Ok, een uitgebreider verhaal (heel veel tekst ;) )

[Kayiro]

Ok, ik heb met me begeleider een nieuwe brief opgesteld waar heel veel persoonlijke shit in staat, het was best een kwelling om het te lezen, ik wist het allemaal al want alles zit in me hoofd opgeslagen al jaren maar misschien dat iemand er ooit wat aan hebt.
===

Mijn verhaal, in chronologische volgorde. De genoemde periodes van fraude zijn in het verhaal onderstreept. Het kost me erg veel moeite om de herinneringen en gebeurtenissen boven te halen, omdat er zoveel is gebeurt tijdens mijn leven als dakloze. Bovendien krijg ik bij het naar  boven halen van het verhaal veel gedachten aan gevallen waarin ik ontzettende pech heb gehad in mijn leven.
Mijn leven kent periodes van weglopen van de goede weg en het weer opzoeken van hulp. Al jarenlang zijn mijn problemen zo groot, dat het overwinnen van de problemen via de reguliere weg mij een onmogelijke opgave lijkt. Steeds lijkt er weer pech en tegenspoed op mijn pad te komen.
In de periode voorafgaand aan de genoemde fraude van 22-10-2003 t/m 31-12-2013 heb ik en de jeugdpension Maaszicht gewoond. Door omstandigheden moest ik daar vertrekken. Juist in die periode kreeg ik werk als vuilnisman. Ik had na mijn vertrek bij Maaszicht geen vast adres en ben in een kraakpand gaan wonen. Ik heb er niet aan gedacht om mijn uitkering te stoppen, doordat ik aan het overleven was en bovendien niet wist hoe de regels waren.

In 2004 kreeg ik via de maatschappelijk werkster van een kerk een particuliere kamer aangeboden. Ik vond werk, ging hardware en software voor computers verkopen bij een bedrijf. Ik had een baan, een huis en zelfs een auto. In die periode had ik al diverse schulden op mijn naam staan. De schuldeisers achtervolgden me en gingen mijn werkgever aanschrijven. Mijn werkgever leek de dreigende loonbeslagen te veel administratief gedoe te vinden en heeft mijn contract niet verlengd. Er ontstond huurachterstand en ik vroeg in die periode geen uitkering aan. De schuldeisers zaten achter mij aan, mijn auto werd in beslag genomen door de Belastingdienst. Ik werd mijn huis uit gezet, ging in een kraakpand wonen. Daarna naar een ander kraakpand, toen bij een vriendin. Die vriendin had ook problemen en werd haar huisje uit gezet, ik was weer dakloos.

In 2005 had ik geen geld en ben toen naar Griekenland gegaan, voor werk wat ik via een reisorganisatie had gevonden als activiteiten begeleider. Ik voelde mij down en depri en paste daardoor niet in de groep van andere werknemers. Na een maand onbetaald werken, kwam ik niet door de proeftijd heen. Mij werd geen arbeidscontract aangeboden en ik stond in Griekenland zonder geld. Mijn ouders hebben met tegenzin mijn retourvlucht naar Nederland betaald. Terug in Nederland, kon ik nergens terecht.  Ik heb toen op internet informatie gevonden over de daklozenopvang van het CVD en kwam uiteindelijk in nachtopvang De Hille terecht. Van daar uit ben ik midden 2006 verhuisd naar CVD Mackay en begon weer met het opbouwen van mijn leven. In deze periode speelt de genoemde fraude van 5-7-2006 t/m 31-08-2006.Ik vond werk als ‘hulpmonteur metaalconstructies’ en kreeg een fijn huis in IJsselmonde aangeboden. Ik ben in dat huisje gaan wonen, maar het kwam eigenlijk te snel. De schuldeisers wisten mij weer  snel te vinden en ik was nog steeds niet geholpen met het opstarten van schuldhulpverlening. Ik trof allerlei losse regelingen met schuldeisers en deed erg mijn best om de betalingsafspraken na te komen en mijn hoofd boven water te houden. Op mijn werk kwam ik een aantal keer te laat, kreeg waarschuwingen. Een van de waarschuwingen  kreeg ik doordat mijn scooter er onderweg mee ophield, ik lopend naar huis was gegaan, een te korte nacht had gehad en mij versliep. 

De laatste waarschuwing kwam doordat ik tijdens werk mijn verzwikte ik mijn enkel met als gevolg een zwaar gekneus enkel en mijn werkgever het niet zag zitten om te wachten op revalidatie. Ik kreeg ontslag. Ik vroeg geen uitkering aan en  vond snel een nieuwe baan, wederom in de metaalconstructies. Dat is de genoemde fraude in de periode van 1-9-2006 t/m 30-09-2006. Op de laatste dag van mijn proeftijd verrekte ik mijn enkelband, de enkel die eerder geblesseerd was. Mijn werkgever gaf me geen contract en betaalde mijn loon voor de proeftijd ook niet uit.

Via het voeren van een rechtszaak heb ik het maandloon uiteindelijk toch ontvangen. De deurwaarders moesten ondertussen weer maanden wachten op hun betalingen. Deurwaarders en politie (dreiging met gijzeling) namen een harde houding aan. Door alle stress en geldnood was de tuin van mijn huis in IJsselmonde in verval geraakt en had ik een huurachterstand. Het huurcontract werd ontbonden en mijn woning werd ontruimd. Ik heb mijn spullen kunnen verkopen, zag het na alle tegenslagen niet meer zitten in Nederland en ben vertrokken naar Amerika. Ik ben in Amerika geweest van maart 2007 t/m 24-12-20007. Ik heb in Amerika ook in het daklozencircuit geleefd nadat de dame met wie ik leefde me geld had gestolen en me bedrogen had.

Eenmaal terug op Schiphol op 24-12-2007, werd ik direct opgepakt en in hechtenis genomen wegens openstaande boetes. In januari 2008 kwam ik weer vrij. Ik had niets, geen inkomen, geen huis, geen spullen. Ik vond een werkervaringsplaats in een piercingshop  en vond onderdak bij vrienden  in een kraakpand, nog steeds zonder inkomsten. Uiteindelijk heb ik me weer gemeld in nachtopvang De Hille van het CVD. Ik voelde me daar niet prettig, omdat ik er ‘alweer’ aanklopte. Ik schaamde me.

Ik ben naar Haarlem vertrokken en vond daar een werkervaringsplaats in een tattooshop, tegen kost en inwoning. Het was nu eind 2008. Ik heb later  een uitkering aangevraagd in Haarlem en vond een huurhuis. De uitkering werd echter niet toegekend, omdat bij een controle niet werd geloofd dat ik in zo een kaal huis zou wonen. Ik had immers helemaal geen spullen. Ik ben weer een rechtszaak gestart en ben in het gelijk gesteld;  de uitkering is uiteindelijk toch aan mij toegekend door de gemeente Haarlem. In januari 2010 vertrek ik van Haarlem naar Arnhem, omdat mij daar een baan was beloofd in een tattooshop. Ik kreeg daar uiteindelijk toch geen arbeidscontract; doordat een andere werknemer terug kwam. Ik had in Arnhem misschien een uitkering kunnen aanvragen, maar heb dat niet gedaan.
Ik ben in december 2009 weer naar nachtopvang De Hille gegaan.

Ik voelde wederom veel schaamte en wilde daar niet blijven. Ik heb spullen gekocht van het geld wat ik als reserve had gespaard in Arnhem om het leven buiten te kunnen doorstaan; slaapzak, hangmat, rugzak. Ik heb in de maand januari 2010 rond gezworven in Nederland, o.a. op de Veluwe. Ik werd ziek en ben weer terug gegaan naar De Hille, waar ik voor lange tijd ben gebleven. Ik heb een uitkering aangevraagd en heb middels een traject van Sozawe mijn groot-rijbewijs gehaald. Ik heb zitten studeren tussen de ruzies en het rumoer van daklozen en verslaafden om mij heen, het heeft veel moeite gekost en toch heb ik het theorie-examen behaald.

Tijdens dit traject van Sozawe had ik echter wederom pech. De opdrachtnemer van het traject had gefraudeerd met de toeslagen van de gemeente en ik heb uiteindelijk het behalen van mijn groot-rijbewijs uit eigen zak moeten betalen. Dit was wederom een enorme (financiële) tegenvaller voor mij. Ik heb een proeftijd doorlopen als chauffeur van een vrachtwagen met betonmolen. Ik zou hier 2 maanden gaan werken met behoud van uitkering en na die 2 maanden zou ik een contract krijgen die gebaseerd zou zijn op de laagste schaal van het vrachtwagen CAO wat wettelijk verplicht is. Echter op mijn laatste dag van onbetaald werken kwam de contact persoon van het reintegratie met een normaal contract aan tegen minimum loon met het argument “het is nog steeds meer dan de bijstand”. Daar dit niet legaal was en ook niet was wat er was afgesproken ben ik hiermee niet akkoord gegaan.

In maart 2012 ben ik gaan wonen op Sleephelling, een locatie van het CVD. Ik ben hier enigszins  tot mezelf gekomen. Heb mijn leven overdacht en voel de pijn van mislukking. Maar ik heb ook mijn best gedaan, alleen de positieve resultaten bleven steeds uit. Heel langzaam heb ik een beetje vertrouwen gekregen in mijn mentor/maatschappelijk werker, die mij heeft geholpen met het opbouwen van het dossier voor schuldhulpverlening en die mij steeds probeert te motiveren om door te gaan met de weg die ik nu volg.

Als mijn schulden gesaneerd worden, dan kan ik een nieuwe start maken met mijn leven. Alleen dan kan ik een volgende stap gaan maken: Ik kan dan in een eigen huurhuis gaan wonen. Ik wil dan de eerste periode nog begeleiding krijgen van het CVD, omdat ik er zeker van wil zijn dat ik mijn zaakjes goed regel. Ik heb tijdens mijn verblijf op Sleephelling veel over regels, rechten en plichten geleerd. Ik wil deze weg tot een goed einde brengen, maar heb tot nu toe nauwelijks hoop op een positieve afloop. Er is in het verleden zo veel tegenslag geweest, mijn hoofd is er te vol van en mijn tolerantie voor en vermogen om om te gaan met tegenslag is heel erg klein geworden.

[Libra]

Ik wil deze weg tot een goed einde brengen, maar heb tot nu toe nauwelijks hoop op een positieve afloop. Er is in het verleden zo veel tegenslag geweest, mijn hoofd is er te vol van en mijn tolerantie voor en vermogen om om te gaan met tegenslag is heel erg klein geworden.

Ik neem aan en mag toch zeker hopen dat deze laatste 2 zinnen niet in je brief staan, toch...?!!!
Is dat wel zo, direkt schrappen!!!!
Want uit die laatste 2 zinnen spreekt niet echt de motivatie om een traject tot een goed einde te brengen.

Ik heb je verhaal helemaal doorgelezen en ja, wat kan een mens op z'n levenspad een hoop ellende ondervinden. Maar tegelijkertijd lees ik ook over iemand die heel gemotiveerd en met heel veel doorzettingsvermogen bezig kan zijn:

Ik heb een uitkering aangevraagd en heb middels een traject van Sozawe mijn groot-rijbewijs gehaald. Ik heb zitten studeren tussen de ruzies en het rumoer van daklozen en verslaafden om mij heen, het heeft veel moeite gekost en toch heb ik het theorie-examen behaald.

Hoe het verder gelopen is of nog gaat lopen in het leven komt uiteindelijk allemaal op één ding neer: je hebt ooit eens op een kruispunt gestaan met keuzes.
De keuzes die je maakt (al dan niet de "goede") hebben allemaal consequenties!!
Het heeft geen zin om in het verleden te blijven hangen, noch heeft het zin anderen de "schuld" te geven van hoe je leven gelopen is. Want aan het einde van de rit blijf je altijd zelf verantwoordelijk!
Zowel voor je keuzes, als voor je leven.

Je hebt nu de keuze gemaakt om het roer om te gooien en daarvoor kan ik alleen maar respect hebben gezien hoe je leven tot nu toe is geweest.
Ik kan alleen maar tegen je zeggen: pak deze kans met beide handen aan!
Maak er het beste van en zorg dat je vanaf nu het best mogelijke leven krijgt!

Want ook dat is een keuze die je nu krijgt.
Je staat nu weer op een kruispunt in je leven met twee keuzes: of je probeert er alles aan te doen om de schulden voor eens en voor altijd op te lossen of, je laat die kans liggen en vertrekt, bij wijze van spreken, weer met de noorderzon.

Als je je eigen verhaal nog eens goed doorleest zul je zien dat dat laatste eigenlijk geen optie is, want, zoals al eerder gezegd en geschreven, jij kunt weglopen, maar je schulden lopen niet weg!
Kijk en lees nog maar eens even goed in je bovenstaande verhaal. De schuldeisers wisten je elke keer toch weer te vinden!!

Ga er nu alsjeblieft voor zorgen dat je die "verkeerde" keuzes uit het verleden niet herhaald en niet weer gaat maken!!

Sterkte!!

[Kayiro]

Staat er wel in, ik heb het niet opgesteld maar mijn begeleider aan de handen van wat ik verteld heb maar zal het haar doorgeven.

Mijn contact persoon bij het kbr is erg vervelend, waar hr collega's niet zo diep graven wil zijn alles weten vanuit het verleden vandaar zo uitgebreid verleden, ik vind het zelf ook onzin maargoed.

Als ik dit keer met de noorderzon vertrek wordt het toch anders dan voorheen, voorheen ben ik terug gekomen, als ik dit keer ga kom ik niet meer terug, afin, ik probeer eerst dit nog.