder onze vraagprijs. De tweede hypotheek-restschuld was ontstaan.
Weer op zoek naar een ander huis, in een andere provincie. Geen koophuis meer voor ons. We vonden er een die we in maart 2011 konden gaan huren. In juli 2011 vond de overdracht van ons huis plaats. Weer een paar maanden dubbele lasten, en weer een huurhuis wat volledig kaal was en volledig ingericht moest worden.
Lang leve sites als marktplaats. Alleen het behang is nieuw gekocht, de rest via markplaats/ons oude huis/kringloopwinkels etc. En ja, daar zijn we trots op. Dat we het met weinig middelen toch goed weten te doen. Of eigenlijk...wisten te doen.
En toch...er kwam rust. Een lagere huur, geen levensverzekering meer, door de provincie goedkopere verzekeringen. Er kwam licht.....
Tot de belastingdienst vervelend ging doen en de bank van de 2e hypotheekschuld nog vervelender...



Waar staan we..
Waar staan we? Op dit moment staan we midden op een kruispunt, niet wetende welke kant we op moeten. De intake formulieren zijn een paar weken geleden al naar de gemeente gegaan. Dinsdag 24 feb hebben we een gesprek. Ik heb nog een paar dagen de tijd om de flinke lijst zaken die we mee moeten nemen af te strepen. Om te zorgen dat er een duidelijk rapport klaar ligt met alle lopende zaken daar in. Zenuwachtig? Ja en Nee. We kunnen met een eerlijk gezicht zeggen dat we niets hebben gedaan waardoor we bewust in de problemen zijn gekomen. We hebben niet met geld gegooid, nooit gegokt of andere rare dingen met geld gedaan. Onze grootste stommiteit is het verhuizen naar een grotere woning geweest, maar of je ons dat nu schuldig kunt nemen?
Hoe zijn we hier gekomen...
Hoe komt het dat we nu opeens niet meer verder kunnen, dat we al 8 jaar aan het tobben zijn maar het steeds weer konden redden en dat dit ons nu opeens niet meer lukt?
Het antwoord is simpel. Een van onze grootste schuldeisers ging niet meer akkoord met onze achterstanden in onze betalingen en heeft beslag gelegd op het inkomen. Waardoor we nu dus overal klem lopen. Want al onze vaste lasten werden maandelijks netjes betaald, de regelingen die ik had lopen voor de "kleine" schulden ook. En daar lopen we nu allemaal spaak mee. Van ons inkomen blijft nu nog minder over dan dat onze vaste lasten zijn. En dat werkt dus niet.
Eigenlijk had ik het vorig jaar al door moeten zetten. Dan waren we nu al een stuk opgeschoten, maar dat is achteraf gepraat waar ik nu niets meer aan heb. Het begon vorig jaar door de belastingdienst. In januari krijgt partner een budget van zijn werkgever. Vanaf februari kunnen wij over dit budget beschikken. We lieten dit standaard in februari overmaken om schulden volledig of gedeeltelijk af te lossen. Dit deden we ook in feb. 2014. Echter, een week voor de salarisbetaling kregen we een brief van de belastingdienst dat ze beslag lieten leggen op het inkomen van partner vanwege een openstaand bedrag wat we nog moesten betalen. Alleen betaalden we hier al maandelijks aan. Gelijk bezwaar ingediend dus. We kregen hier gelijk in en binnen een week lag er een brief dat het beslag ten onrechte was en per direkt weer ingetrokken werd. Helaas te laat...de salarisadministratie had het volledige bedrag al overgemaakt najar de belastingdienst. Waardoor er dus niets overbleef voor de andere partijen. En tsja...toen werd het alleen maar erger....
Uiteindelijk stond er op 24 december een deurwaarder op de stoep met de mededeling dat er beslag gelegd werd op het inkomen van partner.....
Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar.......

[tuthola]

Wat een verhaal....ik heb het vermoeden dat er nog een stukje achteraan komt ?

[MathiasRots]

Inderdaad, wat een verhaal.

[Met5op4]

Wordt ongetwijfeld een keer door me bijgewerkt tot op heden. ben begin dit jaar voor mezelf begonnen met alles op te schrijven. Zodat ik over een jaar of vier er op terug kan kijken met het idee dat we het toch gehaald hebben. Heb bovenstaand dus geknipt en geplakt.

[MathiasRots]

Dat is op zich wel goed.  De gemeente en mogelijk straks de rechter commissaris (bij een WSNP) zullen zeker vragen naar hoe de schulden zijn ontstaan. 

Ik heb zelf een powerpoint met daarin de gehele historie inzake het  ontstaan van de schulden, wat ik al heb gedaan om de schulden te verminderen, etc.

[Met5op4]

Dat is inderdaad ook wel heel handig. Heb alle (smeek) brieven en mails van mij aan de schuldeisers ook nog. De gemeente heeft bovenstaand verhaal ook ontvangen en als uitleg gebruikt. Zal waarschijnlijk ook gebruikt worden bij de aanvraag wsnp. De gemeente verwacht dat het daar wel op uit zal draaien. Ik snap nog steeds niet waarom bedrijven niet akkoord gaan met een minnelijke regeling, zij weten toch ook dat het dan wsnp wordt en ze er wel mee akkoord moeten gaan? Of denk ik nu heel zwart/wit?

[chapter]

wat een verhaal
Om terug te komen op minnelijk dan uitdraait op wsnp.
Er worden ook veel wsnp zaken afgewezen en deze mensen blijven dus vogelvrij.
Ook is wsnp strenger bv plicht tot 36 uur werken wat in minnelijk minder hard is.
en de controle is veel strenger, bv belasting gaat eerste jaar alles naar bwv. postblokkade 13 maanden etc.
je moet het maar net treffen met je bwv de en heeft een zeer makkelijke, de ander is stug.
Bv met correcties, de een is bereid deze te vragen, ander zegt meteen nee

[MathiasRots]

@met5op4

Wellicht is het zinvol om eens op deze site te kijken. http://www.wsnp.rvr.org/

[An0niempje]

Jullie hebben ook al aardig wat achter de kiezen...
Ja, als je van te voren had geweten dat je in de financiële problemen komt na verkoop van je huis, dan had je het anders aan kunnen pakken, maar ja, je weet nu eenmaal niet alles van te voren en soms moet je idd de gok nemen.
En zo vreemd klinkt het mij niet in de oren, dat je een huis wilt dat passend is bij je gezinsgrote...
Misschien dat je een voor een deel in had kunnen calculeren, dat je misschien (wat) verlies zou draaien bij verkoop, maar dat je daarna in een compleet dominospel terecht komt, daar ga je toch niet vanuit... Zeker niet als in dat dominospel ook nog ziekte mee gaat spelen...
Dan kan je nooit meer een gok nemen in je leven en dan kan je beter de hele dag in je bed blijven liggen...
Dus ik denk dat jullie gelijk hebben, dat je daarin niet met schuldgevoelens naar je zelf moet kijken (ook al voelt het misschien voor je zelf soms anders) en beter vooruit kan kijken naar een oplossing...
Ik begrijp, dat jullie nu bezig zijn met aanvraag minnelijk? Heel veel succes daarin...

Wat ik mij naar aanleiding van dit verhaal wel afvraag: als je lichamelijk helemaal afgekeurd bent, dan geldt die 36 uur werkplicht toch niet? Of wordt je dan opnieuw gekeurd door een keuringsarts die voor de gemeente/wsnp werkt?

[tuthola]

Meestal krijg je een herkeuring als het niet duidelijk is voor de bewindvoerder of je echt helemaal niet meer kan werken. De keuring word gedaan door de GGD.
In mijn geval hoefde ik geen herkeuring. Ik heb wel een keuring gehad door HGD omdat ik in aanmerking kwam voor een verkort traject.
Ik vind dit trouwens raar want UWV keurt je niet zomaar af.

[Met5op4]

Wat ik mij naar aanleiding van dit verhaal wel afvraag: als je lichamelijk helemaal afgekeurd bent, dan geldt die 36 uur werkplicht toch niet? Of wordt je dan opnieuw gekeurd door een keuringsarts die voor de gemeente/wsnp werkt?

Ik weet niet precies hoe het zit. De gemeente heeft het daar ook nog niet echt over gehad. Het minnelijke traject is net opgestart, vorige week hebben we onze bankpassen opgehaald en het plan van aanpak ondertekend. Vanaf 15 mei (pay-day) gaan onze inkomsten naar de boedelrekening toe en krijgen we weekgeld, waarvan ik nog niet weet hoeveel dat wordt.

Maar goed, heb nog niets over herkeuring gehoord. Nu heb ik een behoorlijk medisch dossier (momenteel al 3 operaties in de planning staan) en naast lichamelijke ook psychische klachten. (Borderline/depressie en momenteel burn-out er overheen). De kans op goedkeuren is zo goed als nihil, of ik moet wel een heel erg sado-masochistisch persoon tegenover me hebben.  Mocht het toch ooit zo ver komen dan heb ik een aantal artsen achter me staan die wel een verklaring willen opstellen. Als ik kon werken had ik het al lang gedaan, ben een veel leuker mens als ik werk heb, zowel voor mezelf als voor mijn omgeving! 

Ps: dank je voor de begripvolle reactie. Rationeel weet ik inderdaad dat we dit niet konden voorzien, helaas ben ik niet zo rationeel ingesteld en blijft het "we hebben gefaald" gevoel de overhand houden. Maar dat is voor nu wel het laatste waar ik me druk om kan maken. 

[An0niempje]

Ps: dank je voor de begripvolle reactie. Rationeel weet ik inderdaad dat we dit niet konden voorzien, helaas ben ik niet zo rationeel ingesteld en blijft het "we hebben gefaald" gevoel de overhand houden. Maar dat is voor nu wel het laatste waar ik me druk om kan maken. 

Geen dank, is toch het minste wat je voor elkaar kan doen...
Het is voor mij heel herkenbaar hoor, ik ben zelf hoog gevoelig, dus weet heel goed wat schuldgevoelens met je kunnen doen. Het tegen een ander zeggen, is dus veel makkelijker voor me, dan het ook op mijzelf toepassen

[An0niempje]

Ps: dank je voor de begripvolle reactie. Rationeel weet ik inderdaad dat we dit niet konden voorzien, helaas ben ik niet zo rationeel ingesteld en blijft het "we hebben gefaald" gevoel de overhand houden. Maar dat is voor nu wel het laatste waar ik me druk om kan maken. 

Geen dank, is toch het minste wat je voor elkaar kan doen...
Het is voor mij heel herkenbaar hoor, ik ben zelf hoog gevoelig, dus weet heel goed wat schuldgevoelens met je kunnen doen. Het tegen een ander zeggen, is dus veel makkelijker voor me, dan het ook op mijzelf toepassen

[Met5op4]

Ps: dank je voor de begripvolle reactie. Rationeel weet ik inderdaad dat we dit niet konden voorzien, helaas ben ik niet zo rationeel ingesteld en blijft het "we hebben gefaald" gevoel de overhand houden. Maar dat is voor nu wel het laatste waar ik me druk om kan maken. 

Geen dank, is toch het minste wat je voor elkaar kan doen...
Het is voor mij heel herkenbaar hoor, ik ben zelf hoog gevoelig, dus weet heel goed wat schuldgevoelens met je kunnen doen. Het tegen een ander zeggen, is dus veel makkelijker voor me, dan het ook op mijzelf toepassen

Herkenbaar, ben ook hsp. Weet iedereen om me heen op te vangen, op te vrolijker, de weg te wijzen......nu mezelf nog 

[tw50]

Ik heb jouw verhaal ook gelezen en inderdaad veel hetzelfde als wij? Gedoe met koophuis, hebberige schuldeisers die je al afbetaald en die je dan toch nog verder je nek proberen om te draaien  ... en we zitten dus nu allebei op hetzelfde punt in de shv. Ons plan van aanpak is getekend en ook wij weten nog niet hoeveel week geld we gaan krijgen. Ik heb er nog steeds dubbele gevoelens bij, aan de ene kant blij dat er eindelijk een mogelijkheid komt om uit de shit te komen, aan de andere kant vind ik het heel eng om alles uit handen te geven en op een ander te vertrouwen. Voel me ook aan de goden overgeleverd eigenlijk. Maar ik voel ook dat we geen keus meer hebben. Als we dit nu niet doen komen we er nooit meer vanaf, en daar moet ik ook niet aan denken. Niet nog 8 jaar tobben en angstig zijn. En jouw gevoel van gefaald hebben herken ik ook wel, vooral als ik naar ons kind kijk denk ik verdorie! we hadden het beter moeten doen. Maar ook in ons geval is dat achteraf gepraat en helpt dat nu niet. Heel veel sterkte en hou ons op de hoogte?