Lieve Anoniem99,
Laat ik, als ex-ondernemer ook even reageren op jouw verhaal. In onze handel en wandel zitten tal van goede tips, al weet ik niet precies hoe jij ze kunt toepassen. Maar al lezende zul je ideeën krijgen, gewaarschuwd worden en behoed worden voor fouten die wij hebben gemaakt. Om dan vervolgens weer hele andere, bloedeigen fouten te maken. Want zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.
Het best doe ik om gewoon onze capriolen te vertellen. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen op een excursie, nu ruim 29 jaar geleden. Een excursie, georganiseerd door een aantal bedrijven in samenwerking met de school waar wij onze opleiding volgden en waar de tante van mijn man lerares was. Op dat moment werkte ik in het bedrijf van de oom van mijn man, daartoe gedreven door een van mijn beste vak-vriendinnen. Mijn vriendin was met een buitenlander getrouwd, is geëmigreerd en heeft in het verre land een schepje boven op haar expertise gedaan, door er ter plekke een universitaire opleiding in te gaan volgen. Ik kreeg haar baan en zo is het gekomen.
Vanaf het eerste moment dat mijn man en ik elkaar kenden hebben wij een ideaal gehad: een eigen winkel. We wilden van ons vak onze hobby maken en wilden, zo goed als mogelijk mensen helpen op dit vlak. Commerciele en financiele vaardigheden hadden we niet, maar we dachten, heel ouderwets, dat als we ons vak maar eerlijk en perfect beoefenden, dat we er dan, met hulp van anderen, wel uit zouden komen. Op een gegeven moment deed zich de kans voor om, 'from scratch' zoals dat heet, een eigen winkel te openen. We hebben contact gehad met drie accountants, onze keuze gemaakt en met de desbetreffende accountant hebben we drie banken bezocht met ons plan. Wij hadden het geluk (achteraf is het tevens ons ongeluk geweest), dat één van de banken vrijwel direct toehapte, middels een employee, die dacht in zijn onervarenheid, dat het allemaal wel goed zou komen met ons. De bank i kwestie zette destijds de eerste aarzelende stapjes op de zakelijke markt en is hiervan op dit moment gewoon verdwenen. Wijkregen een enorm bedrag om de winkel op te zetten en, naïef als we waren, we dachten dat onze accountant ons wel zou helpen. Dit alles had tot resultaat dat we, anderhalf jaar na de opening, we schrijven het jaar 1998, al zodanig in problemen zaten, dat we een BBZ krediet nodig hadden. Onze levensvatbaarheid werd aangetoond en we kregen het krediet, precies op het moment dat ons vierde kind geboren werd. In de twee en een half jaar daarna hebben we het krediet keurig netjes afgelost. Even daarna, in 2003, deed zich de kans voor om naar een veel betere plek in het winkelcentrum te verhuizen. De plaatselijke supermarkt bekostigde de bouwkundige aanpassingen én het gloednieuwe interieur, dat werd ontworpen als een jas om ons heen. Tot zover alles nog prima.
Nog een paar jaar later liet de bank ons vallen maar bleek ik in staat een andere bank te vinden die ons nog niet betaalde deel van de lening overnam. Vervolgens hadden we gewoon vette pech. Mijn man en ik kregen te maken met gezondheidsproblemen. In één jaar tijd werd mijn man geopereerd aan een dubbele hernia en terwijl hij nog aan het herstellen was, kreeg ik een infectie aan mijn been (door de beet van een insect, jaha... gewoon hier in Nederland). Ik was voor drie maanden niet mobiel en kon niet in de winkel staan. Alles bij elkaar waren de gevolgen dramatisch voor de omzet in onze winkel. Gedurende het jaar 2009 was de omzet door onze afwezigheid (dichte winkeldeur) met bijna 30 % gedaald. Toen hebben we wederom een BBZ krediet aangevraagd, maar werd dit geweigerd. Zo zie je maar: in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst enzzzzz
Toen gebeurde het volgende: men raadde ons aan de winkel te verkopen en zelf in loondienst te gaan werken. Wij dachten (o jongens de naïviteit...!) dé oplossing gevonden te hebben: we verkochten ons winkeltje (ons 'kindje') aan een 'bevriende' zakenrelatie en gingen bij hem in loondienst. Deze 'vriend' betaalde een schijntje voor ons winkeltje. Dit onder toeziend oog van onze derde (en laatste) accountant. Onze accountant moet geweten hebben van de risico's die we liepen op dat moment, maar hij heeft niks gezegd. Alleen gezorgd dat zijn eigen rekening werd betaald. En, terwijl we bezig waren ons stinkende best te doen om onszelf van zelfstandigen om te vormen tot goede en betrouwbare werknemers, werd het kleine bedragje alweer voor onze neus weggehaald. Hadden we daar nou maar een minnelijk traject mee gestart, hadden we ons maar meer verdiept in schuldsanering, hadden we maar ... en dergelijke.... tja.
Na precies zeven en een halve maand werden we op staande voet ontslagen. Van de ene op de andere dag. Sleutels inleveren en oprotten. Beschuldigd van een greep uit de kas, terwijl het hier over ons eigen geld ging, waarvoor we bewijzen hadden in onze overeenkomst met onze zogenaamde vriend..... Dit was in oktober 2010.
Vervolgens , bezwaarprocedure tegen ontslag, drie banen en enkele ww en wwb periodes later, komen wij nog steeds niet in aanmerking voor een schuldsaneringstraject. Hoofdreden hiervan: ons onstabiele inkomen. Maar we hebben in de afgelopen jaren al heel wat bijkomende redenen om onze oren geslingerd gekregen. Waaronder ook: zaakgerelateerde schulden die niet in een normaal traject passen, privé persoon zijn maar waar het maar kan wordt ons vanalles en nog wat verweten. Te goeder trouw gehandeld, maar soms menen instanties of hulpverleners toch opzettelijke fouten te zien. Er worden door dezelfde instanties en hulpverleners fouten gemaakt, die we véél te laat ontdekken, waardoor e.e.a. niet meer te herstellen is, óók niet door een klachtenprocedure.
Om het nu even niet te langdradig te maken: als je eenmaal in de penarie zit, kom je er bijna niet meer uit. Als ik jouw verhaal lees, Anoniem99, krijg ik onherroepelijk het gevoel dat ik het zelf had kunnen zijn. Dezelfde goede bedoelingen, dezelfde manier van je kop eventjes in het zand steken en dan vreselijk bedrogen uitkomen. Zoals iemand anders al zei: het ten onrechte ontvangen van kinderopvangtoeslag is vergelijkbaar met een veel te grote lening van een joviale bank ontvangen, zonder gewaarschuwd te worden voor de eventuele gevolgen van de acceptatie hiervan.
In de afgelopen tijd heb ik ook eens gereageerd op een oproep aan ondernemers om hun expertise met jongeren te delen. Eigenlijk alleen met de waarschuwing: denk niet te licht en zorg ervoor dat je weet wat je verantwoordelijkheden en de op de loer liggende gevaren van zelfstandig ondernemerschap zijn. Je raadt het al: ik hoefde er verder niks mee, want dat wisten die ondernemers zelf allemaal al wel. Geheel in de sfeer van de huidige maatschappij: heb je een foutje gemaakt, dan ben je voor altijd een outcast. Nu denk ik er NIET zo over hoor! Ik weiger dat pertinent.
En dat, lieve Anoniem99, wil ik ook aan jou melden: laat je niet kisten en leg de lat niet te hoog. Val jezelf niet te hard en bedenk dat je honderden collega's hebt, die tussen wal en schip zijn geraakt, zonder dat ze het konden voorkomen. Het zal even duren maar ook jij gaat de manier vinden om weer op de kade te klauteren en degenen, die jou dat niet lijken te gunnen van je af te slaan. We ontmoeten elkaar daar, op de kade, rug recht en neus in de lucht!
