Schuldhulpverlening voor zelfstandig ondernemers?

[Anoniem99]

Gewoon,

dank je wel voor een geheel andere kijk op de zaak. Ergens ben ik het een beetje met je eens. Ik heb altijd gedacht dat ik dit alleen maar deed om andere zaken op orde te krijgen en andere dingen andere prioriteit te geven. Tegelijkertijd ben ik natuurlijk niet dom en heb ik gewoon mijn gevoel uitgeschakeld om maar niet te hoeven voelen en/of bewust te worden van datgene wat ik eigenlijk aan het doen was.

Chapter,

No Worries....jij noemt het geen fraude, ik wel! Want doordat ik dit met "doordachte redenen" heb gedaan, zie ik dit wel zo.

Kaatje en Boeddha,

Dank je wel voor de tips, die zullen in de nabije toekomst zeker van pas gaan komen, de rollercoaster is op zijn weg naar de eerste afdaling... Gelukkig heb ik geen hele kleine kinderen meer, ze zijn beiden rond de 9 jaar oud, dat scheelt weer. Ik kan er gelukkig goed met hen, op hun niveau over praten en hen een klein beetje voorbereiden op wat komen gaat. Die factor zorgt dat ik mij het meest schuldig voel en op de donkerste momenten mij zelfs afvraag of ik wel een goede moeder ben, gelukkig zijn die momenten kort en komen ze tot op heden sporadisch voor, de beren die ik dan op de weg tegen kom, pfffff....

Er is weer een nacht voorbij. Er zijn weer veel scenario's bijgekomen. Momenteel twijfel ik om zelf een afspraak met de belastingdienst te maken, alles op te biechten (gisteren lag de aanslag 2013, terugbetaling van 15.500 euro er...), te vragen of ze ook 2011 en 2012 willen controleren om zo te kijken wat het totaalbedrag is en te kijken of ik een afbetalingsvoorstel kan doen. Maar binnen nu en 1,5 week heb ik ook mijn intake bij de gemeente, wellicht doe ik dan dingen wat niet verstandig is. Ik vind het heel lastig, gevoel/verstand en andersom.

Verder vraag ik mij natuurlijk af, als niemand kan helpen omdat de schulden niet te goeder trouw zijn gemaakt, word ik dan failliet verklaart? En dan? Komen ze dan het huis van mijn vriend leeghalen? :-(.

Veel vragen, ik ga vanavond weer verder lezen, ben graag goed voorbereid.

gr.
Anoniem

[tuthola]

Beste Anoniem99

Ten eerste vind ik het heel dapper dat je hier je verhaal verteld, je ziet zelf in wat je verkeerd hebt gaan en ik vind dat iedereen een tweede kans verdient.
Ik ben even voor je gaan googlen en kwam uit bij kwijtschelding van de belastingsdienst je kan dan een pdf downloaden waarin staat wat daar de voorwaarden van zijn, ik kan zelf het pdf niet downloaden dus zou je hier zelf eens naar kunnen kijken. Ik heb geen idee of het van jou van toepassing is maar kijken kan geen kwaad toch  Bij google vulde ik in...wanneer krijg je kwijtschelding van belastingsdienst...
daarna klik je de 2e link aan en ziet vanzelf waar je wezen moet.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

[Libra]

Allereerst van harte welkom hier Anoniem!!!

Om antwoord te geven op je vragen, loop ik jouw eerste bericht even puntsgewijs met je door.

Het minnelijk traject:
Volgens de toelatingsregels is dit voor jou geen optie.
Ten eerste omdat je zelfstandige bent en ten tweede omdat de schuld bij de Belastingdienst te kwader trouw is ontstaan.

Dat laatste is zeker geen oordeel van mijn kant!
Als mede-schuldenaar begrijp ik maar al te goed hoe dingen kunnen lopen en hoe je, doordat je het ene gat met het andere probeert te vullen om in leven te blijven, beslissingen kunt nemen die later als een boemerang terugkomen!!
Ik verwoord hiermee alleen maar hoe de schuldhulpverlening en de Belastingdienst hier naar kijken.

Hoe krom ook, om toegelaten te kunnen worden tot het Minnelijk traject moet je een "zeker" inkomen hebben. Dit kan loon zijn uit een dienstbetrekking of een uitkering.
Zeker in de huidige economie is dit alles behalve zeker, maar helaas zo zijn wel de regeltjes!

Bovendien heb je, naar eigen zeggen, een goed lopend bedrijf waar ook nog steeds groei inzit. Als je daar nu mee zou stoppen zou dit in een later stadium (als je bijvoorbeeld een WSNP aanvraag zou moeten doen) aangemerkt kunnen worden als "verwijtbaar werkeloos".

Het lijkt me ook zeker geen optie om nu uit je huidige woning te vertrekken, tenzij je relatie al op het punt stond om te eindigen.
Dat kan zeker niet goed zijn voor jezelf, maar zeker ook niet voor je kinderen!
En dan  praat ik maar nog niet eens over je partner.

BBZ:
Hier kom je (waarschijnlijk) inderdaad niet voor in aanmerking omdat jouw partner (naar ik aanneem) een inkomen heeft.

Wat ik wel als mogelijkheid voor je zie is om met jouw bedrijfsgegevens naar de bank te gaan en een lening aan te vragen, in combinatie met een aanvraag gedeeltelijke kwijtschelding bij de Belastingdienst, om zodoende in 1 keer de schulden te betalen.
Ik neem aan dat je als zelfstandige een boekhouder/accountant hebt die jouw kwartaal- en jaaraangiftes doet. Vraag hem/haar in deze te bemiddelen, daar zij vaak een directe lijn hebben met een inspecteur.

En ik zou ook zeker de mogelijkheid onderzoeken (in het geval de Belastingdienst geen gedeeltelijke kwijtschelding verleent) en meteen een aanvraag in te dienen voor een persoonlijke betalingsregeling.
De ervaring hier heeft geleerd dat de Belastingdienst aan de ene kant je ergste "vijand" kan zijn, maar dat zij aan de andere kant een hele flexibele schuldeiser kunnen blijken te zijn!

Ook zou je je kunnen richten tot het MKB contactpunt in jouw regio.
Zij kunnen je vaak met raad en daad terzijde staan en hebben ingangen (o.a. bij de banken) die je als particulier vaak niet hebt.

Een andere mogelijkheid die ik ook nog zie is, om tijdens het intake gesprek, te informeren of je eventueel in aanmerking kunt komen voor een saneringskrediet via het GKB.

Hoe zwaar en hoe moeilijk ook, je hebt dus zeker nog een paar opties!!!
Laat het hoofd dus nog niet hangen voordat je eerst echt alle mogelijkheden onderzocht hebt.

En nee! Je bent géén slecht mens en je bent géén slechte moeder!!
Je bent een mens die, net als wie dan ook, "fouten" heeft gemaakt!
Het feit alleen al dat je nu de stap hebt gezet om hier oplossingen voor te zoeken is een heel groot kompliment waard en getuigt van moed.

Heel veel succes met alles en sterkte!!

[gewoon]

beste anoniem

Ik blijf bij mijn eerste  gevoel dat je naar voren moet komen met je probleem bij de belastingdienst met hun heb je een probleem en daar kun je het beste oplossen, je zegt: ja om nu alles op te biechten ?
wel eigelijk is er niets op te biechten de belastingdienst heeft echt binnen kort het plaatje compleet.
het kan alleen maar in je voordeel zijn het zelf op te pakken.

Je hebt enorme doem senario,s gelezen vermoed ik, dat  de belastingdienst het hard aan pakt, dit na dat het zwaar uit de hand gelopen was in Amsterdam waar er sprake was van georganiseerde fraude.

Zelf naar voren komen kan je mischien een bestuurlijk boete besparen plus dat het de kans vergroot dat er gezocht kan worden naar een persoonlijk oplossing.

Zal niet eenvoudig zijn deze stap te nemen, en hoop erg, dat je dit niet in je uppie zit af tewegen, en je niet ook nog hikt om het aan je partner opbiechten dat er een probleem is.

Voor zover het waarde kan hebben, heb ik mijn mening inmiddels gedeeld met de belastingdienst

Gewoon

[Anoniem99]

Weer even een update,

Allereerst : Gewoon,

Wat ben ik je dankbaar, ik moest na het lezen van je laatste post in dit verhaal, heel erg om je glimlachen, wat lief en wat goed van je, dat je je mening inmiddels gedeeld had met de belastingdienst!

Inmiddels ben ik toch aangemeld bij de particuliere schuldhulpverlening en heb mijn spullen ingestuurd. Vorige week heb ik een intake gesprek gehad. De medewerkster van de gemeente geeft mij wel hoop dat ik kans maak op hulp langs deze weg. Ze wist dat er nog een aantal zelfstandig ondernemers in de schuldhulpverlening zitten, maar wel allen met een stabiel inkomen. Dat heb ik gelukkig ook. Al 2 jaar een redelijk gemiddeld stabiel inkomen. Daar lijkt niet veel verandering in te zitten, dat is mijn voordeel.

De BBZ regeling had echt beter gepast bij mij, maar niet bij mij situatie i.v.m. het feit dat ik samenwoon. Mijn vriend helpt mij waar hij kan door mij geen woonlasten of iets in die trend te laten betalen. Ik betaal hem momenteel alleen een wekelijkse vergoeding voor de elektra en het water van mijn eigen ruimte/bedrijf. Hij is zelfs bereid dat te laten vallen, echter daar is meteen zijn grens (en die van mij). Als ik niet geholpen kan worden door de schuldhulpverlening voor particulieren, dan zal ik toch de stap moeten nemen weg te verhuizen. Dit om te voorkomen dat er hier deurwaarders aan de deur zullen komen die beslag leggen op zijn spullen, of erger, zijn inkomen. Dat gaat echt te ver.

Hij heeft nog een optie om op zijn hypotheek bij te lenen (nog steeds overwaarde), echter dit is iets wat ik niet wil. Mocht mij iets overkomen, zit hij met mijn schuld, dat voelt niet goed.

Het is nu erg spannend of de gemeente mij kan helpen, of dat de (best jonge) medewerkster van de gemeente niet goed op de hoogte is geweest van alle dingen rondom mijn dossier, die is namelijk best complex door zelfstandig ondernemerschap, eigen woning in onderverhuur enz...

Verder gaf zij aan dat de belastingdienst misschien wel mijn grootste schuldeiser is, maar daar zijn volgens haar, ondanks dat het mijn eigen schuld is, wel afspraken mee te maken. Het is juist de commerciële bank die het moeilijkst kan gaan doen.

Ik heb de eerste (kleine) betaling aan de belastingdienst reeds voldaan, om zo iets meer tijd te krijgen en af te wachten of de gemeente mij kan helpen. Mocht de gemeente terugkomen met een negatief antwoord, dan zal ik alsnog de belastingdienst bellen voor een afspraak en met de spreekwoordelijke billen bloot gaan. Ook de bank zal dan een voorstel van mij moeten krijgen, daar maak ik mij dan ook nog het meest zorgen over. Nu al gaat er veel langs elkaar heen en krijg ik dreigbrieven terwijl ik uitstel van aanleveren documenten en van betaling heb...

Libra en Tuthola,

Ik heb mij verdiept in het kwijtschelden van belastingschulden, echter blijf ik telkens steken bij de vraag of deze met grove schuld en opzet zijn ontstaan.... JA dus.

Verder is mijn inkomen denk ik niet hoog genoeg voor een aflossing van één grote schuldeiser. Ik praat over een schuld van iets meer dan een ton....maar ik heb het nog nooit geprobeerd, wellicht een actie voor als de gemeente mij niet zou kunnen helpen? Ik heb in die zin één voordeel, dat ik geen woonlasten heb...

De reden dat ik mijn accountant nog niet inlicht is dat ik daarmee toch weer nieuwe kosten moet maken, hij zal dan toch aan het werk moeten om e.e.a. uit te zoeken en aan te leveren, hij zal uren moeten maken...

Elke dag hoor ik met angst en beven de post in de brievenbus vallen. Vaak ben ik bezig met een klant en kan ik pas na een tijdje kijken. Er zijn goede en slechte dagen, op slechte dagen zie ik geen lichtpunt, op goede dagen geniet ik zoveel mogelijk van mijn kinderen. Ik duim voor een positief antwoord van de gemeente en zit helaas met de feestdagen, waardoor het wel eens januari kan worden voordat ik antwoord krijg en uitgenodigd wordt voor een gesprek met een definitief contactpersoon. Voor mijn gevoel ben ik dus nog niet geaccepteerd in het hulpverleningstraject en moet ik afwachten tot die uitnodiging.

Ik heb bewondering voor alle mensen die hier hun verhaal vertellen, of met goede adviezen en warme woorden anderen helpen en een hart onder de riem steken. Dank jullie wel voor het lezen, meedenken en reageren.

[Libra]

Ik heb mij verdiept in het kwijtschelden van belastingschulden, echter blijf ik telkens steken bij de vraag of deze met grove schuld en opzet zijn ontstaan.... JA dus.

Hai Anoniem 99,

Ik denk dat je niet helemaal goed begrepen hebt wat ik je geschreven heb, want ik heb het niet gehad over kwijtschelding, maar een eventuele gedeeltelijke kwijtschelding, of een persoonlijke aflossingsregeling.

Gezien het feit dat jouw Belastingschuld "te kwader trouw" is ontstaan, zul je inderdaad nooit voor gehele kwijtschelding in aanmerking komen.

De reden dat ik mijn accountant nog niet inlicht is dat ik daarmee toch weer nieuwe kosten moet maken, hij zal dan toch aan het werk moeten om e.e.a. uit te zoeken en aan te leveren, hij zal uren moeten maken...

Mijn ervaring is dat als je een goede accountant hebt, deze aan het einde van de rit geld oplevert.
Dit hoeft niet altijd persé letterlijk te zijn, maar een goede accountant kan heel veel rimpels voor je gladstrijken en heel veel mogelijke deuren voor je openen die anders gesloten blijven.

Inmiddels ben ik toch aangemeld bij de particuliere schuldhulpverlening en heb mijn spullen ingestuurd. Vorige week heb ik een intake gesprek gehad. De medewerkster van de gemeente geeft mij wel hoop dat ik kans maak op hulp langs deze weg. Ze wist dat er nog een aantal zelfstandig ondernemers in de schuldhulpverlening zitten, maar wel allen met een stabiel inkomen. Dat heb ik gelukkig ook. Al 2 jaar een redelijk gemiddeld stabiel inkomen. Daar lijkt niet veel verandering in te zitten, dat is mijn voordeel.

Het is nu erg spannend of de gemeente mij kan helpen, of dat de (best jonge) medewerkster van de gemeente niet goed op de hoogte is geweest van alle dingen rondom mijn dossier, die is namelijk best complex door zelfstandig ondernemerschap, eigen woning in onderverhuur enz...

Ik kan alleen maar van harte voor je hopen dat dit verhaal een goed einde gaat krijgen, maar.......ik heb hier toch wel een aantal kanttekeningen bij.
De leeftijd van de medewerkster doet er niet toe en zegt ook helemaal niets over haar capaciteiten, maar er zijn gewoon een aantal regels rondom het saneringstraject,
De eerste is dat je niet voor een traject in aanmerking komt als je zelfstandige bent.
Ten tweede is een schuld bij de Belastingdienst die te kwader trouw is ontstaan de zwaarstwegende en meest gehanteerde criterium voor afwijzing tot een traject.
En ten derde speelt het feit dat je ook nog een eigen woning hebt een rol, want negen van de tien keer is het gewoon een keiharde eis dat deze eerst verkocht moet worden.
Die woning vertegenwoordigt namelijk "bezit" en in een traject dient alles te gelde gemaakt te worden om zoveel mogelijk geld te genereren voor de schuldeisers.

Het is zeker niet mijn bedoeling om te "doemdenken", maar het feit dat je jezelf al afvraagt of zij wel voldoende op het hoogte was van alle relevante informatie in jouw dossier, zegt al genoeg.

Neemt niet weg dat het super zou zijn als zij je zouden kunnen helpen en dat hoop ik dan ook van harte voor jou.

Succes en sterkte nog even!

[burningspirit]

Lieve Anoniem99,

Laat ik, als ex-ondernemer ook even reageren op jouw verhaal. In onze handel en wandel zitten tal van goede tips, al weet ik niet precies hoe jij ze kunt toepassen. Maar al lezende zul je ideeën krijgen, gewaarschuwd worden en behoed worden voor fouten die wij hebben gemaakt. Om dan vervolgens weer hele andere, bloedeigen fouten te maken. Want zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.

Het best doe ik om gewoon onze capriolen te vertellen. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen op een excursie, nu ruim 29 jaar geleden. Een excursie, georganiseerd door een aantal bedrijven in samenwerking met de school waar wij onze opleiding volgden en waar de tante van mijn man lerares was. Op dat moment werkte ik in het bedrijf van de oom van mijn man, daartoe gedreven door een van mijn beste vak-vriendinnen. Mijn vriendin was met een buitenlander getrouwd, is geëmigreerd en heeft in het verre land een schepje boven op haar expertise gedaan, door er ter plekke een universitaire opleiding in te gaan volgen. Ik kreeg haar baan en zo is het gekomen.

Vanaf het eerste moment dat mijn man en ik elkaar kenden hebben wij een ideaal gehad: een eigen winkel. We wilden van ons vak onze hobby maken en wilden, zo goed als mogelijk mensen helpen op dit vlak. Commerciele en financiele vaardigheden hadden we niet, maar we dachten, heel ouderwets, dat als we ons vak maar eerlijk en perfect beoefenden, dat we er dan, met hulp van anderen, wel uit zouden komen. Op een gegeven moment deed zich de kans voor om, 'from scratch' zoals dat heet, een eigen winkel te openen. We hebben contact gehad met drie accountants, onze keuze gemaakt en met de desbetreffende accountant hebben we drie banken bezocht met ons plan. Wij hadden het geluk (achteraf is het tevens ons ongeluk geweest), dat één van de banken vrijwel direct toehapte, middels een employee, die dacht in zijn onervarenheid, dat het allemaal wel goed zou komen met ons. De bank i kwestie zette destijds de eerste aarzelende stapjes op de zakelijke markt en is hiervan op dit moment gewoon verdwenen. Wijkregen een enorm bedrag om de winkel op te zetten en, na?ief als we waren, we dachten dat onze accountant ons wel zou helpen. Dit alles had tot resultaat dat we, anderhalf jaar na de opening, we schrijven het jaar 1998, al zodanig in problemen zaten, dat we een BBZ krediet nodig hadden. Onze levensvatbaarheid werd aangetoond en we kregen het krediet, precies op het moment dat ons vierde kind geboren werd. In de twee en een half jaar daarna hebben we het krediet keurig netjes afgelost. Even daarna, in 2003, deed zich de kans voor om naar een veel betere plek in het winkelcentrum te verhuizen. De plaatselijke supermarkt bekostigde de bouwkundige aanpassingen én het gloednieuwe interieur, dat werd ontworpen als een jas om ons heen. Tot zover alles nog prima.

Nog een paar jaar later liet de bank ons vallen maar bleek ik in staat een andere bank te vinden die ons nog niet betaalde deel van de lening overnam. Vervolgens hadden we gewoon vette pech. Mijn man en ik kregen te maken met gezondheidsproblemen. In één jaar tijd werd mijn man geopereerd aan een dubbele hernia en terwijl hij nog aan het herstellen was, kreeg ik een infectie aan mijn been (door de beet van een insect, jaha... gewoon hier in Nederland). Ik was voor drie maanden niet mobiel en kon niet in de winkel staan. Alles bij elkaar waren de gevolgen dramatisch voor de omzet in onze winkel. Gedurende het jaar 2009 was de omzet door onze afwezigheid (dichte winkeldeur) met bijna 30 % gedaald. Toen hebben we wederom een BBZ krediet aangevraagd, maar werd dit geweigerd. Zo zie je maar: in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst enzzzzz

Toen gebeurde het volgende: men raadde ons aan de winkel te verkopen en zelf in loondienst te gaan werken. Wij dachten (o jongens de na?iviteit...!) dé oplossing gevonden te hebben: we verkochten ons winkeltje (ons 'kindje') aan een 'bevriende' zakenrelatie en gingen bij hem in loondienst. Deze 'vriend' betaalde een schijntje voor ons winkeltje. Dit onder toeziend oog van onze derde (en laatste) accountant. Onze accountant moet geweten hebben van de risico's die we liepen op dat moment, maar hij heeft niks gezegd. Alleen gezorgd dat zijn eigen rekening werd betaald. En, terwijl we bezig waren ons stinkende best te doen om onszelf van zelfstandigen om te vormen tot goede en betrouwbare werknemers, werd het kleine bedragje alweer voor onze neus weggehaald. Hadden we daar nou maar een minnelijk traject mee gestart, hadden we ons maar meer verdiept in schuldsanering, hadden we maar ... en dergelijke.... tja.

Na precies zeven en een halve maand werden we op staande voet ontslagen. Van de ene op de andere dag. Sleutels inleveren en oprotten. Beschuldigd van een greep uit de kas, terwijl het hier over ons eigen geld ging, waarvoor we bewijzen hadden in onze overeenkomst met onze zogenaamde vriend..... Dit was in oktober 2010.
Vervolgens , bezwaarprocedure tegen ontslag, drie banen en enkele ww en wwb periodes later, komen wij nog steeds niet in aanmerking voor een schuldsaneringstraject. Hoofdreden hiervan: ons onstabiele inkomen. Maar we hebben in de afgelopen jaren al heel wat bijkomende redenen om onze oren geslingerd gekregen. Waaronder ook: zaakgerelateerde schulden die niet in een normaal traject passen, privé persoon zijn maar waar het maar kan wordt ons vanalles en nog wat verweten. Te goeder trouw gehandeld, maar soms menen instanties of hulpverleners toch opzettelijke fouten te zien. Er worden door dezelfde instanties en hulpverleners fouten gemaakt, die we véél te laat ontdekken, waardoor e.e.a. niet meer te herstellen is, óók niet door een klachtenprocedure.

Om het nu even niet te langdradig te maken: als je eenmaal in de penarie zit, kom je er bijna niet meer uit. Als ik jouw verhaal lees, Anoniem99, krijg ik onherroepelijk het gevoel dat ik het zelf had kunnen zijn. Dezelfde goede bedoelingen, dezelfde manier van je kop eventjes in het zand steken en dan vreselijk bedrogen uitkomen. Zoals iemand anders al zei: het ten onrechte ontvangen van kinderopvangtoeslag is vergelijkbaar met een veel te grote lening van een joviale bank ontvangen, zonder gewaarschuwd te worden voor de eventuele gevolgen van de acceptatie hiervan.
In de afgelopen tijd heb ik ook eens gereageerd op een oproep aan ondernemers om hun expertise met jongeren te delen.  Eigenlijk alleen met de waarschuwing: denk niet te licht en zorg ervoor dat je weet wat je verantwoordelijkheden en de op de loer liggende gevaren van zelfstandig ondernemerschap zijn. Je raadt het al: ik hoefde er verder niks mee, want dat wisten die ondernemers zelf allemaal al wel. Geheel in de sfeer van de huidige maatschappij: heb je een foutje gemaakt, dan ben je voor altijd een outcast. Nu denk ik er NIET zo over hoor! Ik weiger dat pertinent.

En dat, lieve Anoniem99, wil ik ook aan jou melden: laat je niet kisten en leg de lat niet te hoog. Val jezelf niet te hard en bedenk dat je honderden collega's hebt, die tussen wal en schip zijn geraakt, zonder dat ze het konden voorkomen. Het zal even duren maar ook jij gaat de manier vinden om weer op de kade te klauteren en degenen, die jou dat niet lijken te gunnen van je af te slaan. We ontmoeten elkaar daar, op de kade, rug recht en neus in de lucht!