Hoe verder te gaan?

[TMOTBQ]

Goedemiddag allen,

Ik wil ook graag mijn verhaal delen...
Nu dacht ik eerst mijn verhaal ouderwets op papier te schrijven en dan later overtikken om hier op het forum te zetten..
Alleen ben ik qua verhaal op papier inmiddels bij kantje 8 beland en kwam er achter dat ik nog lang niet "uitverteld" was.
Ik heb maar besloten om direct het verhaal hier neer te zetten en mij te beperken tot de hoofdlijnen..alhoewel ik dat niet als gemakkelijk ervaar..

Eind februari dit jaar is voor mij de zgn stabiliseringsperiode gestart van de schuldhulpverlening. Dus vanaf die periode ook leven van 'leefgeld'. Ondanks dat ik bepaalde 'standaarden' van mezelf gewend was valt dit tot op heden enorm mee..ik ben veel bewuster gaan leven en het voelt tot nu toe oké.

Het oké voelen ontbreekt echter op vele andere gebieden..
Mijn fysieke en mentale toestand nemen met de minuut af. Fysiek kan ik het werken bijna niet meer volhouden door een chronische moeheid. Mentaal heb ik enorm last van schuldgevoel, teleurstelling en boosheid.
Schuldgevoel, teleurstelling en boosheid als resultaat van niet naar mezelf luisteren. Niet naar het stemmetje luisteren die zegt: niet doen, niet doen, niet doen.
Dit stemmetje was er tevens toen mijn ex en ik een boerderij gingen bezichtigen in december 2008. Mijn stemmetje begon al: niet doen, niet doen, niet doen..
Op de één of de andere manier was het volgende moment, het moment dat wij bij de notaris zaten en daar het koopcontract tekenden, de samenlevingsovereenkomst en het testament, een feit.

De na?ieve vrouw in mij geloofde in onze relatie, dacht dat met het kopen van dit huis een nieuw begin kon worden gemaakt. Uiteraard is dit gedoemd om te mislukken. Zo werkt het helaas niet. Net zoals een baby niet voor een nieuwe start zorgt in een relatie..gelukkig was dat laatste niet het geval bij ons.

De tijd die ik met deze man spendeerde betrof uit 85% uit spanning, wantrouwen, teleurstelling, verdriet, onbegrip en uiteindelijk ook enorm veel boosheid.
De vraag die o.a. hoog op mijn vragenlijstje staat is dan ook waarom ik bij deze man ben gebleven of laat ik het zelfs zo stellen waarom ben ik überhaupt aan deze relatie begonnen???

Maar goed, onze relatie is in juli 2012 gestrand, ook niet meer on speaking terms sindsdien.
Het huis uiteindelijk in okt. 2013 verkocht met als eindsaldo een restschuld van 96.000 euro.

Daar ik de volledig verantwoordelijk op genomen heb voor oa het onderhoud van de boerderij, de drijvende kracht ben geweest om de boerderij te verkopen kreeg ik ondertussen stank voor dank.
Mijn ex heeft het volledig af laten weten (vandaar ook de totale verantwoordelijkheid ook nemen).
het heeft heel wat inspanning en moeite gekost om mijn ex tot bepaalde beslissingen te komen we waren beide eigenaar dus beide toestemming geldt in deze) om zo het huis te verkopen.

Aangezien hij eigen geld had meegenomen en ik het samenlevingscontract nog eens las kwam ik er ook achter dat ik de helft aan hem terug moest betalen. Dus mijn ex is één van de schuldeisers.
MIjn ex heeft zo'n gruwelijke hekel aan mij gekregen dat hij mij het liefst met de grond gelijk maakt...

Tot op zekere hoogte kan ik het ook nog begrijpen maar er is ook een deel in mij die zegt: heb je weleens naar jezelf gekeken al die jaren???

Ik ben overigens altijd door blijven werken, met alle gevolgen van dien. Ik kan niet onder ogen zien dat ik al jaren volledig opgebrand ben. Ik structureel achter de feiten aanloop omdat ik mijzelf niet op de eerste plaats wil zetten.

3 weken geleden ben ik aan een andere baan begonnen in de hoop dat ik mijn energiepeil weer wat omhoog kan trekken aangezien mijn reistijd van 1 uur naar een half uur ging..
Maar niets van dit alles blijkt waar...ik ben nog steeds kapot...het besef dat ik kapot is sinds 2 maanden wel doorgedrongen maar als ik nu thuis ga zitten in ziektewet wordt het met mijn financiële positie alleen maar slechter..
Ik kan dan niet meer de afspraken nagekomen die gemaakt zijn..

Mijn hele zelfrespect is naar de verdommenis, eigenwaarde is er niet meer. Ik ben een verbitterde 33 jarige vrouw geworden.
33 jaar met een kinderwens. Tja...deze geeft nog het meeste pijn..
Hoe kan ik een kind in mijn wereld neerzetten waarin ik moet dealen met deze enorme schulden..
momenteel zijn de schulden het grootste probleem niet wat dat betreft...
Ik zou nu een verbitterde, boze en teleurgestelde moeder zijn voor mijn kind en dat voorbeeld wil ik niet geven, kan ik niet geven..

Zoals ik al aangaf dat ik op papier  inmiddels op kantje 8 was beland ontbreken hier en daar nog wat verhalen...maar goed..het hier delen lucht wellicht op..misschien zijn er mensen in dezelfde situatie..
Wellicht hoop ik op een stukje erkenning ...
Ik weet het niet...

If I could turn back time.....

[Buster]

Beste TMOTBQ, aller eerst welkom op het forum.

Jeetje wat een verhaal en wat heb je veel grote dingen op je bord liggen.
Goed om te horen dat je de start hebt gemaakt bij de gemeente, nu hopen dat het allemaal "soepel" voorbij zal gaan.

Ik ben geen therapeut maar kan je wel zeggen dat een aantal zaken heel herkenbaar en als logisch overkomen. Dat je nu een heel laag energiegehalte hebt en er emoties aan je knagen overkomt iedere schuldenaar die na jarenlang overleven begint aan zijn of haar oplossing en relatieve rust tegemoet gaat.

Er komt ruimte in je hoofd die direct ingenomen wordt door allerlei zaken die je voorheen noodgedwongen weg hebt gestopt. Het zou geen gek idee zijn als je hier hulp bij vraagt.

Wakker worden na een rot relatie is heftig. Je beseft je ineens hoe ver en hoe lang je relatie stapje voor stapje bergafwaarts is gegaan. Die relatie was niet van het een op het andere moment rot, dat ging stukje bij beetje. De eerste keer verleg je je grens, de tweede keer, nou vooruit weer een stukje opschuiven. Tot het moment komt dat je wakker schrikt en je realiseert hoever je je grenzen hebt opgeschoven.

Je laatste stukje,... I get it.
Ik kan je wel een verhaal of verhalen gaan vertellen, daar wordt je echt niet sneller moeder van.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, en nee, ik ga je niet vermoeien met "33 is nog jong zat joh."
Alles valt of staat met hoe jij voor jezelf zorgt.
En zoals ik al schreef; je hebt nogal wat grote zaken op je bordje liggen. Hak ze op in stukjes. Jij beslist wat het meest belangrijk is om mee te beginnen. Enz. enz.

Ben je al eens bij je huisarts geweest? Een huisarts werkt samen met een SPV'er. Dat is ook een soort van huisarts maar dan gespecialiseerd in zaken die zich tussen de oren afspelen. Een SPV'er kan in een kort tijdsbestek bedenken waar je echt gebaat bij zou zijn. En je kunt hem of haar ook melden dat je financieel niet in staat bent om naar psycholoog te gaan, bijvoorbeeld.

Heel veel succes!
 

[jan]

Welkom, het is niet niets wat jij heb meegemaakt. Het is normaal, dat je uitgebrand bent, als in de schuldenmolen bent terecht gekomen.

Mijn hele zelfrespect is naar de verdommenis, eigenwaarde is er niet meer. Ik ben een verbitterde 33 jarige vrouw geworden.
33 jaar met een kinderwens. Tja...deze geeft nog het meeste pijn..

Je bent nog steeds een mens, die waarde heeft voor zijn omgeving (en voor ons), de eerste schreden in het schuldloos worden doen echt pijn. Maar je gaat eruit komen. En alles is nog steeds mogelijk.

Je kan helaas de klok niet terug draaien, je heb nog een heel (nieuw) leven voor je.

[statement]

tjee meis toch wat een verhaal, ik heb met ongeloof zitten lezen...

fouten maken we allemaal, we hebben allemaal wel eens niet naar ons eigen stemmetje geluisterd en ik weet hoe klote je je dan achteraf kunt voelen.

Ga jezelf aub niet een slag in de ronde werken om te overleven, om energie op te doen etc etc. Luister nu ook naar je lichaam en je stemmetje dat vast zegt, ik ben kapot ik kan niet meer. Ik wil niet zeggen dat je de ziektewet in moet gaan, maar bekijk zelf wat de eventuele mogelijkheden zijn zodat je nu en dan effe kunt bijtanken. Mss kun je met je baas overleggen dat je je uren anders verdeeld over de week, als die mogelijkheid er is.

Je geeft aan de je chronische vermoeidheid hebt, misschien kun je via de gemeente hulp krijgen die voor jou het zware huishoudelijke werk tijdelijk van je overnemen, zodat je je lichaam en geest even de ruimte geeft. ( niet hoeven denken van; ohh pfff de stijkmand loopt over, ik kan niet meer door de ramen kijken, ik moet ze wassen etc etc)

Ik kan me voorstellen dat je je nu verbitterd en boos voelt, je bent 33 jaar jong en je wilt je toekomstdromen anders zien dan zoals ze nu zijn. Ik hoop voor je dat er iemand is die samen met jou gaat zitten en samen gaat bekijken wat de mogelijkheden zijn v.w.b. jezelf meer ruimte geven. Ga desnoods idd naar je huisarts, praat met hem/ haar over hoe jij je nu voelt en wat het met je doet, mss kan hij/ zij je ergens mee helpen.

ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd en hoop dat je hier op het forum de steun, adviezen en tips kunt vinden.

[sacredfour]

Ik neem aan dat de 96.000 euro restschuld door tweeën gedeeld moet worden. Misschien is er ook nog wel wat te doen aan de schuld met je ex. Het ligt er een beetje aan hoe het een en ander verwoord is in het contract. Je schrijft dat je ex je haat. Prima reden om geen medewerking te verlenen aan de uitwerking van het samenlevingscontract. Je zou bv kunnen denken aan een tegenclaim voor het werk dat je in de boerderij hebt gestoken.