Kleine dingen om blij van te worden....
Het waren hectische maanden de afgelopen tijd
En nog stopt het niet; veel druk, veel wikken en wegen, alert blijven, steeds nieuwe dingen ontdekken, die het leven niet altijd leuker maken laat staan gemakkelijker.
Maar toch....
Zó blij was ik met die ene opmerking van mijn nieuwe chef:"Jij hoort er óók bij, hier!" Tranen in mijn ogen, echt waar. Zo lang niet gehoord dat ik ergens bij hoor....
En wat dachten jullie van mijn coach, die zowat van zijn stoel rolde van het lachen, toen bleek dat ik alle goed bedoelende hulpverleners had omzeild door een bedrijf te bellen, te solliciteren en de baan te scoren, terwijl degenen die er mee aan de gang hadden moeten gaan nog niet eens wakker waren....?
En dan was er wat mij betreft ook een 'ambtenaar van het jaar' geboren, toen mijn nieuwe contactpersoon van afdeling werk en inkomen mij vlak voor de kerst opbelde om me te vertellen dat ik echt even rustig aan moest gaan doen en eerst eens even genieten van het geweldige werk dat ik nu mag doen..... het geeft niks dat het maar 10 uur in de week is, het is tenminste 10 uur en in de loop van de volgende maanden komt dit vast gewoon goed! Echt een heerlijk kerst-cadeautje!
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het werk zelf, die kinderen in mijn busje. Lachjes, kushandjes, nieuwe woordjes, gekke situaties. Ik haal even een paar dingen naar boven;
Ik loop met twee kinderen aan de hand door de hal van de school. Zet het ene kind met haar vrije handje mijn capuchon over mijn hoofd. Kijkt het andere kind me met zijn mooie donkerbruine ogen aan en zet de capuchon weer af.
's Ochtends en 's middags loop ik met het enige meisje aan de hand van en naar haar huis. We lopen vaak te stampen als olifantjes en tikken 'ding-dong' tegen elkaars benen aan met haar tas. In het begin probeerde ze van alles uit (tas weggooien, zich losrukken en proberen er vandoor te gaan, gordel losmaken onderweg, niet in of uit willen stappen, proberen de sleutel van de taxibus om te draaien et cetera) maar sinds een aantal weken grijnst ze me toe en accepteert alles wat ik haar opdraag (blijf even zitten, hou je tas vast, even wachten enz.) waarna ik haar altijd vertel: Goed zo meisje!. Zodat we samen nog méér genieten van onze korte wandelingetjes, zoals hierboven beschreven. Al krabt, schopt en spuugt ze nog wel eens, ik zie ook steeds vaker een tevreden glimlachje op haar gezichtje verschijnen. Van onschatbare waarde voor mij.
Mijn collega, de chauffeur, een heel gewone, aardige man, compleet met taxi grappen en grollen ... blijkt een enorm inzicht te hebben, lijkt wel oftie zijn roeping als hulpverlener heeft gemist. Kan enorm enthousiast vertellen over zijn allereerste baan in een champignon kwekerij, maar ook over zijn tijd als rouw-vervoerder. Weet als geen ander alle kinderen aan het lachen te krijgen met kleine gekkigheidjes tijdens de ritten. Er zijn maar twee van de vijf kinderen, die echt kunnen praten. En drie zitten permanent in een rolstoel. Het ene kind gaat lachen als mijn collega met de lichtjes in de bus speelt, het andere als hij op een stil stuk weg opeens twee keer zachtjes toetert. Onderweg roept hij soms "Páárdjes...!!! KIJKEN!!!" en dan gaan alle neusjes richting de wei, waar die dieren staan. Zelfs het kindje dat doof en slechtziend is (o hemel wat heeft dit jochie een mooi koppie) zit soms hardop te grinniken als mijn collega even met twee vingers in zijn knietjes knijpt, zachtjes natuurlijk, of ik kriebel aan de binnenkant van zijn handjes, en één glimlachje is al ruim genoeg om ons blij te maken.
Elke rit is een feestje voor mij en zelfs mijn collega begrijpt dat nu, omdat ik hem heb kunnen uitleggen, dat ik me zó op mijn plek voel, dat dat alleen al me zoveel voldoening geeft, dat ik 's morgens glimlachend wakker wordt en mijn nieuwe dag weer vol goede moed begin.
En.... stiekem geniet ik van de opmerking, die vaak gemaakt wordt: Dat doe je goed! En zo ga ik dan maar door: een kind met buikpijn troosten, sokken en schoenen weer aandoen als ze in de bus zijn uitgeschopt, sjaals om, jassen weer dicht, snottebellen van de ramen vegen, praten als Brugman om een kind het busje uit te krijgen, alle namen die ik hoor onthouden, met name van de juffen en begeleidsters, vragen of ze lekker geslapen hebben en of ze weten waar we nu naar toe gaan, controleren en blijven controleren of alles goed vast zit tijdens de rit, stukje plastic verwijderen voordat het vastzit in een keeltje, alles álles zien en horen, me inleven in de kids, met ze communiceren op hun manier, vragen wat ze leuk vinden om te doen, lekker vinden om te eten ..... écht, het is geweldig om dat te mogen doen en om te zien dat de kinderen je herkennen en vertrouwen. Kortom: ik geniet!
De moeder van "mijn" jongetje (van wie ik inmiddels de epileptische aanvalletjes heb leren herkennen en ermee heb leren omgaan) gaf vrijdags voor de kerst aan ons allebei een mooi ingepakte kerstkrans van ambachtelijke chocolade. Maar het mooist waren de kaartjes, die ze erbij geschreven had: voor allebei een ander verhaaltje waarin ze bedankte voor onze goede zorgen en onze kwaliteiten letterlijk benoemde. Zo hartverwarmend!
Deze kleine dingen, daar leef ik van op, geeft me vaak net het duwtje, dat ik nodig heb.
