Auto van de zaak en de doelstelling van de RECOFA richtlijnen

[nooitmeer]

Knibbel, ook ik begrijp je gevoel wel.

Helaas is het zo dat er vanuit gegaan wordt dat mensen met een hoger inkomen het allemaal wel goed voor elkaar hebben. Maar, geloof me, dit is echt niet zo.
Met een hoger inkomen kan je een hogere hypotheek aan, en/of een duure huurwoning of zelfs een groot doorlopend krediet/credit card. Als je dan probleem schulden krijgt, door wat voor reden dan ook (vaak tijdelijk baan verlies of een scheiding), en je krijgt het zelf niet opgelost dan zijn de schulden in verhouding vaak veel hoger dan dat dit zou zijn met iemand met een lager inkomen.
Met een laag inkomen heb je "recht" op van alles en nog wat; huur toeslag, zorg toeslag kwijtschelding gemeentelijke belastingen etc. En met een laag inkomen kan je in theorie ook nog verhuizen naar een goedkopere sociale huurwoning.

Heb je een hoger inkomen, dus boven modaal (boven 36.000), dan heb je nergens meer recht op. Je mag geen sociale huurwoning meer betrekken want: inkomen te hoog. Je krijg nergens toeslagen voor want: inkomen te hoog.
Als je dan gaat kijken wat de woonlasten zijn dan is vaak de hypotheek voordeliger dan dat je in een vrije sector huurwoning zou gaan wonen. Dan gaat het er niet over uit of het bezit van een koopwoning "oneerlijk" zou zijn tenopzichte van iemand zonder koop woning maar wat er uiteindelijk aan het einde van de maand over blijft voor de boedel.

Daarbij komt dat er bij de verkoop van een huis vaak meer schulden over blijven dan dat er in eerste instantie waren. Denk aan de kosten voor de verkoop, hypotheek achterstanden (die opeens direct opeisbaar zijn) en restschulden. En dat kan behoorlijk in de papieren lopen.
Maar mocht er een hoge restwaarde op het huis zitten, dus het huis is meer waard dan de hypotheek die er op rust, dan wordt het huis verkocht. Want dat is het genereren van inkomsten, en dat is verplicht in een minnelijk en WSNP traject.
Dit komt overigens heel weinig voor, want als je schulden hebt en je kan deze aflossen met de overwaarde op de woning dan probeer je dat natuurlijk altijd. En de bank zal hier 9 van de 10 keer aan meewerken.

Die auto van de zaak is een non-issue. Die auto heb je meestal niet voor de lol, die tijden zijn al lang voorbij, die heb je nodig voor het werk wat je doet. Maar je hebt zelf de keuze of je deze auto wel of niet privé rijd. Als je een auto van de baas privé gaat rijden dan moet je een percentage van de waarde van de auto elke maand afdragen aan de belastingdienst; dit noemen ze bijtelling. Door een verklaring in te vullen bij de belasting dienst "geen gebruik privé" vervalt de bijtelling aan het einde van het kalender jaar en mag je de auto enkel nog gebruiken voor woonwerk en zakelijk verkeer. Dan blijft er dus meer geld over want de bijtelling vervalt en het inkomen wordt netto hoger. Die auto kost je dan niets meer want dan wordt die auto bestempeld als een stuk gereedschap wat je nodig hebt voor je werk.

Het gaat er in dit soort situaties niet om of het eerlijk of oneerlijk zou zijn. Het gaat er om wat er in een minnelijk of WSNP traject na een aantal jaar overblijft in de boedel. De verkoop van een huis zou betekenen dat je nieuwe schulden maakt.
Aan de andere kant; was het huis eerste gekocht op 2 inkomens en is het bijna niet op te brengen voor 1 inkomen dan zal verkoop de enige oplossing zijn.
Maar zoals al gemeld, dit is maatwerk.

[burningspirit]

Dank je Nooitmeer, voor je duidelijke uitleg. Dit is precies wat ik bedoelde.

Zelf zit ik in een uitkeringssituatie, woon in een huurhuis en ben spreekwoordelijk onder aan de ladder beland. Soms heb ik ook wel eens gedacht: had ik maar.... een baan/ een goed salaris/ een eigen huis/ een auto enzovoorts. Wij hebben dat nu niet en het was ook geen optie om te verhuizen naar een goedkoper huis, dat werd ons door de hulpverlening vierkant afgeraden. Ondertussen worden we nog steeds behandeld als kuikentjes, die het allemaal over onszelf hebben afgeroepen. Want ja, we hadden een bedrijf en dan ben je toch dom als je in zo'n situatie beland? Tja, het gras bij de buren lijkt vaak zoveel groener dan je eigen gras.....
Ik merk echter wel, dat er steeds meer mensen om ons heen, die er niet naar uit zien (beetje raar om het zo te zeggen, maar er zit ook een beetje jaloezie van mijn kant in), ook in grote ingewikkelde probleem situaties belanden. Zo weet ik van een gezin die door verlies van werk hun huis moesten verkopen. En die na verkoop en verhuizing naar een huurhuis, met een grote restschuld zitten, bovenop de schulden die ze al hadden. Daar wordt niemand blij of beter van. Nog steeds maakt dat gezin de indruk dat er geen vuiltje aan de lucht is. Maar ik weet wel beter. Huisje boompje beestje autootje is er nog/weer, maar intussen evengoed slapeloze nachten en geen cent te makken.

Ik denk dat we als schuldenaren solidair moeten zijn en elkaar zouden moeten ondersteunen. Ongeacht in wat voor maatschappelijk milieu we ook leven. Het is al lang niet meer zo dat de grote bulk van mensen met schulden te vinden is bij de lagere inkomens. En zoals jij uitlegt, Nooitmeer, is het zo dat je met een hoger inkomen soms juist veel lastiger uit de problemen kunt komen. Terwijl je er net zo gemakkelijk ineens in kan storten, in die problemen.

Mij zeggen de getalletjes niks meer in elk geval. Een huis, een auto, een goede baan.... het is allemaal weinig waard en kan zó in een split second verdwijnen. We leven in onzekere tijden. Het effect op je leven is dan, zoals één van ons altijd zegt: je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. Dat geldt voor mij, voor jou en voor iedereen.
Wat ik wel eens doe is tegen mezelf voor de grap zeggen: als je niks hebt dan hoef je over niks zorgen te maken. En ik geniet veel meer van kleine dingen dan voeger. 

[nooitmeer]

Er zullen nog veel mensen met een hoger salaris in minnelijke trajecten komen. Veel mensen die in de periode 2002 - 2008 een huis hebben gekocht. Veel van die mensen zijn nog relatief jong (30 - 40) die toen ze net een goede baan kregen al dan niet samen hun "droom" huis gekocht hebben.
Als ze nu hun baan kwijt raken dan gaan zet nat, heel erg nat.

In de periode tot 2012 kon je een huis aflossingsvrij kopen, dit werd zelfs tot 2008 geadviseerd want huizen werden toch alleen maar meer waard. En je was nog jong en aflossen kon nog altijd, ga eerst maar eens leven werd er door de banken en adviseurs gemeld (ik weet het, heb zelf in 2002 een huis gekocht met dat advies).

Maar dan, in 2008 slaat de crisis toe. De huizen bubbel knapt en de huizen prijzen daalde bijna in een jaar met 30%. Veel hypotheken werden toen nog met 125% van de executie waarde afgesloten, dus veelal 25% boven op de aanschaf prijs. Dan heb je dus opeens een probleem want het huis is 30% minderwaard en je aflossings vrije hypotheek is ruim 50% hoger dan dat het huis waard is. Dus je bent opeens een risico geval geworden.

Als je dan je baan kwijt raakt en je kan de lasten van die eigenlijk veel te hoge hypotheek niet meer dragen en je bent verplicht te verkopen dan ga je nat, erg nat. Zeker als je ook nog dat krediet had afgesloten om toch maar die mooie tuin en badkamer te kunnen kopen, want ja.. het kon toch? The sky is the limit riepen alle banken en adviseurs, en de "slachtoffers" geloofden dat in al hun naiviteit. Achteraf kunnen ze zich zelf wel voor de kop slaan, maar toen was het leed al geschied.

Als ik dit op mezelf reflecteer dan realiseer ik me dat ik mazzel heb gehad. Het huis wat ik in 2002 gekocht had kon ik in 2006 nog met winst verkopen, ook al was ik toen mijn baan kwijt. Ik had bij de bank geen schulden meer. Ik had nog andere schulden, zo ongeveer 70k, en die heb ik netjes afbetaald terwijl ik in een mazzel huurwoning zat.

Nu, 2015, heb ik wederom een huis (sinds 2013) gekocht. Maar heb ik niet gekeken naar wat ik kon lenen maar naar wat ik nodig had. Nu heb ik een huisje met een relatief lage hypotheek met ditto maandlasten. Ik heb een redelijk inkomen (ruim 2 x modaal) en hoef eigenlijk nergens naar te kijken. Ik heb geen schulden en spaar voldoende elke maand. Ik kan het ook niet opmaken want ik werk 60+ uur in de week.
Want dat is meteen een ander misverstand die uit de wereld moet. Dit inkomen krijg je niet voor niets, je neemt werk mee naar huis, je hebt onregelmatige werk tijden en je bent nooit klaar met werken. En je draagt, vaak, een grote verantwoordelijkheid waar meerdere mensen van afhankelijk zijn.

Wel heb ik diep respect voor mensen die door weer en wind alles uit de kast kunnen halen. Alle aanbiedingen af gaan en zo zorgen dat ze het eigenlijk best wel prima voor elkaar hebben. Wel iets om trots op te zijn, toch? Of dat er gespaard moet worden voor een nieuw paar schoenen, en wauw als je ze dan eindelijk kan kopen! Dit moet geweldig zijn. Ook al had je ze meteen willen hebben.
Ik heb dit niet, als ik schoenen nodig heb dan is dat zoiets als een pak melk halen. Als mijn wasmachine kapot gaat dan ga ik een nieuwe bestellen, en lullig genoeg hoef ik daar niet eens voor te sparen.

Dus soms denk ik dat je met wat minder best wel eens meer voldoening kan hebben.

[Knibbel]

Ha Chapter en Nooitmeer, bedankt voor jullie uitleg. Ik begrijp nu meer over het hoe en waarom bij het zoeken naar maatwerk, alhoewel het voor mij nog altijd lijkt op 'uitkien'-werk maar dan meer in de positieve zin. Ik heb alleen nooit goed begrepen waarom en waarvoor dat allemaal nodig is.

Het idee dat het lijkt alsof schuldenaren meer en sneller bestaan uit mensen die onder aan de ladder staan of minder tot weinig te spenderen hebben, zal denk ik ook wel komen omdat mensen met een hoger inkomen of rijkere leefbestaan veel langer in de ontkenningsfase blijven hangen, de schijn ophouden... En dan komt het bij mij wel eens over alsof men, eenmaal bezig met schuldhulp, probeert om dit 'comfortabele' leven op alle mogelijke manieren te blijven behouden.

Van nature ben ik iemand die direct en recht door zee is en handelt, zo ook met mijn eigen schulden. Ik vind dat ik, ook al zijn mijn schulden in de loop der jaren ontstaan door allerlei omstandigheden en problemen waar ik ook niet om gevraagd heb, zelf verantwoordelijk ben voor de situatie en dat ik deze zelf (zolang dit mogelijk is) ook weer moet oplossen zonder hulp van anderen. Het is 'mijn' verantwoordelijkheid.

Wij hebben dus daadwerkelijk onze auto de deur uit gedaan en hebben alleen een fiets ter beschikking, ik heb onszelf een verbod gelegd op alles wat niet direct noodzakelijk is om te overleven en drastisch op alles bezuinigd. Onze buurt en kennissen begrepen er in het begin niets van. Ik ben door het stof gekropen om betalingsregelingen en afspraken bij schuldenaren los te peuteren. Nu, na twee jaren bufferen, heb ik weer wat geld opzij kunnen leggen om ook eens iets van 'luxe' te kunnen kopen. De aanschaf van een boompje voor in onze tuin b.v. is nu echt een aankoop van zeer grote waarde voor ons. Hier geniet ik nu nog meer van en ben best trots erop. Vroeger maalde ik hier niet om.....

Even voor de goede orde, voor het geval het lijkt alsof er bij mij sprake van afgunst is, ik behoor niet tot de groep die onder aan de trap zitten. Ik behoor tot die groep die geen recht heeft op toeslagen, ik heb ook een koopwoning die onder water staat  en kom ook niet aanmerking voor een sociale woning. Ons inkomen ligt ook net boven die grens. Ik ben gewoon iemand die het zichzelf moeilijker maakt door het allemaal zelf te willen doen.....

Wij behoren helaas ook tot die groep die jarenlang een aflossingsvrije hypotheek hadden en deze zo'n drie jaar terug hebben 'moeten'  omzetten naar gedeeltelijk aflosbaar, met  een bijna driemaal hogere maandelijkse aflossing dan wij eerst hadden. Tegelijkertijd begon de crisis op alle gebied pas echt goed door te dringen. Dit alles in combinatie met onze al eerder bestaande schulden was voor ons de 'doodsteek' en moest het roer drastisch om. En ik blijf dus van mening dat dit toch geheel aan onszelf te danken is. Niemand heeft ons gedwongen om een woning te kopen, een nieuwe badkamer te kopen, kozijnen te vervangen alleen om de waarde van het huis te verhogen. Ook wij hadden 'dollartekens' in onze ogen..... En ja achteraf denk je dan: had ik het maar niet gedaan!!

Nooitmeer, ik ben echt blij voor je dat jij nu in de gelukkige gelegenheid bent om  een makkelijker leven te kunnen leiden, op financieel gebied. Maar het meest maakt mij blij dat jij beseft dat dit niet een vanzelfsprekenheid is en dat jij daar dankbaar om bent. Helaas zijn er sommigen die dit besef niet hebben en gewoon vinden dat dit hun toekomt. Alsof het hun recht is.

[tuthola]

Het verschil tussen laag en hoog inkomen is voor mij nog steeds geen verschil indien er sprake van schuld is. Mensen met een hoger inkomen kunnen wat makkelijker gecorrigeerd worden in hun vtlb wat betreft de vaste lasten. Ik zie niet in waarom de een zijn huis wel moet verkopen en de ander niet. Zo ook met een auto, heb je een lease auto nodig voor je werk is het prima het privé gebruik zal je dan van je vtlb moeten doen als hier ruimte voor is. Schuldhulp en saneringen die door de belastingbetaler worden betaald was volgens mij bedoeld om te leren van de fouten die je gemaakt hebt. Jij begint over privé een auto gebruiken terwijl er zat mensen naar de voedselbank moeten om wat eten op tafel te krijgen. De discussie over toeslagen voor lagere inkomens is in mijn ogen misplaatst..mijn inkomen is 926 per maand huur is 633 zonder huurtoedlag sta ik op straat. Mijn studerende kinderen zijn verplicht uit huis gaan wonen omdat ze een leeftijd hebben dat de huurtoeslag vervalt. Ook nu ze weg zijn hou ik net genoeg over om te overleven dus waar gaat deze discussie over bedenk ik me dan...ik gun een ander alles maar moet wel een beetje gelijke behandeling zijn.

[chapter]

hoi tuthola
ik doelde met toelagen meer erop dat als wij die niet gecorrigeerd zouden krijgen in een vtlb wij ook op straat staan.
ook ik krijg in wsnp dezelfde norm 90% wwb met correcties.
zou ik die correcties niet hebben zou ik hier niet kunnen blijven wonen met toch schappelijke huur van 565 enorm hoge zorgkosten 195 per maand.
en dan nog mijn huishoudelijke hulp die door stoppen wtcg korting van 35% van 55 naar 170 is gegaan.

ff algemeen
Toen ik uit elkaar ging in 2002 heb ik ook een periode bijstand gehad en een periode niets omdat ik toen veel problemen had met vrom die toen de huurtoeslag regelde kam ik op straat met 3 kinderen.
Via mijn ex zwager kon ik een caravan huren welke hij had gekocht in 2006.
Kreeg geen uitkering niets omdat je officieel er niet mocht wonen. Gemeente liet mij aan mijn lot over.
De enige optie was zodra het kon met studiefinanciering een opleiding doen.
Ook dat ging niet ik had geen gba adres.
uiteindelijk bij vriendin in kunnen schrijven duo aangevraagd en opleiding gevolgd. Ik had geen enkel diploma in die tijd behalve middelbare school certificaten omdat ik eerdere scholen ook had afgebroken.
mijn hoogste schuld was toen de huisuitzetting maar kwam al snel meer bij in periode dat ik geen inkomen kreeg dat heeft zeker een 8 maanden geduurd voor ik duokreeg.
die opleiding was maar voor 1 jaar en gehaald kraamverzorgende, omdat ik het prima deed gaf mijn werkbegeleider aan ga verder leren met allemaal 9 op je rapport blijf niet in kraamzorg hangen. Was in periode dat uren voor kraamzorg ook drastisch werden vermindert.
Ik ben gaan solliciteren en werd aangenomen op bbl opleiding verzorgende.
leerlingsalaris was niet veel zeker niet als alleenstaanden moeder maar enige manier om stabiel inkomen te halen. werkte 36 uur ernaast mijn opleiding nog 3 jaar lang.
Hoe ik het gedaan heb weet ik niet meer maar het was loodzwaar. Daarna ben ik gaan werken eerst thuiszorg en toen gehandicaptenzorg... geen aanvullende verzekering die liep bij cjib en toen ging het licht uit problemen met rug 2 hernias operaties etc en eerste 21 fysio behandelingen kon ik zelf bekostigen. In 2008 al schudhulpverlening aangevraagd afgewezen. door terugvordering pgb die niet terecht was maar volgens zorgkantoor wel.
2010 wsnp aangevraagd ook afgewezen door pgb, gaan procederen tegen zorgkantoor en gelukt erna weer wsnp aangevraagd en toegelaten omdat toen pgb schuld weg was.
Nu doe ik via werk weer een opleiding mmz persoonlijk begeleider ivm mijn fysieke beperkingen. Toestemming van rc als ik ernaast 36 uur werk. Daar kom ik over algemeen aan.
Ik weet ook dat ik enorm veel geluk heb gehad na mijn schuldenproblematiek, maar zonder wsnp had ik mijn berg schulden nooit kunnen aflossen misschien in 50 jaar.
ook geluk met mijn werkgevers die mij binnen willen houden bij een wel steeds na tijdelijk een periode eruit maar kan weer terug. Bij ander wel vast 0 uren maar nooit geen zekerheid of ik mijn uren haal ik zwaar. Door opleiding heb ik nu 24 uur vast tot juli maar erna ik weet het niet.
Maar al moet ik 3 bazen vinden ik zal alles doen om mijn wsnp uit te lopen.
Sommige maanden los ik veel af op boedel andere minder.
De vraag is ook hoe lang houd mijnr ug het vol op deze manier te blijven werken nu op lvb gaat stuk beter maar kans is heel groot dat ik straks weer naar zware zorggroepen moet,,, veel menen willen lvb en in verhouding maar 3 lvb groepen. heb nu gesolliciteerd op baan voor 24 uur 7 sollicitanten en hoop zo dat ik het wordt. lvbweinig zorg dat kan ik nog wel jaren hoop ik volhouden

[tuthola]

Daarom schreef ik ook dat mensen met een hoger inkomen gecorrigeerd moeten worden als dit nodig is, bij mensen met een laag inkomen valt er weinig te corrigeren er is dus wel degelijk verschil.
Verder veel respect chapter hoe jij met je gezin een weg terug gevochten hebt in schuldenland.

[nooitmeer]

Daarom schreef ik ook dat mensen met een hoger inkomen gecorrigeerd moeten worden als dit nodig is, bij mensen met een laag inkomen valt er weinig te corrigeren er is dus wel degelijk verschil.
Verder veel respect chapter hoe jij met je gezin een weg terug gevochten hebt in schuldenland.

@Chapter, respect. Diep respect.

@Tuthola

Als een deurwaarder beslag zou leggen op het inkomen van iemand met een hoger inkomen dan is er wel degelijk verschil. Als dit bij jou zou gebeuren dan mag je nog steeds de toeslagen houden, bij iemand met een hoger inkomen is dit niet het geval. En we weten allemaal hoe deurwaarders loonbeslag leggen. Ze leggen eerste beslag en beginnen te innen en pas later wordt deze aangepast aan de woonsituatie.

Maar je hebt gelijk. We zitten nu in het omslag punt om van een totale consumptie maatschappij deze om te zetten naar een maatschappij met meer bewustwording.
Voor het overgrote deel is een gezin met een hoog inkomen niets anders dan een gezin met een lager inkomen; het gaat bij beide gezinnen elke maand volledig op. Het enige verschil is de levens standaard. Vandaar dat de terug val bij gezinnen met hogere inkomens zo verschrikkelijk groot is. Ook kan een gezin met een hoger inkomen het onvermijdelijke vaak veel langer rekken door middel van (te)hoge kredieten waardoor ze zich zelf eigenlijk nog veel verder in de penarie brengen. Ze vertonen ook veel vaker het welbekende struisvogel gedrag, alles ontkennen want alles komt wel weer goed.

Bij lagere inkomens is er veel vlugger een signalering, als je de huur niet meer kan betalen dan hebben veel verhuurders van sociale huurwoningen daar hele afdelingen voor om hulp te bieden, of ze melden dit aan de gemeente. Dit geld ook voor de NUTS bedrijven.

Bij gezinnen met hogere inkomens is er nagenoeg geen signalering, pas als het te laat is en de brieven van de hypotheek verstrekker, zorgverzekering en deurwaarders vallen binnen een korte periode in de bus. Dan is het dus mis gegaan en zijn de schulden enorm hoog, veel te hoog om er zelf nog uit te komen.
Ze kloppen dan aan, als allerlaatste middel, bij de gemeente en wordt er een traject opgestart. Geen enkele schuldeiser gaat mee werken want: het inkomen is toch zo hoog? Vervolgens vallens ze in een WSNP en wordt de samenleving onnodig hard geraakt door een veel te hoge afschrijving van schulden die wellicht veel eerder voorkomen hadden kunnen worden.

[Knibbel]

Chapter, ongelooflijk hoe jij je omhoog hebt weten te vechten. Ook ik heb hier diep respect voor!

[MathiasRots]

@Chapter, wat een verhaal en wat een doorzettingsvermogen! Zeer bewonderenswaardig.

@ Nooitmeer,

Ik ben het helemaal met je eens over de consumptiemaatschappij die nu eindelijk begint om te vormen naar een meer bewuste maatschappij.  Althans, ik heb die omslag nu wel gemaakt.

Je hebt het goed omschreven qua het kunnen rekken van het onvermijdelijke bij de hogere inkomens. Ook ik had eigenlijk al in 2007 op de rem moeten trappen, maar dat doe je dan niet omdat je mindset dan nog helemaal niet zover is en je een gezin hebt.  In 2007 waren de maandlasten inmiddels zo hoog geworden dat de reguliere boodschappen uit een lening moesten worden betaald. In 2008 ben ik gaan ZZP-en.  Dit is goed gegaan tot begin 2011.  Tussen 2008 en 2011 heb ik een aantal leningen afgelost ter hoogte van â,¬ 50.000,-  konden we wat sparen en gewoon leven. 

Begin 2011 wilde ik mijn activiteiten uitbreiden en er een echt bedrijf van maken. Ik had al mijn spaargeld ge?investeerd.  Net op dat moment wordt mijn opdracht plotseling gestopt. Aangezien ik net het spaargeld had uitgegeven stortte alles meteen in elkaar.  De deurwaarders stonden in de rij aan de deur.  Ik had toen meteen een particulier schuldhulpverleningsbureau ingeschakeld omdat de gemeente mij niet kon helpen.  Dat bureau heeft toen met alle schuldeisers terugbetalingsregelingen kunnen afspreken omdat ik medio 2011 weer een betaalde opdracht had.  In de tussentijd heb ik zo ongeveer alle spullen met enige waarde op marktplaats verkocht om nog gewoon te kunnen eten.   De vaste lasten teller liep gewoon door. In 2011  liep ook mijn huwelijk op de klippen. 
Ondanks de crisis heb ik het tot en met het derde kwartaal 2013 vol kunnen houden met ZZP-en en heb ik â,¬ 120.000 op de schulden afgelost, dit naast de alimentatie voor ex-partner en kinderen.  Ik heb vanaf medio 2011 zelf met een laag inkomen moeten rondkomen (â,¬ 1.200).  Vanaf eind 2011 woonde ik in bij mijn nieuwe vriendin. 

Begin 2014 heb ik de handdoek in de ring gegooid voor wat betreft ZZP-en.  Ik heb toen alle schuldeisers aangeschreven dat de crisis ook bij mij is toegeslagen en dat ik op dit moment niets meer kan betalen, dat ik op zoek zou gaan naar een betrekking in loondienst en dat ik daarna contact zou opnemen met de gemeente om de schuldsanering in te gaan.   Op dat moment  wordt de hypotheekverstrekker wakker van de woning waar mijn ex-partner in verbleef en waar we nog steeds beide eigenaar van zijn.  Omdat mijn ex-partner niet genoeg verdiende  werd  de woning onder volmacht verkocht.  Binnen twee maanden was  er weer â,¬ 85.000,-  aan extra schuld bijgekomen en zo kan ik nog wel even doorgaan.   De teller is blijven steken op uiteindelijk â,¬ 300.000,-

In april 2014 heb ik weer een baan gevonden en meld ik me bij de schuldhulpverlening van de gemeente.  Het plan was om mijn tweede woning die ik verhuurde ook te verkopen, ondanks dat deze onderwater stond.  De hypotheekverstrekker had hier helemaal geen trek in, vroeg naar mijn salarisstrook en oordeelde dat ik zelf in de woning moest gaan wonen omdat de ik woonlasten zelf goed kan opbrengen.  Deze  woning staat echter in een andere stad.  Het uitzetten van de huurder heeft ongeveer 7 maanden in beslag genomen.  Daarna moet je je weer melden bij de schuldhulpverlening van de nieuwe  gemeente.   Deze schuldhulpverlening wil de woning verkopen waar ik net naar toe ben verhuisd.  Na veel uitleggen is het duidelijk dat verkopen geen zin heeft omdat enerzijds de schuld dan nog hoger wordt en anderzijds de woonlasten voor mij niet zullen verminderen.

Ik sta dus nu op het punt om het minnelijke traject in te gaan en leef ik veel bewuster dan vroeger, waardeer ik de dingen in het leven die er echt toe doen en ben ik gewend om  met minder geld ook gelukkig te zijn.

[chapter]

dank je wel 
motto van mijn verhaal.
Als hulpverlening me niet met kluitje in riet had gestuurd en mij had geholpen was een wsnp mogelijk helemaal niet nodig geweest
de ambtelijke molen kijkt naar regeltjes lijsten en vergeten de mens erachter

[burningspirit]

Jongens....... ik heb met open mond jullie verhalen zitten lezen.
Wat een moed, doorzettingsvermogen en wijsheid bij jullie allemaal!!!
Respect voor jou, Chapter, maar ook voor Tuthola, Knibbel, Nooitmeer en Mathias!

Het is geweldig hoe open jullie zijn over je situatie en het is voor mij heel bemoedigend om te lezen hoe jullie het allemaal gedaan hebben. Veel meer begrip nu ook bij mij waar het door komt dat het er voor de buitenwereld zo heel anders kan uit zien, dan het in werkelijkheid binnenshuis is.

Herkenning ook bij het proberen vol te houden tegen beter weten in. Dat is iets dat wij hebben gedaan. 13 mooie jaren als zelfstandig ondernemers geleefd, keihard gewerkd, alles in de winkel gestoken maar niet goed genoeg opgelet. Wij dachten dat het voldoende was om ons werk goed te doen en, naast de lening voor de winkel, niet óók nog een huis te gaan kopen. We zijn dus blijven huren en probeerden voor de rest zo eenvoudig mogelijk te leven. Niet eenvoudig en realistisch genoeg, naar later bleek. Onze zakelijke lening kregen we in een tijd dat alles nog kon. De vervolglening bij een andere bank, in 2005, was ook nog net vóór de periode dat er problemen waren. Zoals wellicht bekend volgden toen ziekte, omzetdaling en verkoop van het bedrijf. De loondienstbetrekking die we beiden bij de nieuwe eigenaar van onze winkel kregen was geen lang leven beschoren. M.i. zijn we er met voorbedachten rade uitgeknikkerd en ja, toen waren ineens de rapen gaar. Drie maanden geen inkomen, huurachterstand, zorgpremie achterstand, bijna huis uit gezet, aanmelding bij CVZ (nu ZN) en de ene deurwaarder na de andere. Binnen één jaar tijd kwam alles op losse schroeven te staan. Ik begrijp het eigenlijk nu pas goed, waarom dat toen allemaal gebeurde. Nu pas..... na vijf jaar!

Maar goed, ook wij eindelijk in het minnelijk traject. Inmiddels bericht ontvangen van alle schuldeisers. Er zijn er alsnog drie, die â,¬ 0.00 hebben teruggemeld, zodat de schuld nu rondom 140.000 euro blijft steken, terwijl die in beginsel 25.000 euro hoger was. En nu afwachten hoe het verder gaat.
Intussen heb ik erg veel geleerd en we hebben nu eindelijk de energie om inderdaad producten te vergelijken, koopjes af te gaan, dingen de deur uit te doen, die teveel kosten, de leen auto wat vaker te laten staan en te gaan fietsen enzovoorts. Er is overzicht en relatieve rust nu.
Zoals mijn man het vorige zomer zei, toen we voor de geleende klapcaravan zaten te genieten in de wei, waar we kampeerden en met op de achtergrond het kampvuur, waar onze collega-vrijwilligers gezellig zaten te praten: Eigenlijk hebben we heel weinig nodig om gelukkig te zijn.
We zijn dankbaar voor wat we hebben en voor het feit dat er in ons land een uitweg is, al is het soms echt lastig om die te vinden. Maar langzamerhand kunnen we soms anderen helpen met zoeken!

Dank jullie wel voor jullie verhalen hier!

[tuthola]

Beste nooit meer, dit word een discussie waar we niet uitkomen ben ik bang voor, bij lage lonen word er ook niet altijd netjes omgegaan met de beslagvrije voet. Maargoed het moge duidelijk zijn dat bij hoog of laag inkomen dezelfde struisvogel politiek om de hoek komt kijken. Het ging bij mij in dit verhaal om het privé gebruik van de auto van Mathias en het behouden van het eigen huis in een ander topic. Met een schuld van 3 ton en 12 maanden achterstand hypotheek verwacht ik wat meer bescheidenheid...maar wie ben ik.

[nooitmeer]

Hehe Tuthola, gelukkig zijn mensen het op heel veel punten vaak oneens. Daardoor krijg je een dialoog en is het mogelijk om tot een gezamelijk inzicht te komen ;-)

Het "toontje lager zingen" komt nog wel wanneer Mathias er achter komt dat er niet te onderhandelen valt. Het minnelijk traject of wellicht uiteindelijk het WSNP traject is geen markt. Dat hij hier vragen stelt is verstandig, dan komt de klap niet al te hard aan uiteindelijk.

[MathiasRots]

@ Tuthola

Ik ben alleen maar aan het onderzoeken waar de maatwerkpunten zich bevinden en hoe hier dan invulling aan wordt gegeven.  De leidraad blijven uiteraard het VTLB rapport en de RECOFA richtlijnen.

Het is ook verstandig om de jurisprudentie te lezen inzake dwangakkoorden en waarom deze falen of slagen. 

Omdat ik schulden heb (waar ik overigens zelf â,¬ 170.000 op heb afgelost), hoeft niet te betekenen dat ik dan een speelbal wordt van hulpverlenende instanties en schuldeisers.  Ik blijf zelf nadenken, vragen stellen en beslissingen  ter discussie stellen als ik het er niet helemaal mee eens ben.  En dan hoor ik vanzelf waar de grenzen liggen en waar wel en niet over kan worden gediscussieerd.