gebed zonder eind

[burningspirit]

Daar zit ze weer... midden in de nacht, alle replies op dr eigen posts te lezen.... maar hemeltjelief, jongens en meisjes, wat doet me dat vannacht toch goed 

Om te beginnen Gewoon: Amen betekent letterlijk "zeker, het is zo" of "het zij zo" , gebruikt aan het einde van een gebed of zegening, als een soort bekrachtiging of acclamatie. Gisteren was ik er niet zo zeker van maar vandaag weer wel: ooit komt het goed.
Alleen de schuld die blijft; weliswaar kun je er met een 'schone lei' niet meer op aangesproken worden, maar dat zal sommige schuldeisers worst wezen: we zullen levenslang met die schone lei moeten kunnen zwaaien, om eventueel schuldeisers die nog iets gaan proberen, van ons af te kunnen houden. Helaas is dit praktijk, ik heb het zien gebeuren. Als mensen het hoofd er bij houden (calm-cool&collected), gebeurt er niks, maar zo niet dan.... weet je het gewoon niet. Een beetje vergelijkbaar met het blijven sturen van brieven, rekeningen en andere stukken naar iemand die is overleden. Als nabestaande zul je de overlijdensakte paraat moeten hebben, anders stopt dit gewoon niet. Dus... op die manier zie ik het nu ook: ik wil een schone lei en heb er alles voor over. En we zullen die krijgen, al moet er nog heel wat water door de Nederlandse rivieren stromen vóór dat het zo ver is.

Brengt me meteen bij de veronderstelling, dat ik zou denken: laat maar, het komt toch niet meer goed. Dat denk ik dus niet. Het is meer dat ik probeer mijn geduld te oefenen, hoop probeer te blijven houden, van alles het positieve probeer te zien. Gisteren zag ik het even niet meer echt. Vandaag zijn de wolken weer voor een deel weggedreven. Het gekke is: gistermiddag heb  ik, voor het eerst in drie maanden, in de zwiepende regen de post bezorgd. Altijd mooi weer gehad, maar gisteren dus niet. Door omstandigheden moest ik ook nog onderbreken, naar huis om iets te regelen, waarna ik het 'mocht' afmaken. Het regende niet hard maar het waaide wel behoorlijk, dus ik liep onderweg te zuchten en te steunen. Bij thuiskomst zei mijn dochter: Mam! Wat heb je dat snel gedaan! Tja, vind je het gek? Ik wilde gewoon naar huis, naar binnen, waar de kachel brandt.... Maar wat was ik trots dat ik het op tijd had gefikst! En zo zie ik ook ons leven met schulden, net als Chrissie: volhouden helpt meer dan (te) vroeg opgeven. En dat ben ik ook zeker niet van plan. Een héél goede vergelijking juist hoor, Chrissie!

Buster, Knibbel en Xdewit, ook jullie geven blijk van zo veel begrip en herkenning dat ik er al bijna weer om zit te janken hier, tranen van opluchting, Op deze manier voel ik me niet meer zo alleen.
Kopen-kopen-kopen is nooit mijn ding geweest. En dat is dan weer een manco van mij: ik begrijp het gewoon niet waarom mensen dat doen. Al ben ik wel iets meer gaan begrijpen door de toestand waarin een vriendin van mij belandde, door haar koopzucht. Een paar jaar geleden hebben wij haar en haar man een paar dagen opgevangen, nadat ze hun huis waren uit gezet. Zeer tot ongenoegen van onze omgeving, die tegen hun voorhoofden tikten en zeiden: jullie zijn gek dat je dat doet. Inmiddels is het stel gescheiden en heb ik alleen nog contact met haar. Ze woont in haar eigen woninkje, doet vrijwilligerswerk en staat nog steeds onder bewind, op eigen verzoek. Ze is als de dood een terug val te krijgen. Haar koopgedrag en diefstal  (jawel ook dat) zijn omgebogen en nu zet ze haar slimheid in om zo goedkoop mogelijk boodschappen te doen. We hebben wel zitten schateren met ons tweeën om dat ze had zitten uit rekenen wat nu werkelijk het goedkoopste wc-papier was.....en nee, ze had het niet per velletje uitgerekend, was misschien wel iets wat ze nog eens wilde doen, hahahah!  Laatst zei ze tegen me: had jij nu een paar jaar geleden geloofd dat ik nu zelfs een beetje geld kan sparen elke maand?
Ook mijn man begrijp ik nu beter: elk mens zit toch weer anders in elkaar. Ik moet er niet aan denken dat wij een beetje hetzelfde waren; dan hadden we er nu nog veel slechter voor gestaan. Hij heeft zijn eigenaardigheden, maar ik óók! Hij kan soms de verleiding niet weerstaan en koopt iets wat we niet echt nodig hebben. Maar ik kan soms in mijn boosheid zó onhebbelijk reageren, vooral naar schuldeisers, instanties en dergelijke, dat ik ons weer terug bij af breng.
Het scheelt wel dat we in staat zijn te leren: hij heeft de laatste tijd nauwelijks aan zijn verleiding toe gegeven, en als het dan gebeurde put hij zich uit om een goede reden voor zijn actie aan te voeren. Vind hij die niet, dan neemt hij tegenwoordig de consequenties en draait zijn actie terug. En ik? Heb mezelf aardig in de hand de laatste tijd. Als ik voel dat de woede me gaat overheersen, ga ik eerst iets anders doen, met name naar buiten of me even terugtrekken met iets dat ik erg leuk vind om te doen. Pas als de boosheid weer weg is, ga ik telefoneren of mailen. En: nog beter en belangrijker: we geven elkaar over en weer soms complimenten. Dat was lange tijd veel minder.

En verder lijkt het soms een ping-pong wedstrijd die we moeten doen..... het geld, dat we in oktober door loonbeslag kwijtraakten en dat was teruggestort naar mijn ex-werkgever in Engeland, hebben we nu alweer terug! Daar wordt ik blij van! Maar: vandaag kwam er ook een brief van een incasso bureau over onze schuld bij de bank. Het totaal bedrag met zo'n 10.000 euro verhoogd en of we maar even binnen tien dagen willen betalen. Zo niet dan eisen ze het bedrag direct op en wordt de achterstand dan gemeld bij het BKR, voor zover we daar nog niet geregistreerd zijn.....huh???    Nou daar wordt ik dan weer heel wat minder vrolijk van. Ping en pong dus, ook op de emotionele achtbaan. Zó voel je je even in de zevende hemel en zó donder je weer in een tranendal. Pffff.... errug vermoeiend. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen.

Opgeven is geen optie. En ga ik ook niet doen. Maar ik zal niet kunnen voorkomen af en toe op mijn gat te liggen bij gebrek aan motivatie. Wél heb ik altijd weer opnieuw na een poosje het gevoel dat het achterover liggen kermen weer lang genoeg geduurd heeft en dan richt ik me weer op en ga verder waar ik gebleven was. Daar komt dan het vreemdsoortige gevoel van vrijheid, waarover Xdewit het heeft, ook bij kijken. En de herinnering aan de lachbui, die me overviel, vele jaren geleden al, toen ik voor de allereerste keer op mijn bankrekening het bedrag 0.00 euro zag staan.... ik dacht: hah, als ik NIKS-nakkes-nada heb, waarover moet ik me dan nog druk maken? Beetje een raar soort humor, geef ik toe. Maar het helpt.

[Boeddha]

weet je lieve Burning, ik zit sinds 4 maanden in de wsnp en daarvoor had ik al een lang traject van zelf regelen en t minnelijke, afwijzing wsnp en na hoger beroep toch eindelijk toelating tot wsnp.
Een hele lange periode! Ook vaak genoeg dat ik dacht waar doe ik t nog voor!
Wat voor leven biedt ik mijn kids. Soms wilde ik ook onder mijn deken wegkruipen en de boel de boel laten. Maar daar bereik je juist niks mee (behalve nog meer problemen!)
Na mijn afwijzing van de wsnp kwam mijn vechters mentaliteit naar boven en heb ik alles onder ogen gezien. Het was echt pompen of verzuipen! Ook omdat de belastingdienst dreigde om beslag te leggen. Als ze dat zouden doen was ik alles kwijt geraakt. Juist omdat ikin gesprek bleef met de sschuldeisers en ik een goed aflosplan had kwam er een omkeer.
Dit heeft ervoor gezorgd dat ik toch toegelaten ben!

Ik kan nu na maanden vechten/overleven een rust inbouwen en door verschillende mensen die mij dierbaar zijn 1 voor 1 komen/kwamen te overlijden door de vreselijke ziekte kan/durf ik nu echt te zeggen.
Gezondheid is echt het meest waardevolle in het leven en de rest is bijzaak!

Een terugval hebben mag en kan maar krabbel wel weer overeind en durf de verantwoordelijkheid te nemen, dan kom je er wel!

[Knibbel]

Burningspirit, wat heerlijk om weer zo'n gemotiveerd bericht van jou te lezen. Ben zo blij voor je dat je er weer 'bent'.....

Opgeven is geen optie. En ga ik ook niet doen. Maar ik zal niet kunnen voorkomen af en toe op mijn gat te liggen bij gebrek aan motivatie. Wél heb ik altijd weer opnieuw na een poosje het gevoel dat het achterover liggen kermen weer lang genoeg geduurd heeft en dan richt ik me weer op en ga verder waar ik gebleven was.

Zo'n dipje als jij hebt gehad is 'duidelijk herkenbaar' voor ons schuldenaren, maar jij hebt gelukkig die kracht om hier weer omhoog te krabbelen, nieuwe inzichten op te doen om sterker je weg te kunnen volgen, te volharden..... Kan ik alleen respect voor hebben!!

"Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen, maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan - confusius."

[burningspirit]

Wat een feitje is: van elke 'dip', groot of heel klein leer ik telkens weer zó veel.....
enne..... die dekens om onder weg te duiken zijn hier geen optie.... wij slapen onder dekbedden...whahahahah
maar alle gekheid op een stokje; ik sla af en toe door naar de andere kant en ga helemaal niet of pas vroeg in de ochtend slapen, da's óók funest kan ik zeggen: kost veel energie en levert niks op
een goede 'slaaphygiëne' (nieuw woord, geleerd van de begeleiders van mijn dochter, die ook problemen hiermee heeft) is ook goud waard
vroeger zouden ze zeggen: de ochtendstond heeft goud in de mond oftewel: 's nachts moet je slapen en overdag moet je werken

[Xdewit]

That's the spirit, Spirit ! Heel herkenbaar hoor, die 'schuldige' stemmingswisselingen :S
maareh... die slaaphygiëne.. betekent dat, dat ik ook niet meer ongegeneerd mag kwijlen in bed ;P

[burningspirit]

hahahah nee Xdewit, slaaphygiëne, heb ik me laten vertellen is: dag-nachtritme, op tijd gaan slapen, voldoende slaap tot je nemen..... zo heb ik het begrepen: als je een slechte slaaphygiëne hebt ga je te laat naar bed, slaap je te kort of te lang of draai je het dag-nacht ritme om.
Goede slaaphygiëne is dus: voldoende (voor jou) slapen en niks omdraaien, vertragen of versnellen, dus 's nachts slapen en overdag wakker zijn
zoiets dus
iemand een andersoortige uitleg? 

[burningspirit]

Blij dat ik hier mag 'zeuren' zoveel ik maar wil..... 
Maar vandaag heb ik niets te zeuren 
Lichtblauwe lucht met een paar witte wolkjes
Ik stap weer op mijn fiets met de krantjes in mijn tas
In 'mijn' wijkje staan overal sneeuwklokjes in de tuintjes
En in tuintjes met een heggetje er om heen óók nog krokusjes

De mevrouw die afscheid moest nemen van haar mooie boom (als stekkie uit Zwitserland mee genomen toen ze naar Nederland verhuisde) heeft van de nood een deugd gemaakt: ze heeft de boom laten afzagen op anderhalve meter boven de grond en er, op het aldus ontstane plateau, een waar vogelparadijsje van gemaakt: elke week is er iets bijgekomen, het wachten is nog op een dakkie er boven 
In één van de tuinen staat een oude bank, die staat er nog steeds, maar de rotzooi die er op lag is weggehaald en de afscheiding tussen het tuintje en dat van de buren óók, wat het voor mij weer makkelijker maakt bij het bezorgen.
Overal zie ik tekenen van voorjaarsschoonmaakneigingen.... dat stimuleert me als ik straks weer thuis ben ... en verder geniet ik hier nét zo van als van de post in mijn eigen wijk: krantjes zonder folders deze keer, dus ik hoef nergens op te letten dan alleen op de nee-nee stickers, die er hier extreem weinig zijn.... ook echt relaxed, ruim voldoende tijd om me van alles te bedenken, zonder druk of stress.

De verspreider heeft me, net als vorige week, 35 extra kranten gegeven, voor de nieuwe (bijna) bewoonde huizen, het is een kwartiertje extra werk, maar ik geniet ook nu weer van de vorderingen in en rondom die nieuwe huizen, dankbare glimlach door de nieuwe gordijnen, blije gezichten.... dat maakt dit werk zó gaaf! Mijn benen 'doen' het weer prima vandaag!

En dan de terugweg: ik was weer zó snel dat het nog lang niet donker is en dus kan ik mijn heenweg-pad ook terug nemen: tussen de door riet omzoomde plassen door, genietend van zwanen, waterhoentjes, meeuwen.... net alsof ik op een waddeneiland rijd, met de wind door mijn haren, wel een klein beetje koud maar zóóó lekker  Nooit geweten dat het op een steenworp afstand van mijn huis zó mooi is.... ik heb het gevoel alsof ik op vakantie ben geweest vanmiddag 

[tuthola]

Heerlijk om te lezen dat je vandaag genoten hebt van het mooie weer en de omgeving tijdens je ronde....

[burningspirit]

klein dippie weer
bloednerveus voor donderdag, mijn derde werkdag
afgelopen zaterdag te horen gekregen, dat mijn baas zich zorgen maakt, vindt dat 'ik weinig weet' .... lekker dan...pf
zelf is hij een een technisch wonderkind op zijn vakgebied, dat grenst aan mijn vakgebied.....
één van die mensen die slecht luisteren naar wat je zegt: hij hoort overstemmend zijn eigen redeneringen en plakt die over mij heen
en ja, dan verlies ik het natuurlijk altijd, want in zijn perspectief heeft hij nog gelijk ook: ik weet weinig vergeleken bij hem....
aangezien communicatie met klanten wel echt mijn ding is, en zeker niet zijn/hun beste kant, is het ook lastig om aan te tonen wat voor waarde ik voor hun bedrijf kan hebben.....

dus denk ik mijn hoofd eraf hoe ik dat donderdag nu weer ga doen
hij is er zelf niet en verwacht dat ik zijn werk doe, op de manier zoals hij het wil

zucht

[gewoon]

Ha Burningspirit

Kan je man daar geen verschil in zijn met zijn kennis om je snel wat bij te spijkeren, en zit mij af te vragen als die baas je net ander werk laat doen dan je had verwacht, kun je daar voldoening in vinden ?

Loop je zelf niet voorbij,  het was begonnen om jou met een nieuwe baan,  en daar mag het bij blijven toch.

[burningspirit]

..........grrrrr.......... weet niet wat er mis ging, maar ik had een heleboel getypt en ineens is het allemaal weg..........

Wat ik wilde doen: Gewoon bedanken voor het feit dat hij me weer even met twee voeten op de grond zette... 

Alles wat jullie hier aanzwengelen, heb ik in die twee en een halve dag, dat ik op mijn nieuwe werkplek was, al aangekaart. Gepraat over een cursus. Baas zegt: ga maar zoeken naar seminars van bedrijven, die zijn er genoeg. Gezegd dat ik mijn boeken weer wilde opduikelen en dingen herhalen voor mezelf. Baas zegt: ik maak me zorgen, wat weet je weinig. Uitgelegd, dat als mensen optometrie of oogheelkunde nodig hadden, ik ze doorverwees. En dus heb ik deze specialistische onderzoeken al heel lang niet meer gedaan. Opmerking baas; Ik begrijp dat niet. Ik: wat niet? Nou, dat jullie niet hebben doorgestudeerd. Tja, als je gezin 'under construction' is en je begint een winkel 'from scratch' , dan moeten er keuzes gemaakt worden.... en dan valt een vervolg studie heel vaak af. Maar hij begrijpt dat niet, want zulke keuzes waren er niet voor hem.
In de winkel wordt ik niet geacht de binnenkomende klanten te begroeten, als ik op dat moment al met iemand bezig ben.... das ff wennen, als je gewoonte was om dat soepeltjes en vriendelijk wél te doen....
Boven wordt ik geacht een volledig optometrie onderzoek te doen bij elke klant, terwijl ik dat in geen 15 jaar meer gedaan heb.....

En dan realiseer ik me, dat de situatie ter plekke een bijzondere is. Confronterend is het feit, dat daar een echtpaar is, die samen hun drie bedrijven-in-één runnen. Mijn man en ik hadden samen één piepklein bedrijfje, zonder personeel. Mijn man's 'gouden handen', gebruikt hij in een werkplaats setting, buiten het zicht van klanten. Mijn vaardigheden komen het best tot hun recht in een winkel, waar ik als volleerde gastvrouw mensen ontvang en pamper. En in een oog meetruimte waar ik me kan beperken tot de gewone technische meting voor het vervaardigen van een bril en/of voor het bestellen van contactlenzen. En... bij deze bezigheden naar een oplossing kan/mag zoeken die op maat gemaakt is voor elke klant afzonderlijk. Dat is mijn passie: mensen blij maken, in dit geval: voorzien van precies dát wat ze nodig hebben.
Ik voel het nu echt als een nadeel dat ik zelfstandig ondernemer ben geweest.

Situatie op mijn nieuwe werkplek: Op de begane grond is de winkel waar mevrouw de scepter zwaait. Op de boven verdieping is de optometrie en low vision praktijk waar meneer de baas is. Op beide verdiepingen moet ik me gedragen als een kopie van de leidinggevende van de bedrijfslaag.
Buiten het feit, dat ik bepaalde onderzoeken en testen al lang niet meer gedaan heb, het computerprogramma dat ze gebruiken voor het laatst vier jaar geleden heb gezien en in de winkel opnieuw moet leren, hoe ik een prijsberekening doe (want ben inmiddels een beetje gewend geraakt aan de eenvoudige en heldere prijsstelling van de ketens)..... is het ook nog eens zo, dat hun communicatie stijl totaal niet de mijne is.

Naar aanleiding van Gewoon's reactie heb ik me bedacht dat het weer hoog tijd is voor keuzes. Voldoening in je werk zorgt ervoor, dat je het vol kunt houden. Dus zal ik nu mijn energie heel gericht moeten gebruiken. Ã"f voor bijspijkeren van mijn vakkennis en vaardigheden en werkzaamheden gaan doen, die nu gewenst zijn in de optiekbedrijven. Ã"f voor het vinden van een ander beroep. Mijn man maakte ca 15 jaar geleden dezelfde keuze als ik: voor de technische kant van het optiek vak, brillen en contactlenzen leveren op een klantvriendelijke manier, en dus niet voor optometrie of oogheelkunde. Die staat voor dezelfde keuze. Alleen is hij al bijna drie jaar werkloos en heb ik nog wel eens werk gehad.

De vraag is dus nu: hoe bereik ik het best mijn doel: een baan vinden en werken op een manier die ik vol kan houden en ons minder (en natuurlijk liefst helemaal niet) afhankelijk maakt van WWB uitkering.

Nogmaals dank je, jullie allemaal, voor de moeite om te reageren hier. 

[ennudan]

Dat is ook niet fijn werken zeg, je moet bijna de hele dag het idee hebben dat je bekeken wordt, op je tenen moet lopen en als bedankje ook nog een gekleineerd mag worden. 
Het kan ook zijn dat hij je wil prikkelen om het achterste van je tong te laten zien en je uit wil dagen tot meer. Maar ik zou er nerveus van worden en heel onzeker.
Sterkte daar met werken, het idee dat je nu iets hebt en toch echt een baan nodig hebt werkt natuurlijk ook niet heel erg goed mee.

[burningspirit]

Dank je, Ennudan
blijkbaar is het niet zo vreemd dat ik me nerveus en onzeker voel daar
maar ik ben van nature een doorzetter
kijk in de spiegel en zie daar een aardig en vriendelijk gezicht, positieve uitstraling
probeer mijn rug te rechten, diepe teug lucht en dan gewoon even doorbijten, mezelf zijn, me niet aan de kant laten schuiven
en eerlijk zijn, moed vatten om dat hardop te doen: eerlijk zijn
misschien wil mijn baas me prikkelen, uitdagen....?
als het zo is, dan doet hij dat op een nogal verwarrende en (in mijn ogen) negatieve manier
ik denk eigenlijk, dat hij al heel lang gewend is dat alles om hem draait
zoiets
hoe dan ook
het blijft spannend nog even

[Xdewit]

brrrr zeer herkenbaar! je moet gedeprogrammeerd worden: van het denken als een zelfstandige naar het denken van iemand in loondienst.
Ik zit in hetzelfde schuitje: kreeg van de week te horen van een 'collega' dat hij me geen werk wilde geven omdat hij vond dat hij toen hij begon nog niet zo veel mocht in het begin en mij niet vertrouwde in mijn capaciteit om het werk te doen (ik ben academisch geschoold en doe nu mbo-... je zou toch moeten kunnen verwachten dat ik dat werk op zijn minst aan zou kunnen). Ik heb sinds ik hier werk nog nooit zo vaak bij een leidinggevende gezeten als ik als vervelende puber bij de conrector!
Het blijkt dus dat deze vent het hele zooitje zit te traineren, terwijl ik nu al maanden dacht dat ik op zijn minst gek geworden was (serieus!). Een ander zat doodleuk te vertellen, terwijl de hele kamer kon meeluisteren dat ik toch wel erg ambitieus ben en dat hij mij dan weer met mijn voeten op de grond zette (lachend vertellen dat begrijp je).

toen ik jouw verhaal las moest ik gelijk hier aan denken: zit er niet een beetje de kift bij? (je bent ook zelfstandige geweest dus van hetzelfde"niveau"). Misschien voel je wel als een bedreiging. Het komt mij raar over dat hij dit soort opmerkingen maakt terwijl hij toch je achtergrond kent?

Persoonlijk, als ik het mag zeggen, zou ik proberen om door de zure appel heen te bijten en beter af te tasten wat hij nu precies bedoelt, wil en hoe je je bijscholingen, alleen als ze echt nodig zijn, voor elkaar kan krijgen (mits het geen extra geld kost natuurlijk). Het is op het moment moeilijk om werk te vinden (hoef ik jou niet te vertellen, weet ik... )
Succes en wijsheid wens ik je!

[burningspirit]

dank je @Xdewit
ik ben bezig om een mail naar hem te sturen, dat schijnt de enige manier te zijn om hem te verleiden op een duidelijke manier te reageren
en ja, hij kent me al jaren, vroeger stuurde ik soms klanten naar hem toe, omdat ik wist dat hij in zijn vak hier de beste is
en toen wist ik ook al dat ik hem moest mailen om iets te bereiken
dus nja, ik gooi er nog even wat extra's tegenaan nu, en neem ondertussen tijd om mijn 'strategie' te bepalen

trouwens.... als ik als een bedreiging zou voelen, waarom hebben ze me dan gebeld?
ik ga het hem gewoon eens vragen, wat ze voor ogen hebben met mij
en vertellen wat ze van mij kunnen verwachten