schulden en wereldbeeld

[Xdewit]

Buster maakt al weer kans op de uitspraak van het jaar 2014 (naar mijn mening dan) door te zeggen dat:
Leven op een absoluut minimum voor een langere tijd vertekent je wereldbeeld.

We hebben een voorbeeld al besproken. Vinden jullie je wereldbeeld veranderd en zo ja, op welke manier?
Ik ga er zelf nog even over nadenken...!

[Boeddha]

leuk topic!! Buster heeft vaak wijze woorden

mijn wereldbeeld is zeker veranderd!
hoe vaak ik vroeger dacht dat status belangrijk was en het nodig was om vaak uit eten te gaan, af te spreken met vrienden om zo maar leuk gevonden te worden.

hoe meer ik nu denk...wat nou status?! ik kan nu niet meer vaak uit eten of doorzakken in de kroeg, maar nu kan ik zo genieten van ellenlange wandelingen door de natuur met de hond, op tijd naar bed om wakker te worden zonder kater en ben ik mijn vrienden leren kennen en ben ik tot conclusie gekomen dat van de grote groep die ik had er nu een handvol van over heb.

ik kan nu veel meer genieten van het echte contact, van de kleine dingen en ik ben erg dankbaar dat ik dit mag en kan doen in alle gezondheid en dat is het allerbelangrijkste!

ik maak mij nu veel minder druk om dingen en denk vaak genoeg dat een hoop mensen die het denken goed hebben, weten jullie wel wat echt gelukkig zijn is? dankbaar durven te zijn?

[tuthola]

Je wereldbeeld veranderd inderdaad wel degelijk als je jaren op minima moet leven, eigenlijk doe ik dit al sinds mijn 2e scheiding in de status van alleenstaande moeder met toen nog 3 kleine kinderen, wat ik wil zeggen is dat het bij mij nooit een vetpot is geweest maar als alleenstaande moeder (3 kleine kinderen) in de WAO en op bijstandsniveau had ik het beter dan nu met volwassen studerende kinderen.
Ik zal niet ontkennen dat ik sommige uitjes met vriendinnen mis, of spontane acties die niet kunnen omdat daar geen ruimte voor is maar ook hier vind je op een gegeven moment rust in en bedenk je dan hoe goed je het nog hebt in vergelijking met vele anderen.
Ik irriteer me wel aan sommige hooghartige mensen die in geuren en kleuren vertellen over  de prestaties van hun kinderen en hoe goed die het wel niet doen en vooral dat ze veel gaan verdienen  in de veronderstelling dat mijn kinderen minder zijn...na het verhaal netjes en beleefd aanhoor word er dan gevraagd wat mijn kinderen doen want ja daar zal het aan mijn situatie ook wel aan ontbreken....ik vertel dan heel nuchter dat de jongens studeren de een aan de universiteit en de ander aan de hoge school .....het gesprek is dan meteen afgelopen want het bleek dus dat mijn jongens een hogere opleiding doen dan die van hun.
Normaal loop ik niet te pronken met mijn jongens maar wat voel ik mij dan trots maar laat dit natuurlijk niet merken en denk in mezelf ...zo die kan je in je zak steken........het geeft aan dat mensen een vertekend beeld van mij hebben en hun hun status af laten hangen van de prestaties van hun kinderen en eerlijk gezegd vind ik dat een andere vorm van armoede.
Je wereldbeeld veranderd door weinig geld, ook door bepaalde dingen die je in het leven meemaakt, dingen waar mensen zit druk over maken begrijp je niet meer want mijn geluk zit hem in de kleine dingen van het leven zoals een voedervogel ketting voor 1 euro in de aanbieding en ik daar elke dag van kan genieten hoe die kleine vogeltjes er gretig van pikken. We hebben hier ook egeltjes in het "dorp"en wil al jaren een klein egel hokje voor in de  tuin ik ga deze van mijn vakantiegeld vd zomer kopen of misschien op marktplaats even kijken.
Ik weet niet of dit bijdraagt aan een vertekend beeld van de wereld maar dat hoor ik dan wel van jullie 

[burningspirit]

Interessant, deze stelling.
Terwijl ik erover nadenk wil ik eerst wel eens weten hoe mijn wereldbeeld was vóór dat ik in de problematische schulden terecht kwam....
Eerlijk gezegd was het niet veel anders dan nu. Ik bedenk me wel dat er één groot verschil is in mijn gedachten gangen. Voorheen ging ik er altijd eerst van uit dat mensen het goed bedoelden, tot dat het tegendeel werd bewezen. Nu is het totaal omgekeerd: ik denk eerst: wat zullen ze me nu weer proberen te flikken? En dan moeten er in mijn beleving eerst tien bewijzen komen dat de bedoeling goed is, vóór dat ik inga op de aangeboden hulp.
Best lastig wel. Maar ik denk nog steeds hetzelfde over de wereld in het algemeen. Onze wereld is een wereld vol van mensen, die allemaal verschillende doelen hebben. Maar ook een zeer verschillende mening over wat wel en wat niet kan. Met gevolg dat je op iedere hoek van de straat bij wijze van spreken wel iemand kunt tegen komen, die je van iets wil beroven. Maar net zo goed kun je daar opeens iemand ontmoeten die van onschatbare waarde is/wordt in je leven.
Wat mij betreft zijn we hier allemaal op reis, pelgrims op aarde. Maar dat heeft alles met mijn geloof te maken: ik geloof in een hiernamaals, in een God die van ons houdt en die ten alle tijde aanwezig is, met open hart en open handen, een God die voor ons iets heeft klaarstaan in dat hiernamaals, waar we nu alleen maar van kunnen dromen. Een God meedenkt en meehuilt en die als het in Zijn visie past soms ineens iets 'fikst' voor ons, waarvan je had gedacht dat het niet mogelijk was.
Dit geloof bepaalt al mijn hele leven voor een groot deel mijn wereldbeeld en dat werd niet anders toen de schulden kwamen.

[Libra]

Buster maakt al weer kans op de uitspraak van het jaar 2014 (naar mijn mening dan) door te zeggen dat:
Leven op een absoluut minimum voor een langere tijd vertekent je wereldbeeld.

We hebben een voorbeeld al besproken. Vinden jullie je wereldbeeld veranderd en zo ja, op welke manier?
Ik ga er zelf nog even over nadenken...!

Oh jee........, nou Boeddha....ik zou zeggen ga alvast maar zitten, want......... mijn mening staat weer haaks op die van Buster......

Leven op het absolute minimum heeft mijn wereldbeeld totaal niet veranderd.
Mijn uitgaven patroon daarentegen wel!

Ik begrijp wel hoe Buster het bedoelt.
We gaan inderdaad niet zomaar meer even ergens een kopje koffie drinken of lunchen in de stad tijdens het winkelen.
We gaan eigenlijk überhaupt niet meer naar de stad, laat staan winkelen, tenzij dit echt noodzakelijk is.
Ook drinken we niet iets meer op een terrasje of in de kroeg.
Ook die plekken mijden we, net zoals theaters, de bioscoop, de dierentuin of andere (pret)parken.
Simpelweg omdat we ons dat niet kunnen veroorloven.
Ieder uitje, hoe klein of hoe groot kost nu eenmaal altijd geld en dat hebben we niet.

En als het aankomt op persoonlijke verzorging............
Heel veel schuldenaren gaan niet of nog hooguit 2 keer per jaar naar de kapper.
Doucheschuim, shampoo, deodorant en tandpasta worden zo voordelig mogelijk gekocht. Lichaams- en gezichtsverzorgingsprodukten blijven vaak beperkt tot kadootjes die je op je verjaardag krijgt en hetzelfde geldt voor make-up. Laat staan dat een schuldenaar nog een flesje Eau de Toilette voor zichzelf koopt.

Kleding?
Alleen echt het hoogst noodzakelijke en dan het liefst ook nog zeer praktisch.
Niet meer spontaan een winkel inlopen omdat je iets heel leuks hebt zien hangen in de etalage.
Schoenen?
Idem dito! Want je geld uitgeven aan een paar schoenen die je bijvoorbeeld alleen maar bij 1 outfit kunt dragen is weggegooid geld.

Maar dan hebben we het hier wel alleen maar puur over materiële zaken.
Dingen die mensen zonder schuldenproblematiek als heel "normaal" ervaren en gewoon kunnen doen en betalen.
Als schuldenaar krijg je al heel snel de neiging om alle "normale" dingen als verspilling en niet noodzakelijk te zien en ik denk dat Buster dat bedoelt als zij zegt dat "je wereldbeeld verandert als je langere tijd op het absolute minimum leeft".

Wat wel veranderd is dat je door de schuldenproblematiek wel veel bewuster naar de wereld om je heen gaat kijken en veel dankbaarder wordt voor alle dingen die je zomaar gratis of bijna voor niets krijgt en waar je heel gelukkig van wordt.
Zoals inderdaad die wandeling door de natuur of de vogeltjes in je tuin. De oprechte liefde en de warmte van de mensen die je dierbaar zijn.
Het laat je beseffen dat er nog altijd heel veel mooie dingen zijn zonder dat daar een prijskaartje aanhangt en dat die vaak veel waardevoller zijn dan "vluchtig" plezier wat alleen maar met geld te koop is.

Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat mijn sociale netwerk totaal niet veranderd is.
Niemand uit mijn familie- of vriendenkring is afgehaakt omdat ik in deze situatie zit.
Ik ben dus niet in een isolement terechtgekomen waarbij kontakten "verwateren" omdat ik niet altijd meer meekan of soms moet afzeggen.
Sterker nog.... ik krijg nog niet eens de kans om af te zeggen, want dan hebben mijn "golfballen" alweer een oplossing bedacht, zonder dat ze mij hierbij voor het hoofd stoten of mij heel ongemakkelijk laten voelen.

Dus nee, mijn wereldbeeld is totaal niet veranderd.
Mijn leven is niet echt veranderd, omdat ik nog altijd dezelfde Libra ben die ik ook vóór de schulden was.
Alleen wel iemand die minder geld te besteden heeft.

[Buster]

"Leven op het absolute minimum vertekent je wereldbeeld"

Voorop gesteld, leven onder bijstandsniveau voor meerdere jaren (drie of meer) gaat je niet in je koude kleren zitten. Je bent genoodzaakt andere beslissingen te nemen als het gaat om financiën, en dat heeft vervolgens effect op alle aspecten van je leven.

Sociaal is het onmogelijk om te voldoen aan alle verplichtingen, (nou ja, verplichting, vooral de sociale dingen die je gewoon heel leuk vindt om aan mee te doen) daar staat tegenover dat je de momenten die je met familie en vrienden deelt veel intenser beleefd.
Tegenslagen komen keihard aan omdat je niet meer in staat bent ze financieel op te vangen en daarmee is de psychische dreun alleen maar groter.

Depressiviteit ligt op de loer, dus naast het financieel op orde krijgen ben je ook hard bezig om jezelf steeds te motiveren om door te gaan. Het is niet voor niets dat we de overwinningen hier zo graag met elkaar delen.
Leven op een absoluut minimum is niet zielig, het is wel ontzettend zwaar.
Je creativiteit wordt keer op keer op de proef gesteld en zo nu en dan wordt je geconfronteerd met hetgeen waar je aan gewend bent geraakt.

Hoeveel kartrekkers/boemannen onder ons vinden het de normaalste zaak van de wereld dat ze geen kleding meer kopen voor zichzelf maar voor een kind of wederhelft wel â,¬5 over hebben voor een trui met 50% korting?
En dan zo nu en dan overvallen worden door een hele gezonde dosis jaloezie die je al die tijd niet hebt gehad maar bij het lezen van een nonchalant FB bericht ineens keihard omhoog komt?
En jezelf vervolgens heel stom vinden dat je die gevoelens hebt? 

Het blijft hoe dan ook overleven, buffer of geen buffer een spontane actie zit er niet meer zo snel in.
Ja, of je moet heel snel kunnen uitrekenen welke budgettaire gevolgen dat heeft
Het is niet zo dat ik overal waar ik loop bedenk wat er niet meer kan, eerlijk is eerlijk vanalles went.
Maar juist dat wennen is wat ik bedoel met een verandering van je wereldbeeld.

Het is nu een beetje een negatief verhaal geworden en dat is niet helemaal wat ik bedoel, een weegschaal hoort namelijk in evenwicht te zijn, ook op het absolute minimum.
Vroeger ging ik 4x per week naar bandjes kijken in de kroeg, nu een keer per jaar naar een optreden van een vriendin die me dan op de gastenlijst zet. Maar leuker zijn de avonden Monopoly of Levensweg hier aan tafel. Die zijn er gelukkig veel vaker. Daar had ik toen nooit aan gedacht, nu kan ik ze niet meer missen.

Vroeger vond ik al dat ik heel goedkoop boodschappen deed. Als ik nu terug reken ben ik bijna net zoveel kwijt voor 4 personen, als toentertijd in mijn eentje. Het grote verschil; ik eet nu een stuk gezonder. En je mag best weten, dat voelt enorm goed!
Maar even een dagje bedenken "ik heb even geen zin om te koken" tja, dat zit er niet zomaar meer in.

En zo blijft de weegschaal in evenwicht, het absolute minimum heeft er bij mij wel voor gezorgd dat ik me heel bewust ben van die weegschaal.

[tuthola]

@Buster je slaat de spijker op zijn kop met bovenstaande :-)

[burningspirit]

  niks aan toe te voegen buster !

[Knibbel]

Ook ik heb voor mezelf eens gekeken of het leven op minimumbasis mijn wereldbeeld heeft verandert. Ik kan dit niet zo mooi onder woorden brengen zoals sommigen voor mij het deden, het is meer mijn verhaal, mijn woorden....

Heeft het leven op een minimum mijn wereldbeeld verandert? Ja, althans in die zin dat het mij heeft teruggebracht naar die Knibbel die ik eigenlijk ben, maar die ik in de loop der jaren kwijt ben geraakt. Al die jaren heb ik mij laten meeslepen door mijn omgeving en door de periode waarin men vond dat alles maar kon of moest kunnen, dat je er pas bij hoorde als je meedeed aan hun levensstijl.

Zelf kom ik uit een armoedig gezin, waar de melk met water vermengd werd, soms dagen achtereen  rijstepap gegeten werd, vaak brood alleen met boter gesmeerd werd omdat er geen geld voor beleg was. Mijn man daarentegen komt uit een middenstandsfamilie en was  het tegenovergestelde gewend.

Ik zeg niet dat mijn jeugd de oorzaak is van mijn latere handelen, maar het heeft in zekere zin wel meegespeeld. Na mijn huwelijk heb ik heel lang het gevoel gehad tussen twee werelden te zitten, wilde iedereen het naar zijn zin maken. Ik had het gekke idee dat ik pas gelukkig kon zijn als de ander gelukkig was.

Dit resulteerde erin dat ik mijn kinderen een plezier wilde doen, hun ook dat wilde geven wat de andere kinderen ook kregen. Ook familie, vrienden, voelde mij altijd geroepen om in nood bij te staan. En omdat wij het budget er niet voor hadden dan maar lenen. Ondanks dat mijn kinderen nooit om luxe gevraagd hadden was ik degene die meende hun tekort te doen omdat wij niet voldoende geld hadden om met de trend mee te gaan. En mijn mans droom van zijn auto, al wist ik dat wij het bijna niet konden opbrengen toch maar weer een financiering doen omdat je het hem zo graag gunt.

En dan ineens komt er dat besef dat doorgaan op deze voet rampzalige gevolgen zou hebben voor mij, mijn gezin, ons leven. Ik heb moeten leren mijn administratie op orde te krijgen, me te houden aan een streng budget, met schuldeisers te communiceren en, misschien wel het zwaarste voor mij, nee zeggen tegen anderen.

Toen ik nog in het begin van het traject zat en door de stad liep zag ik vaak mensen met zware tassen lopen gevuld met nieuw gekochte kleding, schoenen e.d. Dan voelde ik mijn maag krimpen en dacht meteen: waar doen ze dat toch van, ik heb nog geen euro voor ondergoed te kopen en zie wat zij niet allemaal kunnen? En nu een jaar verder, als ik in de stad loop en mensen in de winkels zie die lopen te zoeken naar kleding, met zware tassen zie rondzeulen, dan denk ik alleen: mensen, hebben jullie dat nou echt allemaal nodig? Wat een verspilling!! 

Door te leven op een minimum is mijn leven behoorlijk veranderd. Geld is en blijft gemakkelijk, maar de waardevolste zaken zoals liefde, vreugde, gezondheid, dat kun je niet met geld kopen. En het genieten van de natuur, je kinderen, je kleinkinderen, de saamhorigheid met je familie, dit kost geen geld, hooguit wat tijd en inspanning. Maar zelf ben ik ook hierdoor veranderd. Ik durf voor mezelf uit te komen, voel me veel gemakkelijker tussen de mensen. Ik heb graag met iedereen te doen, voel me bij de meesten thuis en of ze nu veel, weinig of geen geld hebben, dat maakt mij niets uit. Ik heb ze allemaal even lief..... Ik ben weer terug die eenvoudige mens die zelf geen luxe nastreeft en die oprecht blij kan zijn voor degenen die dat wel kunnen. Ook maak ik mij niet meer druk om andermans goedkeuring. Als het de anderen niet bevalt wat ze zien denk ik: jammer voor hun dat ze mij niet willen leren kennen.

[burningspirit]

echt hoor knibbel.... dit is zó mooi om te lezen, je hebt het juist heel erg mooi onder woorden gebracht!
dat weten we dan dus nu: als knibbel zegt: ik kan het niet zo mooi verwoorden, ik geef mijn eigen woorden, mijn eigen verhaal nou..... dán komt er wat!
ik herken me er in, zo'n mens ben ik van binnen ook: niet veel nodig, kleine dingen waardeer ik en er is zó veel wat niet in geld is uit te drukken....
dank je wel, knibbel

[Knibbel]

ik herken me er in, zo'n mens ben ik van binnen ook: niet veel nodig, kleine dingen waardeer ik en er is zó veel wat niet in geld is uit te drukken....

Ach ja Burningspirit, wat zou de wereld er anders uitzien wanneer iedereen op deze aardbol zo'n instelling zou hebben. En dan met name die mensen die het goud zo achterna jagen, zich verrijken over andermans ruggen. Maar dat zal wel altijd een droom blijven......

[Xdewit]

dank voor al jullie verhalen! ik vind het bijzonder interessant. Ben er zelf nog niet helemaal achter hoe en wat het precies zit bij mij... Ik ga er nog verder over na denken! (ik ben niet zon snelle denker :S)

[Chrissie]

Wat schulden mij hebben gebracht is dat ik net als velen anderen hier geniet van de kleine dingen maar anderen hun grote dingen luxe gun en met hun mee kan genieten. Heel in het begin voelde  ik het anders als iemand een nieuwe auto had of op vakantie ging dat voelde als dat ik het gezin tekort deed omdat wij dat niet konden en voelde me er schuldig over en kreeg een waardeloos gevoel soms, nu weet ik gewoon ik doe het gezin niet tekort doe maar geef ze een andere waarde mee en die waarde is velen malen belangrijker in het leven!

Leven met schulden hebben mij juist verrijkt ik ben daardoor juist verder uit mezelf gekomen en durf me nu beter te tonen het heeft mij trouwens ook geen vrienden gekost maar juist meer vrienden gegeven maar wel vrienden waarvan ik weet dat ze om me geven!