Hoezo armoede - het vervolg

[Xdewit]

Ongeveer een jaar geleden was er aandacht in de media over armoede. Ik vroeg me af of jullie sinds die tijd veranderingen hebben gemerkt. Is het 'erger' geworden (meer schuldenaren in de problemen)? Is  het hebben van schulden nog steeds een taboe? Is er meer duidelijkheid over misstanden in de schuldhulpverlening (de goede daar gelaten BUSTER

Ik merk dat er meer initiatieven zijn om de 'armen' te helpen. Zo kreeg ik via via kerst cadeau's voor mijn kinderen: ingepakte (verkreukelde) schriftjes en textielstiften in een hergebruikte kaartendoos waarvan het grootste gedeelte het niet meer deden.
Van degene die ik dit kreeg, vertelde mij dat iedereen in een bepaalde gesloten groep op facebook zit, waar je verzoeken kon plaatsen. Zij vond dat ik daar ook mij moest aanmelden zodat ik mee kon dingen met allerlei zaken. Ik zei dat ik het niet prettig vond om met mijn hebben en houden incluis problematiek op het internet moest gaan staan. Zij zei toen dat ik in het leven keuzes moest maken en in mijn situatie kon ik niet anders kiezen dan publiekelijk mijn weinige geld aan de grote klok te hangen omdat ik dan wel dingen die ik normaal niet kan kopen, wel zou kunnen krijgen. Het idee van iets minder en het daarmee prima kunnen doen, komt niet terug in hun gedachtenpatroon.

Een andere keer had iemand gevraagd of ik kerstknijpertjes wilde hebben, die vond ik erg mooi en heb haar ervoor bedankt en gelijk gebruikt in kerststukjes met mijn kinderen. Een paar dagen later kwam ze naar me toe en zei dat ik een aantal van die knijpertjes weer moest weggeven aan iemand die ook arm was en daar naar op zoek was. Moest ik maar daar en daar kijken op facebook en dan de knijpertjes moest opsturen of zo.

Ik vertel deze twee voorbeelden om te illustreren dat het wel lijkt dat er ondanks dat er nog een taboe op ligt (het hebben van schulden/ niet veel te besteden hebben) je in zo'n situatie toch maar jezelf aan de schandpaal moest nagelen, zodat je dingen kon 'krijgen'.  Het is per slot van rekening je 'eigen schuld' die financiele schuld, lijkt men te denken.

Ook lijkt het wel een beetje of je maar blij moet zijn met alles wat je gegeven wordt. Ik denk dat veel mensen echt blij zijn met wat ze krijgen, ook ik!  Alleen hoeven het toch geen spullen te zijn met gaten of andere defecten? Er is een periode geweest waar ik heel weinig financiele ruimte had, maar toen heb ik het ook gewoon gered. ik weet het niet zeker, maar ik denk dat de meeste mensen die een tijdlang minder te besteden hebben gewoon heel goed leren om te roeien met de riemen die ze hebben. Ook breng ik dit over aan mijn kinderen. Wij dragen allemaal tweedehands kleding en vinden dat prima. Het is een sport om leuke kleding te vinden op allerlei rommelmarkten en ook onze tweede hands cadeau's. Mijn kinderen hadden, zonder dat ik het wist, al in de zomer verschillende cadeau;s gekocht voor mijn verjaardag op bezochte rommelmarkten (een koperen theelicht met een echt olieverwarmertje en een prachtige haarspeld, een theezeefje met delfs blauw voor mij en amuse lepeltjes uit de jaren 60 voor mijn moeder en voor mijn vader kleine borrelglaasjes in een houten blokje). Soms 'willen' we iets, wat we niet gelijk kunnen kopen maar dat wordt dan afgedaan met ach, dat vinden we vast een keer op een rommelmarkt. Elk jaar hebben we een ander thema: vorig jaar hebben we vooral naar naai en borduur spullen gezocht (en gevonden), dit jaar gaan we op zoek naar oude naaipatronen uit de jaren 30 tot 50. Of dat lukt? Wie weet! maar het geeft ons in ieder geval veel plezier.

Ook merk ik dat het wel heel raar gevonden wordt als je niet met de mobiele gekte wil meedoen. Het is ook zo vanzelfsprekend dat je een mobiele telefoon hebt met onbeperkt internet etc.

Zien jullie verschillen met een jaar geleden? Of merken jullie andere reacties op je veranderde levensstijl?

[tuthola]

Dit is nu precies de reden dat ik nooit verteld heb dat ik inWSNP zat, zelfs niet tegen mijn kinderen ook kwam daarbij dat ik niets afdroeg aan de boedel en zodoende een heel laag salaris had/heb wat op die manier voor mij een uitleg over naar de voedselbank gaan draaglijk maakte.
Ik schaamde me kapot tegenover andere mensen dus daar ook het verhaal over mijn geringe inkomsten.
Ik heb inderdaad ook op facebook de weggeefhoek gezien maar bijt liever op een houtje om mijn armoede openbaar te delen.
Ik heb de mazzel dat ik lieve mensen om mij heen heb die mij steunen, van mijn familie krijg ik elke maand een bedrag waarvan ik een week kan eten een vriendin komt om de week fruit of iets dergelijks brengen.
Soms voel ik me bezwaard om dit in ontvangst te nemen maar zie dat ze dit met liefde doen en dat maakt het verschil dat je je eigenwaarde blijft houden wat je niet hebt als je een paar kerstknijpers krijgt en vervolgens een paar aan iemand anders geven....hoe komt ze op het idee om dit van jou te vragen denk ik dan ik had ze allemaal aan der teruggegeven.

[burningspirit]

Terwijl ik lees herinner ik me iets dat ik ongeveer een jaar geleden heb meegemaakt.
Kennissen van ons hebben een dochter van de leeftijd van mijn tweede dochter. Het meisje kwam toevallig in die periode op de manege waar ook mijn dochter kwam. Stage, stallen uitmesten en af en toe eens rijden. Het meisje belt mijn dochter en vraagt, zeg kom jij nog naar de manege vandaag? Ja, zei mijn dochter, hoezo dan? Nou zei het kind, gelukkig, dan hoef ik niet naar jou te fietsen en kan je gelijk meenemen wat mijn moeder me voor jullie heeft meegegeven. Mijn dochter komt op de manege en het kind zegt: wil je alsjeblieft even mijn fietstassen leeghalen, de fiets staat daar en daar? Mijn dochter, een beetje bedremmeld, doet dat. Bij thuiskomst kwam er van alles uit haar tas. Spaghetti, potten pindakaas, chocola, leverpastei, blikken groenten en nog veel meer. Leuk denk je dan. Tot ik zag wat voor datum er op de verpakkingen stond..... alles méér dan een jaar over de datum...!!! En als kers op de taart was er een grote tulbandcake, waarvan één kwart was opgegeten en het restant verkruimeld in een groezelige plastic zak was gefrommeld. Ik weet niet wie het meest boos was; mijn dochter of ik.... We hebben alles in de container gegooid en elkaar gezworen dat we nooit meer iets van deze mensen aan zullen nemen.
Maar gelukkig is dit een uitzondering.
Reacties zijn er wel, ja. Of liever gezegd: er komen steeds minder reacties, dat merk ik gewoon. Maar ik gedraag me zelf ook anders dan een jaar geleden. Nu betrap ik mezelf erop dat ik een smoes bedenk om ergens niet heen te gaan, een plek waarvan ik weet dat er mensen zijn die eerst semi-oprecht vragen: hoe is het nou met jullie? En als je dan een eerlijk antwoord geeft roepen ze quasi ontsteld, maar net zó hard dat iedereen het kan horen: Wat? Zitten jullie nou nog steeds niet in de schuldsanering? Hoe kán dat nou? Dat is toch niet normáál?
Mijn idee is, dat naarmate de crisis voortduurt en steeds meer mensen in de schulden (lees: leeuwen) kuil vallen, het begrip daarvoor steeds verder wegebt. De reacties worden extremer, de zogenaamde aangeboden 'hulp' wordt gênanter. Mensen schamen zich eerder meer dan minder. Een bevriende vrijwilliger van de voedselbank vertelt me wel eens van de taferelen in hun locatie. Over mensen die hun afval op straat vóór de voedselbank gooien (hebben ze net pizza's gekregen, gooien ze dozen direct buiten al van zich af bijv.). En over mensen die met een supermarktkarretje naar de voedselbank komen, omdat ze hun buren willen laten geloven dat ze 'gewone boodschappen' hebben gedaan....
Wij zijn altijd open geweest over onze situatie, ook naar de kinderen, maar passen ons gedrag wel aan tegenwoordig en zijn selectief geworden in het aangaan van contacten. Ons netwerk wordt kleiner. Maar wel waardevoller. De overgebleven steuners denken mee, vragen bijna niets en hebben altijd tijd voor een praatje. Een gezin dat vroeger tegenover ons woonde en waarvan het dochtertje BFF is met onze jongste dochter, laat hun dochter gewoon bij ons logeren en vraagt soms zelfs of ze een extra nachtje mag blijven, zodat zij er met hun tweeën even op uit kunnen. Deze mensen zijn arts en verpleegkundige, hebben een goed salaris en net een nieuw mooi groot huis gekocht. Het ontbreekt ze aan niets, ze weten van onze situatie, maar zijn zó lief dat we ze dat nieuwe huis van harte gunnen. Ze vragen ons af en toe om een gunst, die dan riant wordt betaald door hun, maar ze zien ons nog steeds voor vol aan. Dat zijn de dingen die ons op de been houden. Een ander echtpaar, ouders van een vriendin van een andere dochter van ons, 'collecteerden' min of meer anoniem bij hun hele familie en kwam met een 'kerstpakket' vol supermarktbonnen. Zodat we iets lekkers bij de koffie en vlees bij de saus konden kopen. Daar heb je wat aan.
Op oudejaarsavond kwam een ander stel (allemaal ouders van vriendinnen van onze dochters) met 'bubbels', een fles port en een vracht snacks en luidden met ons het oude jaar uit en het nieuwe in. Gaan midden in de nacht naar huis, hobbelend door onze achtertuin, wat hem nogal wat moeite kost want zijn ene knie is stijf, maar laten hun dochter bij ons achter, die gezellig bij mijn dochter in haar kamer slaapt. Een paar dagen later nodigen ze ons uit voor zijn 60ste verjaardag, op een manier dat het lijkt alsof we directe familie van hun zijn. Ook dat voelt goed.
Kort gezegd: tel je zegeningen en hou je ogen en oren open. Let vooral op de motivatie van mensen.

[Knibbel]

Zien jullie verschillen met een jaar geleden? Of merken jullie andere reacties op je veranderde levensstijl?

XdeWit, ik vind dit een hele goede vraag van jou! Eerlijk gezegd heb ik daar nog niet zo bij stil gestaan,  natuurlijk verandert je leven en ook het gedrag van anderen en van jezelf, maar door jouw vraag ben ik daar pas echt over gaan nadenken. Eind 2012 kwam het moment dat ik inzag dat deze manier van leven niet door kon gaan. Iedere keer weer die angst als telefoon ging of brievenbus begon te klepperen: 'Laat het alsteblieft geen incassobureau zijn....' Zo doorgaan zou onze ondergang betekenen, letterlijk maar ook psychisch.

Aangezien ik het type ben van 'eigen boontjes opknappen', besloten om de schuldenberg op eigen kracht aan te pakken. Dus werd overal het mes in gezet en werd er drastisch bezuinigd. Alles wat niet direct nodig was om te overleven ging overboord, uitjes, kleding, een bloemetje, aanvaarden van uitnodigingen, alles werd taboe voor ons. De eerste maanden heb ik rondgelopen met een compleet rekenmachine in mijn hoofd, iedere cent eerst driemaal omdraaien voordat het uitgegeven werd.

Deze veranderingen bleven natuurlijk niet ongemerkt voor kennissenkring, familie en buurtbewoners. Ons sociaal leven maakte een behoorlijke diepgang. Eerst was er natuurlijk de schaamte, maar mettertijd heb ik geleerd om dit schaamtekleed van me af te werpen. Ik loop niet met mijn schulden te koop, buiten mijn familie en enkele lieve mensen, weet niemand dat wij diepe schulden hebben. Wel zeg ik bij uitnodigingen om ergens aan mee te doen of ergens naar toe te gaan, gewoon eerlijk dat ik daar het geld niet voor heb. Heel duidelijk. Soms krijgen je dan wel het aanbod: dan betalen wij het wel. Nee, dat wil ik absoluut niet, daar heb ik mijn trots voor. En ook wij krijgen wel eens van mensen, die op de hoogte zijn van onze 'echte' situatie, spontaan dingen aangeboden. 'Wij hadden dit over en dachten dat jullie dit wel konden gebruiken'.....

Alleen, en dit vind ik nu zo geweldig...... het zijn allemaal mensen die het financieel net zo zwaar hebben als wij. Zelf zitten ze in de problemen, maar toch bereid om het beetje wat ze hebben met anderen te delen. Dat zijn die stimulansmomenten om vol te houden!! Ik koester deze lieve mensen.....

Maar zelf ben ik ook heel erg veranderd. Als ik soms hoor of zie hoe anderen, vaak uit onwetendheid omdat ze zelf (nog) niet fianciele problemen kennen, een beetje denegrerend doen naar anderen met wel geldproblemen kan ik daar nu heel kwaad om worden. Opmerkingen als: 'ik begrijp niet waarom iemand geen aanvullende verzekering heeft' of 'die familie is hun flat uitgezet geworden terwijl ze al zo goedkoop wonen' of  'wat oneerlijk, het sportabonnement van die en die wordt door de gemeente betaald, terwijl wij  het wel zelf moeten betalen'. Dat zijn uitspraken die mij verkeerd in het keelgat schieten. Ben normaal gesproken een bedeesd en rustig typetje en vroeger dacht ik er alleen het mijne van maar liet nooit heel duidelijk mijn mening hierover naar buiten komen. Maar tegenwoordig voel ik mij ontzettend geroepen om die ander dan even heel duidelijk te maken wat het betekent om te leven met schulden of geldproblemen, en of er dan andere mensen bij staan of niet, dat interesseert mij op zo'n moment niet. Het werkt als een rode lap voor mijn ogen. Zeg dan vaak ook: hoop voor jou dat je zelf nooit in zo'n situatie terecht komt. Meestal druipen ze dan een beetje verbrouwereerd af, ze zijn zoiets niet gewend van mij. Deze kentering, deze verandering in mijzelf, is een van de grote gevolgen van ons eerste jaar.

[Libra]

In tegenstelling tot heel veel anderen, ben ik zelf eigenlijk heel open en eerlijk over mijn situatie en het feit dat ik in de WSNP zit.
Nu moet ik hier wel meteen aan toevoegen dat ik wel een heel uitzonderlijk (denk ik) netwerk om me heen heb en dat ik niemand uit mijn sociale kring (familie en vrienden) ben kwijtgeraakt door mijn schulden.
Maar dat is pas sinds 2 jaar zo, omdat ik in het begin ook het grote gevoel van schaamte had en ook niet voor "minder" aangezien wilde worden.

Ongeveer een jaar geleden was er aandacht in de media over armoede. Ik vroeg me af of jullie sinds die tijd veranderingen hebben gemerkt. Is het 'erger' geworden (meer schuldenaren in de problemen)?

Helaas is het antwoord op die vraag keihard ja!
Nog afgezien van de "stille armoede", dus de mensen die diep in de problemen zitten, maar op dit moment nog steeds "doormodderen" en zich  nog niet aangemeld hebben bij de schuldhulpverlening, is er een hele grote groep tweeverdieners bijgekomen.
Juist die ontwikkeling is zo beangstigend, omdat dit mensen zijn die (normaalgesproken) een dusdanig inkomen hebben dat zij helemaal geen financiële problemen zouden moeten hebben!

Dit heeft vaak alles te maken met het verlies van een baan, of soms zelfs beide banen en de teruggang in inkomen niet opvangen kan worden omdat een aantal tientallen jaren geleden de tendens ontstaan is dat je niet meer voor dingen spaarde, maar op afbetaling kocht bij het postorderbedrijf, op een klantenkaart of een credit card bijvoorbeeld.
Sparen voor iets of überhaupt gewoon sparen werd gezien als "ouderwets", iets wat je opa en oma vroeger deden.
Ook de banken en de overheid hebben hier een steentje aan bijgedragen.
De eerste door veel te hoge kredieten (hypotheken, leningen enz.) te verstrekken en de overheid door aankopen op krediet te stimuleren door middel van de "aantrekkelijke" aftrekposten die hier tegenover stonden.

Dit alles heeft tot gevolg gehad dat als iemand zijn baan verliest en er dus 30% (of zelfs 60% in geval beiden hun baan verliezen) op inkomen op achteruit gaat, zij gewoon niet meer aan hun verplichtingen kunnen voldoen omdat hun "vaste lasten" verzwaard zijn met allerlei aflossingen.

De gevolgen laten zich makkelijk raden.
Mensen gaan dan het ene gat met het andere vullen en in eerste instantie worden er vaak de "verkeerde" keuzes gemaakt.
Want in plaats van hun uitgaven naar beneden bij te stellen en te bezuinigingen op allerlei overbodige (vaak "luxe") zaken, worden de rekeningen van energieleveranciers en zorgverzekeraars vaak als eerste het kind van de rekening.

Begrijp me goed, dit is geen veroordeling van mijn kant, want dat "schuiven" met betalingen heb ik zelf ook gedaan, dus ik begrijp ook als geen ander hoe dat gebeurd!
Het is alleen maar de hele trieste konstatering van de feiten.

De eerste "wake-up call" dat men diep in de problemen zit en dat het zo eigenlijk niet langer kan, is als de eerste herinneringen en vervolgens de brieven van de incasso bureaus in de brievenbus vallen.
En ook dit is (helaas!) voor veel schuldenaren een punt van herkenning: dan slaat de paniek en tegelijkertijd de struisvogelpolitiek toe. De brieven worden ongeopend op een stapel gegooid en de psychische druk neemt toe.
Als vervolgens de gerechtsdeurwaarder op de stoep staat met een dagvaarding, blijven mensen toch nog vaak op de ingeslagen weg doorgaan en verdwijnt deze ook op de stapel met ongeopende post.

Het gevolg hiervan is dat mensen (vaak) bij verstek veroordeeld worden omdat zij niet op de zitting in de rechtbank verschijnen en dan is het eindpunt bereikt doordat er loonbeslag gelegd wordt.
En het spreekwoord zegt niet voor niets "als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer", want vaak blijft het niet bij 1 deurwaarder.

Mede door de economische crisis is het einde nog lang niet in zicht en zullen steeds meer mensen in de financiële problemen raken en zal de vraag om schuldsanering alleen maar toenemen.

[Xdewit]

Dank jullie allemaal voor de replies! Ik vind het altijd interessant om te lezen wat anderen doen. Ik denk persoonlijk dus ook dat heel veel mensen nog het ballenbad ingaan, precies om de redenen die Libra noemt. Ik zou graag nog wat doorpraten over het onderwerp maar het is al laat en morgen weer vroeg dag. Wordt mijn eerste 32 urige verplichte vrijwilligerswerk bij de gemeente (werk daar al een half jaar maar minder uren). Ze hebben de uren wat opgeschroefd, per slot van rekening hebben zij meer dan 1 fte te weinig personeel en er komen nog bezuinigingen aan... Hoop dat als ik aan dit ritme gewend ben, ik weer wat meer kan reageren, want dit onderwerp laat me nooit onberoerd!

[huubV]

Mijn vrouw werkt bij een grote instelling met een paar duizend man personeel. In het gesprek met
de salarismedewerkster naar aanleiding van beslag vertelde deze dat er gemiddeld tussen de 10 en 20%
loonbeslag hadden. Een vriendin van ons werkt bij een andere instelling en doet de administratie,
beetje wrang was dat ze moest meewerken aan haar eigen loonbeslag. Ook zij beaamde ca.15 %
had loonbeslag en daar werken ca.1500 man. . Blijft natuurlijk het feit dat je niet geholpen bent met de wetenschap dat veel anderen ook problemen hebben maar het zet e.e.a in perspectief.
Wat je hier op dit forum leest is het topje van de ijsberg en ik denk dat het erger wordt veel mensen
proberen op eigen kracht en als alle mogelijkheden uitgeput zijn gaan ze hulp zoeken, maar dan
is het bijna kantje boord.
Wij hadden ook maanden eerder naar de gemeente kunnen gaan, dat had e.e.a bespoedigd.

[Buster]

Huub, dat klopt.

Vergis je niet voor elke 50 mensen die actief meeschrijven of zich inschrijven met een profiel zijn er 550 (!!!!) per dag die meelezen. Mensen die op zoek zijn naar informatie, dit zelf niet durven te vragen, of daar nog niet aan toe zijn. Daarom is alles wat we hier schrijven dubbel waardevol.

Kennis geeft kracht

[nooitmeer]

Loonbeslag is een enorm zwaar middel wat, in mijn bescheiden mening, te vaak zonder pardon wordt ingezet zonder dat de schuldeiser (ja want die moet toestemming geven aan een deurwaarder voor een derden beslag) zich bewust is van de gevolgen voor de schuldenaar.

Werkgevers zitten totaal niet te wachten op mensen met (problematische)schulden, dit brengt hoopjes problemen met zich mee. Denk dan aan motivatie problemen, slechte concentratie, vaker ziek etc.
Ook kost een loonbeslag de werkgever geld, denk aan de administratieve handelingen die gedaan moeten worden, hier mag de werkgever zelfs een vergoeding voor vragen (doet een bank ook).
Bij meerdere beslagen zal een werkgever dus ook de mogelijkheden bekijken of er geen oplossing mogelijk is zonder deze schuldenaar, denk niet dat je niet ontslagen kan worden vanwege loonbeslagen. Zie: http://www.binnenlandsbestuur.nl/ambtenaar-en-carriere/partners/capra-advocaten/leidt-loonbeslag-tot-strafontslag.9120955.lynkx

Wat wel helpt is de werkgever tijdig op de hoogte te stellen van een (dreigend) loonbeslag en van je persoonlijke financiele situatie, meestel kunnen werkgevers dit waarderen en kunnen ze begrip opwekken voor bepaalde situaties die zich voor kunnen doen.

[burningspirit]

klopt nooitmeer, ik heb het kortgeleden meegemaakt
er werd door onze eigen gemeente beslag op mijn loon gelegd
gelukkig had ik mijn werkgever al bij mijn sollicitatie ingelicht dat het zou kunnen gebeuren
desondanks nam hij mij aan
toen het loonbeslag werd uitgevoerd was om andere redenen al besloten om mijn contract niet te verlengen
mijn werkgever was zo mogelijk nog bozer dan ik, want hij woont in dezelfde gemeente als ik en vond het onfatsoenlijk zoals hij benaderd werd in een brief
toen ik op mijn laatste dag wegging kreeg ik mijn loonstrook van hem, hij keek er nog even naar en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes toen hij zag hoeveel ze hadden achtergehouden....

inmiddels is de zaak opgelost door de eenvoudige reden dat ik nogmaals kwijtschelding heb aangevraagd en gekregen
alleen.... het geld is er nog niet, maar volgens de mevrouw die ik aan telefoon had zou dat deze week binnenkomen

en nee inderdaad..... saai kan je het leven van een schuldenaar niet noemen 

[Libra]

Loonbeslag is een enorm zwaar middel wat, in mijn bescheiden mening, te vaak zonder pardon wordt ingezet zonder dat de schuldeiser (ja want die moet toestemming geven aan een deurwaarder voor een derden beslag) zich bewust is van de gevolgen voor de schuldenaar.

Laten we 1 ding vooropstellen: voordat het tot een loonbeslag komt is daar al een heel traject aan voorafgegaan!!

- Het begint met het onbetaald laten van een rekening;
- hierna volgt de herinnering (de zogenaamde 14 dagen brief, waarbij je dus nog 14 dagen krijgt om de rekening te betalen zonder bijkomende kosten);
- hierna volgt de aanmaning met daarin de waarschuwing dat de vordering uit handen gegeven gaat worden aan een incasso bureau als betaling uitblijft met de kosten daarin verwerkt;
- hierna krijg je een brief van een incasso bureau;
- als de betaling nog steeds uitblijft wordt de zaak overgedragen aan een deurwaarder en ontvang je een dagvaarding om te verschijnen in de rechtbank;
- als je tijdens de zitting door de rechter veroordeeld wordt, dan pas kan een gerechtsdeurwaarder loonbeslag laten leggen.

De enige uitzonderingen hierop zijn de (hypotheek)bank en de overheid.
Die kunnen zonder het voorgaande traject direkt overgaan tot loonbeslag.
Maar voor elke andere schuldeisers geldt dus dat er eerst een heel traject afgelegd dient te worden.

Maar op het moment dat de deurwaarder eraan te pas komt, betaal je die rekening niet 1 keer maar wel 4 keer door de bijkomende kosten en rente!

Vandaar ook dat we hier altijd schrijven: houdt kontakt met de schuldeiser en de communicatielijnen open!!
Doe een voorstel voor een betalingsregeling die je na kunt komen!
Als dat met de originele schuldeiser niet lukt, lukt dit vaak nog wel met een incasso bureau.
Want inderdaad en zeker als je zelf de schulden wilt aanpakken, is een loonbeslag vaak einde oefening en rest alleen nog de gang naar de Gemeente voor schuldhulpverlening.