Hoe gaan jullie met de 'goed bedoelde adviezen' van anderen om?

[Chrissie]

Beste iedereen,


Vanmiddag waren de kinderen en ik samen aan het winkelen met een goede vriendin van mijn vader.
Deze vrouw ken ik al meer 29 jaar. Nu heb ik al een grote hekel aan winkelen maar aangezien het vakantiegeld binnen is en ik een lijstje heb gemaakt van wie het hardst wat nodig heeft en wat het belangrijkste is gingen we dus kleding shoppen. De kinderen hebben kleding gekregen dit hadden ze hard nodig.
Heb nog wat voor mijn man gekocht maar toen was het op en ik vond het wel prima zo!
Ben mooi binnen het budget gebleven begon deze vrouw tegen mij ik moest ook een broek of shirt voor mezelf kopen met een stel schoenen. Want iedereen had wat en zij had ook wat leuks voor zichzelf gekocht dus ik bleef achter. Ik vertelde haar dat ik niets heb dat maakt toch niet uit wordt er niet minder van, genieten jullie er maar van, ik ben blij dat we geslaagd zijn ik wil hier zo snel mogelijk weg ik ga liever naar het strand en de duinen, heerlijk een stuk fietsen of een flink stuk wandelen in het bos daar voel ik me tig maal prettiger bij. Kan echt niet gelukkig van kleding en schoenen worden, daar raak ik juist zeer gefrustreerd van.
Mijn gedachten slaan bij het winkelen altijd de 'verkeerde' kant op ben altijd dubbel met het geld bezig.
Bij iedere stap die ik zet denk ik van heb ik dat nodig of niet , kan het eraf of niet? Wat stond er nog meer op het lijstje wat belangrijk is voor de kinderen dat gaat eerst voor. Mocht er wat overblijven dan kijken we tegen die tijd of er nog iets afkan.

Nu is mijn vraag is aan jullie;  hoe gaan jullie met de 'goed bedoelde adviezen' van anderen om? Krijg soms namelijk weleens een punthoofd van anderen.

[Xdewit]

Meestal zeg ik alleen maar oh ja. Of iets dergelijks vaag. Ik ga zeker niet in discussie met mensen en probeer op mijn tong te bijten als ik in de verdediging wil schieten ...
Inmiddels geven mensen mij niet zo veel adviezen meer, hmmm, of hoor ik ze gewoon niet

[Buster]

Chrissie, het is echt zoooo herkenbaar.

Ik lees in de zomer periode ook altijd berichten van mensen die aan de lopende band met elkaar gaan BBQ-en, of klagen dat het weer 2 maanden duurt voor ze weer op vakantie kunnen.
De ene dag leg ik het naast me neer, de andere dag schiet het zomaar in een verkeerd keelgat.

Nu gebeurt dat vaak op afstand, via Facebook ofzo en dan is de oplossing heel simpel, ik druk op "vind ik leuk" of lees niet verder in het bericht.
Wat ik namelijk wel heel belangrijk vind is me te blijven realiseren dat het leven wat we leiden niet "normaal" is. Het is normaal dat je af en toe op vakantie gaat, een etentje hebt met vrienden of jezelf verwend met een nieuwe broek.

De realiteit is anders en inderdaad is het nu "normaal" dat je je bij alles afvraagt:
- willen of moeten?
- nu of later?
En inderdaad, de kinderen gaan voor, dat is hier niet anders.
Ik ga daarom niet shoppen met andere mensen.
Ja mijn moeder en een hele goede vriendin, maar dat zijn ook de enige twee mensen die precies weten hoe ons huishoudboekje in elkaar zit en me mijn gang laten gaan.

Maar om terug te komen op je vraag, ik krijg bijvoorbeeld een knoop in mijn maag als iemand aan de andere kant van het land aan me vraagt: "Kom je een keer een bakkie doen?"
Ik wil geen nee zeggen, maar ik kan geen ja zeggen. Dus dan zeg ik "Komt goed"
En andere opmerkingen wuif ik meestal weg met: "Ja joh, dat komt wel weer, even wachten nog."
Kortom, ik hou het luchtig en laat merken dat het echt niet het einde van de wereld is.

Enne,.. heel af en toe dan "trakteer" ik mezelf. Punt.

[Lizayra]

Ik heb een zus met een hele goede baan, twee verdieners, geen kinderen. Dikke villa gekocht, vaak op vakantie (als ze op vakantie gaan is de volgende vakantie al geboekt). Af en toe maakt ze een opmerking waaruit blijkt dat ze geen idee heeft hoe het 'gewone volk' leeft. Een echte snob zeg maar.
En dan geen opmerking over een paar schoenen, maar waarom we nier eens lekker een vlieg vakantie boeken want Indonesie was zo mooi. Of waarom we nog steeds in een huurhuis zitten?
pff, ik kijk mijn man dan aan, en later zeggen we dan tegen elkaar dat wij veel rijker zijn met onze 6 kinderen .

[nooitmeer]

en later zeggen we dan tegen elkaar dat wij veel rijker zijn met onze 6 kinderen .

Amen.

Maar tja. Als je genoeg hebt ga je er al snel vanuit dat anderen dit ook hebben. Daarom ben ik meer van doen dan adviseren. Als ik vind dat iemand iets nodig heeft dan krijgt die persoon dat ook.

Bijvoorbeeld: Ik vond dat een bevriend stel maar eens een avondje weg moest, even uit de sleur. Maar ik kon op de kinderen passen en dat vond ik weer geweldig, dus win win situatie. Dus hun op kosten van mij lekker eten en ik had lol met die kinderen.
Waar ik wel een hekel aan heb zijn mensen die denken dat ik alles maar luxe moet hebben, zoals excuseren als ze enkel een witte boterham met pindakaas en jam hebben. Who cares ik ben met alles wel tevreden.

[Be]

Het is inderdaad herkenbaar Chrissie, en het antwoord van Buster ook! De ene keer kan ik er lachend mijn schouders bij ophalen... laat maar waaien. De andere keer is het na 3 dagen nog niet uit mn hoofd. Even met manlief bespreken lucht meestal wel op. Trek je eigen plan!! Het zal best goed bedoeld zijn maar je weet zelf het beste hoe/wat/waarom/wanneer/voor wie etc. Je kunt altijd nog zoiets zeggen als: ja, daar zal ik eens over nadenken maar ik doe het nu even zus en zo. Zo doe ik het in ieder geval.

[peter]

Nu is mijn vraag is aan jullie;  hoe gaan jullie met de 'goed bedoelde adviezen' van anderen om? Krijg soms namelijk weleens een punthoofd van anderen.

Heel herkenbaar, wij probeerden altijd dit soort situaties te vermijden. Soms deden we aankopen in een andere plaats, om maar niemand tegen te komen.

Soms had je last van ouders van vriendinnetjes, die vonden dat een weekje of een weekendje op vakantie in Nederland geen vakantie was, maar iets voor tussendoor. Deze ouders hadden meer inkomen dat wij hadden.

[Chrissie]

Jullie antwoorden doen me zo goed! kan me ook in iedereen heel erg herkennen en inderdaad de ene dag kan je er ook beter over dan de andere dag!

Ik heb ook jaren maar dan ook jaren altijd alleen met de kinderen en heel af en toe met mijn man erbij kleding of schoenen gekocht wou niet met de discussie van anderen zitten of dat ik me moest verdedigen.Vond de strijd met mijn man al verschrikkelijk genoeg dat ik hem telkens bij de les moest trekken laat staan dat ik dit ervan gisteren er nog overheen hoefde te hebben. Helaas ging het gisteren even anders dacht gewoon even iets voor de kinderen te kunnen kopen en verder niets ,maar ik weet wel weer waarom ik me in die tijd zo van de mensen heb teruggetrokken.
Ben even weer met de neus op de feiten gedrukt.

[burningspirit]

Ook ik herken het heel goed.
Mijn man en ik zijn ook heel blij met ons geweldige vijftal en zijn er inmiddels over uit dat we niet veel nodig hebben om gelukkig te zijn.
Maar dat punthoofd herken ik maar al te goed!
Behalve altijd denken of iets nodig is en of we het wel kunnen betalen, heb ik er tegenwoordig (d.w.z. de afgelopen jaren!) een andere gedachte bij: hoe ziet het eruit? Ik bedoel dan: hoe ziet het eruit dat we bij Lidl een fles van de lievelingswijn van mijn dochter kopen? En ook een paar biertjes voor haar vriendje, dat haar weg zal brengen naar Schiphol? Niemand weet dat, ook al woont ze niet meer thuis, toch een afscheidsfeestje bij haar ouders wil vieren, voordat ze voor twee maanden op stage naar Amerika gaat. En dat wij als ouders geweldig vereerd zijn dat ze de avond voor vertrek bij ons wil doorbrengen en daarvoor de familie vraagt ook naar ons toe te komen.... Hoe ziet dat er uit? In welke bochten moet ik me gaan wringen om uit te leggen, dat we daarvoor het geld gebruiken dat we langzamerhand in ons kleine bufferpotje hebben gespaard om zo af en toe eens dit soort dingen te kunnen doen? Is het ons nog toegestaan om trots te zijn op deze dochter, die zo'n groot avontuur aandurft? Geloven mensen het wel, als ik vertel dat ze, samen met een klasgenootje, op zal treden als 'groom' (paardenverzorgster) tijdens de vliegreis? Het feit dat dit een unieke kans is, voor haar school de allereerste keer dat zo een stage wordt georganiseerd, deze feiten brengen ons misschien in een verkeerd daglicht, omdat het misschien niet geloofd wordt.

De angst herken ik: mensen geloven ons niet meer, daar ben ik constant bang voor. En zo gaat het werkelijk met alles. Hoor dan mensen zeggen: ik snap het niet, ze hebben toch geen geld en dan wel dit feestje? Of iemand die grappend opmerkt: nou dan laat je dr toch een Amerikaanse fuif geven, dat iedereen wat meebrengt.... alsof we dat niet altijd al doen....! Om nog maar te zwijgen over de onuitgesproken oordelen die over ons worden geveld.

De meeste moeite heb ik met het voortdurend onder ongepaste controle staan, alles moeten kunnen verantwoorden maar vervolgens het advies krijgen om 'ook eens aan jezelf te denken'.... huh? waarvan dan? en ....: aan jezelf denken kan ook zonder geld uit te geven maar dat gelooft tegenwoordig ook bijna niemand meer. Dat je aankopen gaat doen in een andere plaats kan ik me helaas ook alles bij voorstellen. En zouden er moeders zijn die niet eerst aan hun kinderen denken en dan pas aan zichzelf?

Maar zoals gezegd; soms kun je er beter tegen en dan weer eens een dag heel slecht. Wij proberen altijd ven van tevoren met elkaar te overleggen, voordat we iets gaan doen. En bedenken dan de manier om de minste commentaren te krijgen, in de vorm van opmerkingen, blikken of vragen. Helaas is niet altijd te voorkomen dat mensen ongevraagd advies geven.
Net als Peter proberen we die situaties wel te vermijden. Maar soms beklemd het me allemaal heel erg.