Hmmm.
Ik denk ook hier over na. Een medecursist van mij is groot voorstandster van dit basisinkomen. Ik redeneer nu even buiten onze schuldsanering om, die weer extra voorwaarden en regels kent.
Ik denk dat, als mijn man en ik allebei een basisinkomen zouden hebben, dat we hetzelfde zouden doen als we nu doen: een zinvolle invulling van onze dagen zoeken. Ik stel me voor dat we dan wat meer vrijheid zouden hebben bij die invulling. Op dit moment is de situatie als volgt ongeveer: Vrijwilligers werk mag, maar dan mag het niet werk zijn waarvoor anders iemand betaald zou krijgen óf het moet direct of indirect maar wel aantoonbaar leiden tot betaald werk. Kortom veel voorwaarden, weinig keuzevrijheid.
Ik denk ook dat als mensen konden kiezen, ze in algemeen NIET zouden kiezen voor een totaal non-actief leven. En dan kom je aan de vraag wat je wilt in deze maatschappij. Als het doorgaat zoals nu blijft er een leger werkelozen (werkzoekenden) bestaan en neemt de onvrede over het gebrek aan keuzevrijheid toe. Mijn mede cursist, die zo vóór dit basisinkomen is, zegt het als volgt: "Ik lever mijn bijdrage aan de maatschappij, doe werk dat ik aankan en kan volhouden. Ik ben niet lui en participeer me rot. Dus: Laat me nou gewoon met rust, bevrijdt me van alle stress, zorg voor een financiële basis en de maatschappij kan tot in lengte van jaren op mijn participatie/deelname en bijdrage blijven rekenen." Als ze dat zegt spreekt ze mij heel erg aan. Dan leef ik me in in twee verschillende situaties: 1. Wat zou ik doen als ik niet in een schuldsanering zou zitten? en 2. Wat ga ik doen als ik dit traject heb afgerond? Mijn antwoord hier op is: precies hetzelfde als nu. Met het geld dat hier binnen komt, kan ik mijn vaste lasten betalen. Ik kan ook af en toe iets van het overgebleven geld reserveren voor ontspanning en/of onverwachte kosten. Meer heb ik niet nodig. Wat ik doe dat vind ik ontzettend fijn om te doen. Ik wil dat meer en vaker doen. Ik zit echter nu met de beperking dat ik het betaald moet doen, terwijl waar ik goed in ben en graag doe meestal niet in het betaalde circuit te vinden is. Dit komt door allerlei verschillende oorzaken.
Maar het is wat het is. En zie, net als anderen hier, dat mensen niet stil gaan zitten, uitzonderingen daargelaten. Merk ook dat het met het aantal banen dat beschikbaar is, nog niet werkelijk vooruit gaat. Niet alleen een oudere wwb/ww/aow-gerechtigden maar ook jongere starters hebben hiervan last. Het is een maatschappij-breed probleem. Het is m.i. ook een kwestie van waardeoordelen en de angst voor verandering. Waarom lijkt vrijwilligerswerk/mantelzorg en participatie minder waard te zijn dan betaald werk? Omdat we gewend zijn er op die manier naar te kijken. Niks anders dan dat. Voor de oplossing van deze problemen is een geheel andere denkwijze en communicatie nodig.
Ik ben geïnteresseerd aan experimenten op dit gebied. Laten we eens kijken naar out-of-the-box oplossingen, naar originele alternatieven voor probleemvolle situaties. Geef het eens een kans. Het basisinkomen is zo'n idee. Laten we het niet afschieten voor dat we er goed naar hebben gekeken. Voor negatieve bij effecten is misschien wel een heel simpele en afdoende oplossing te vinden. En één heel positief bij-effect kan al zijn dat het allemaal wat minder ingewikkeld wordt, waardoor ook mensen, die nu door de bomen het bos niet meer kunnen zien (en daardoor bijvoorbeeld niets vermoedend schulden maken, of nog erger: totaal apathisch en gedeprimeerd raken) óók kunnen blijven 'meedoen'!
Laten we empathisch, eerlijk en positief omgaan met elkaar en met de wereld, die daaraan nu al zoveel gebrek heeft!
