Tafereel terwijl ik door een zonovergoten straatje loop. Mevrouw zit op haar hurken, voorzien van grote ouderwetse zonnebril, in haar tuintje. Ze ziet me lopen aan de overkant en roept iets naar me. Ik hoor de naam van de plaats waar mijn dochter woont, studeert en werkt. Ook de naam van haar nieuwe vriendje....? Mijn nieuwsgierigheid is gewekt dus ik maak een praatje met haar, als ik aan haar kant van de straat ben beland.
Haar dochter blijkt een vriendin te zijn van mijn dochter en mijn dochters nieuwe vriendje kind aan huis bij deze familie. Een samengesteld gezin: halfbroertje blijkt jaren lang, vanaf zijn kleuterjaren, een klantje in onze winkel te zijn geweest. Als ze de naam van het jochie (dat inmiddels bijna volwassen is) noemt, weet ik het weer. Het drama van onze winkel is haar nog niet bekend en ik vertel het haar.
Luister min of meer verbaasd naar mijn eigen verhaal: zo compact en nuchter, met vermelding van de ruwe feiten maar zonder me zielig te voelen of me als slachtoffer te gedragen. Ze bemoedigd me en zegt dat het gewoon niet eerlijk is; die winkel was jullie levenswerk, hoe ziek moet je zijn om dat op deze manier van jullie af te nemen? Ze vraagt hoe ik me gered heb. Ik wijs op de straat, de flyers, die ik bij me heb en zeg: Ik ben gewoon gaan lopen. Hartstikke goed van je, zegt ze.
Dan is het tijd voor haar verhaal: ze is yogalerares geworden en geeft les, overal in ons deel van de stad. Samen staan we te glimlachen en tevreden te babbelen. Als vanzelf eindigt het gesprek ook weer, met wederzijdse groeten overbrengend aan man en kinderen.
Als ik doorloop met mijn flyers hoor ik achter me een brul: IK HAAT TUINIEREN! Ik draai me om en schreeuw terug: Maak van je hart geen moordkuil! Terwijl ik verderga hoor ik haar uitbarsten in een aanstekelijke klaterende lach die tegen de muren van de huizen weerkaatst. Voorbijgangers kijken verbaast op en kunnen een lachje niet onderdrukken. In plaats van op eieren loop ik (lijkt het wel) op wolkjes het straatje uit.
Een geweldige dag vandaag!
