Wat een achtbaan

[Roy24]

Nu dan maar eens mijn verhaal. Heb altijd veel steun gehad aan het lezen va dit soort forums. Vooral de eerlijkheid van veel members is ontwapenend. Ik hou van de kwetsbaarheid, maar ook van een bepaalde zelfreflectie. 2,5 aar geleden was het voor mij tijd om in de spiegel te kijken. Wat had ik er een zooi van gemaakt! In 2005 begon alles met een onrendabele eenmanszaak. Na 9 maanden zat ik diep in de schulden weer thuis. Vanaf dat moment ben ik steeds verder in de schulden geraakt, omdat ik de ene lening afloste met weer een nieuwe lening. En wat heb ik me geschaamd dat ik het zelf blijkbaar niet kon oplossen. En ik maar de schijn ophouden voor mijn familie, vrienden en alle wat om mij heen stond. In 2007 ben ik getrouwd. Ik heb voor mijn huwelijk eerlijk gebiecht dat ik schulden had. Dit weerhield mijn vrouw er gelukkig niet van om JA te zeggen. Maar gedurende mijn huwelijk en de 3 kinderen die we kregen, werd de situatie steeds moeilijker. Ik kon steeds meer vaste lasten maandelijks niet meer betalen en ook gemaakte afbetalingsregelingen lukten niet meer. Vanaf dat moment ben ik ook voor mijn vrouw de situatie gaan verbergen. Zij wis niet hoe ernstig we eraan toe waren. Ik durfde het ook niet meer te zeggen. Ik kon ook geen zorgverzekering meer betalen en ook de huur lukte niet meer iedere maand. Stiekem haalde ik vaak post uit de brievenbus en gooide het buiten in prullenbak. Ik maakte de post namelijk niet meer open, omdat ik het niet meer wilde weten. Ik was totaal verlamd als het ging om financiën. Ik kon niet meer. Ik leefde van dag tot dag. Ik saboteerde de deurbel, omdat ik bang was dat er weer een deurwaarder op de stoep stond, terwijl ik bijvoorbeeld visite had. Emotioneel was ik door slapeloze nachten langzaamaan dood aan het gaan. Ik kon niet meer huilen/lachen etc. Ik durfde het ook niet op te biechten. Dit bracht mij er uiteindelijk toe om te stelen op mijn werk, puur en alleen om pampers te kunnen kopen. Ik werd betrapt en ontslagen. Daarnaast kwam ook nog het bericht dat we binnen 2 dagen het huis uit moesten. Toen ben ik ingestort en heb alles opgebiecht. Mijn vrouw knuffelde mij alleen maar. Ik snapte er niets van. Ik voelde me zo slecht. Na het potje huilen ben ik verantwoordelijkheid gaan neen. Ik heb maatschappelijk werk ingeschakeld, bewindvoering aangevraagd en ook uiteindelijk de schuldhulpverlening. Dit was in februari 2012. Ik moet nu met mijn dochter naar logopedie, maar later vandaag zal ik verder gaan om uiteindelijk uit te leggen waar ik vandaag precies sta.

[tonnie64]

Hallo Roy

Welkom op het forum, goed van je dat je er nu over praat en dingen deelt. Hier wordt je niet veroordeeld en mensen helpen elkaar waar ze kunnen . dat is het fijne van dit forum. hoop dat je er veel aan zal hebben en wij leren natuurlijk ook weer van jou.

groetjes Tonnie64

[Roy24]

Ben ik weer even. Dank je Tonnie! Dankzij het inseinen van bemoeizorg, hoefden we ons huis niet uit. Dat was een behoorlijke opluchting. Mijn eerste gesprekken bij maatschappelijk werk waren moeizaam. Mijn hulpvraag was: Ik heb hulp nodig bij het overzicht krijgen van mijn financiële situatie, want het verlamt me. Vervolgens werd mij verteld dat ik zelf een overzicht moest krijgen alvorens ze mij konden helpen. Dit heeft me gelukkig niet ontmoedigd en des te knapper vond ik het van mezelf dat na veel migraine aanvallen ik eindelijk een overzicht had van hoe ik er daadwerkelijk voor stond. Vervolgens moest ik 9 maanden lang laten zien geen nieuwe schulden te maken voordat bewindvoering geregeld was. De bewindvoerder heeft echt een enorme last van mijn schouders genomen. Zij zorgde dat alle vaste lasten maandelijks betaald werden en dat was heerlijk. Met 80 euro leefgeld per week konden wij met 5 personen prima leven. Vervolgens was het zaak om een schuldsaneringstraject te starten. Minnelijk traject ging al snel fout, dus wsnp moest uitkomst bieden. Er was alleen 1 probleem: Ik had de laatste 5 jaar niet te goeder trouw gehandeld. Hier werd ik ook daadwerkelijk op afgewezen in rechtzaal. Mijn vrouw werd wel toegelaten, waardoor het een rare zaak werd aangezien we in gemeenschap van goederen waren getrouwd. Als zij na 3 jaar klaar zou zijn, konden de schuldeisers de restschuld via mij verhalen. Na veel wikken en wegen ben ik in hoger beroep gegaan. Ze gaven me geen kans, maar ik wilde er toch alles aan gedaan hebben. In die zitting merkte ik al snel dat de balans de verkeerde kant opging. Uiteindelijk heb ik gevraagd of ik ook iets mocht zeggen. Ik ben gaan staan en heb duidelijk gemaakt dat bij mij sprake was van persoonlijke wending. Rehabilitatie is niet wachten tot iets verjaart! Rehabilitatie is de noodzaak voelen om in beweging te komen en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn brokken en proberen met alles wat ik in mij had, dit recht te gaan zetten. Na een een week hoorde ik dat ik vanwege mijn houding in de rechtzaal alsnog toegewezen was voor wsnp. Wat een feest!!! November 2013 ben ik toegelaten tot wsnp. Nu ga ik even wat kinderen van school halen en zal daarna proberen mijn verhaal af te maken.

[Knibbel]

Hallo Roy, ook ik wens jou van harte welkom op het forum. En om meteen maar met de deur in huis te vallen: wat een verhaal, een echte achtbaan, een lijdensweg, zo te lezen. Hoe heb je dat zo lang kunnen volhouden, vooral dat proberen alles voor te zijn en weg te moffelen zodat jouw vrouw niet erachter komt dat je schulden hebt. Dit heeft mij bij wel iets losgemaakt, omdat dit een herkenbare situatie voor mij is. Maar gelukkig heb jij willen inzien dat deze weg blijven volgen niet de juist weg is, je hebt jouw verantwoordelijkheid genomen voor jezelf en voor jouw gezin, je hebt hulp gezocht.... en op het moment dat ze jouw laatste redmiddel niet wilden geven heb je figuurlijk gevochten voor jezelf en jouw gezin en met wat voor een resultaat: alsnog toegelaten tot de WSNP. In mijn ogen ben je dan al min of meer een held....

En wat een liefde heeft jouw vrouw voor je, ze is je blijven steunen, trouw gebleven.... Dit zijn dingen die je moeten koesteren, dit is met geen goud op de wereld te kopen.

Eerlijk gezegd ben ik nu wel een beetje nieuwsgierig naar het vervolg. Ik hoop oprecht dat het een positieve kant op blijft gaan.

[Roy24]

Bedankt Knibbel voor je reactie! Dit doet me erg goed. Ja, toegelaten dus... Dat moest even bezinken, maar ik voelde me zoveel lichter. Ik voelde dat energie steeds meer terugkwam en ik hervond mijn kracht ook. Ik kon weer huilen, lachen, boos worden, maar het voornaamste was: Ik durfde weer te dromen. Ik was van huis uit christelijk opgevoed, maar had daar al een tijd niks mee gedaan, omdat ik mezelf zo slecht en fout voelde. Sinds ik de zaak heb opgebiecht aan mijn vrouw, heb ik ook mijn geloof weer hervonden. Hier vond ik werkelijk zoveel troost in. Ook merkte ik dat de mensen uit onze kerk totaal niet veroordeelden wat ik had gedaan: Liegen, stelen. Daarnaast blijft gewoon een feit dat zowel mijn vrouw als ik moeten solliciteren en het liefst allebei werk vinden om zoveel mogelijk af te kunnen lossen, wat ik echt begrijp. Maar daar zaten dan deze 3 lieve kinderen thuis: 6, 4 en 3 jaar oud. Praktisch dus lastig mochten we beiden werk vinden. Maar goed, op een dag werd aangebeld door een goede vriendin uit nze kerk. Zij was 1 van de mensen die van de hoed en de rand wist, aangezien zij ons zo lief steunde zonder kritiek zoals of oordeel. Zij kwam met het idee om de schuld af te kopen. Zij doneerde ons 10000 euro met haar man samen. Een bedrag wat we mochten inzetten om het bedrag (88000 euro) af te kopen. We waren totaal even in shock. Dit zagen we niet aankomen! Samen met wsnp bewindvoerder hebben we in maart een aanbod gedaan aan alle schuldeisers om het bedrag dus af te kopen. 51% moest hiermee akkoord gaan. Na een paar weken had de grootste schuldeiser NEE gezegd: dat was direct 33 procent van het geheel, dus dat ging niet zo goed. Normaal had ik op de bank blijven zitten balen om het dan vervolgens te verwerken en door te gaan. Maar nu voelde ik de drang om te strijden. Ik heb de telefoon gepakt en ben gaan bellen naar de eiser met de vraag of ik de zaak iets persoonlijker mocht maken. Na een kwartier zei de vrouw dat ze geraakt as en dat ze de zaak zouden heroverwegen. Na 3 weken kreeg ik bericht dat ook deze eiser akkoord was gegaan. Ik voelde me zo blij. Ik heb gestreden en dit was het resultaat. Vorige maand kregen we bericht dat 92,5% akkoord is gegaan en morgen is de verificatievergadering ingepland waar de rechter ook zijn akkoord moet geven. Wat een verhaal! Ik zit nog niet een een jaar in wsnp en nu al dit resultaat. Als morgen alles goed gaat, zijn we schuldenvrij!!! Ik denk dat ik het nog niet goed kan beseffen. Dit was mijn verhaal. Ik zou wel een boek kunnen schrijven met de gekke dingen die ik heb gedaan om mijn geheim geheim te houden. Ik heb geleerd dat ik moest strijden voor mijn eigen leven. Waar ik invloed op had heb ik ook invloed uitgeoefend. Wat ik zelf niet kon, daar heb ik hulp gezocht en gevonden. Ik was niet langer een toeschouwer in mijn eigen leven. Ik legde het probleem niet meer buiten mezelf. Ik ben dankbaar. Morgen zal ik nog vertellen hoe zitting is gegaan...

[Knibbel]

Roy, je mag met recht dankbaar zijn maar vooral ook trots op jezelf zijn. Ik duim voor jullie dat alles goed gaat morgen. Enne... dat boek schrijven, waarom ook niet? Zou toch een mooie afsluiter zijn van deze zwarte periode uit jouw leven!!

Maar vergis je niet, op dit forum zijn er nog zovelen als jij die een behoorlijke lijdensweg achter zich hebben en nog steeds aan het vechten zijn om die begeerde eindstreep te halen. Eigenlijk zou ik het iedereen gunnen dat ze na een jaar door een wonder uit dit dal kunnen stappen. Jij mag echt blij zijn met die engelen van jou, jouw weldoeners.

Heel veel succes morgen.....

[Roy24]

Wat je zegt realiseer ik me zo goed! Ik gun iedereen die felbegeerde eindstreep. Als geen ander weet ik hoe het voelt om in een isolement van schijnbare uitzichtloosheid te zitten. Er is altijd hoop.

[Boeddha]

Jeetje...dit is een droom van een ieder op deze forum! Wat heerlijk zeg om na zulke lange gevechten de eindstreep te kunnen zien! Ik ga voor je/jullie duimen morgen.

[Roy24]

Dank je wel! Dit is inderdaad een droom. Ik vind het ook nog moeilijk te beseffen. Ik zal morgen zodra de kans zich aandient verslag doen.

[burningspirit]

woooww.... ik ben er even stil van
wat een creativiteit, in beginsel jammerlijk verkeerd gebruikt maar daarna..... wat een moed heb jij Roy!
moed om te veranderen wat je kunt veranderen
Wat ik ga doen: bidden, bidden en nog eens bidden 
zo zie je maar weer: de wonderen zijn de wereld nog niet uit en wat er morgen ook gebeurd: tot nu toe is er al zóveel goeds gebeurd!

ik ben één van de velen die al jaren doorploeteren (inmiddels 4 jaar) om eindelijk eens die schuld te mogen regelen, maar ik ben de moed nog steeds niet verloren
al staat die af en toe wel op een erg laag pitje te sudderen
jouw verhaal geeft me weer hoop en bemoedigt me

dank je en hou je haaks 
'be a glow and burning spirit'

[Roy24]

Dank je Burningspirit! Kan me er alles bij voorstellen. Mijn ellende begon 9 jaar geleden. Maar van 2007 t/m 2012 is het echt een hel geweest. Ik was zo creatief om alles maar geheim te houden. Ik loog alles bij elkaar en kwam er mee weg, zelfs toen gas werd afgesloten. Maar de angst dat het uit zou komen vrat me op. Overdag bang voor bezoek deurwaarders en 's nachts wakker liggen met grote zorgen. Ik ben echt kapot gegaan. Ik ben zo dankbaar dat ik dit achter me heb gelaten ongeacht de uitslag van morgen.

[Buster]

Hoi Roy, welkom op het forum.

Wat een verhaal,....
Ik ga voor jullie duimen!
Jij weet wel hoe je mensen op het puntje van hun stoel moet krijgen zeg.

[Roy24]

Dank je, maar ik merkte dat het verhaal zo lang werd, dat ik er even wat zaken tussendoor moest doen. Ik duim al jaren niet meer, maar ik hoop dat ik wel kan slapen vannacht. Kan niet wachten tot morgen...

[tonnie64]

wij duimen allemaal voor jullie

groetjes Tonnie64

[Chrissie]

Van harte Welkom op het forum Roy24,
hier draaien de duimen ook over uren