Lieve verhalen over de kinderen

[gewoon]

Hoi lees best vaak leuke verhalen over kinderen en wil daar een draadje van maken om vrolijk van te worden als je het moeilijk hebt las over Crissie die toch leuke kleren had gekocht en bedacht mij ja zo is dat dat zijn de dingen die je bij blijven niet de druk van je zorgen van nu.
Zal beginnen met een verhaal waar ik nog steeds aan denk, en niet mij de zorgen herinner.

Vaak hoor ik over zebra kinderen ( zeeman wiebra) en dat dat niet leuk is, toen mijn stiefdochter naar de bassis ging zorde mijn ex dat alles kraak helder was, wat al een groot verschil maakt, en ik lette erg op mode en trends voor kinderen, zodat zij altijd zelfverzekerd de deur uitging nooid belerend maakte haar zelf bewust, nu jaren later kleed zij etalages aan en veel meer en doet het erg goed.

Mijn verhaal, we liepen door het centrum een daar zag zij een jas hangen die perce wilde hebben, veel te duur dus nee, waarop ze boos zij... iedereen in mijn klas heeft zo,n jas.. iedereen ? ook de jongens ? vroeg ik waarop ze dan in lach schoot en uitriep.. Lotte en Libra hebben zo een jas.
O je bedoelt die twee meiden met een zwembad onder het huis?.. ja die ja, die de rest vanmiddag op de slaapkamer moesten blijven omdat ze, zo als jij naar een normaal zwembad wilden ?
Dan had ik haar op het verkeerde been en zij. die hebben lekker de verkeerde jas.

[gewoon]

Hoezo vroeg ze, en ik pakte een potlood, en tekende de jas die dat jaar in de winter collectie zat en waarvan ik dacht dat is hem, mijn stiefdochter in haar nopjes met de tekening en zo huis waarts.

Twee weken later beng, voordeur open zij naar haar slaapkamer en plofte een minuut later met de tekening op de bank en zij, .. hij hangt nu in de winkel !!

Dat was de dag dat ik een te dure jas gekocht heb ik kon natuurljk niet anders, maar als ik er aan denk wat die jas voor haar betekende, prijsloos.

Gewoon

[Belle van Zuylen]

Leuk topic Gewoon!

Mijn dochter, ze is 15 jaar, zit op het regulier onderwijs. VMBO basis, met kids die kleding, geld en telefoons belangrijk vinden 

Eerlijk is eerlijk, ze heeft een BB maar dat is vooral omdat ik contact met haar moet kunnen krijgen op het moment dat ze weer eens 'lost' is.
Ik heb altijd de kinderen eerst gedaan en dan pas mijn man en mij, want wij groeien niet meer en zijn ook niet meer zo modebewust  maar mijn kinderen krijgen echt niet ieder kwartaal nieuwe kleren!
Als ze echt iets nodig hebben dan halen we dat, en dan ook nog het liefst in de uitverkoop (ja, niemand wil toch teveel betalen?!)

Zakgeld krijgt mijn dochter niet, simpelweg omdat het er niet is....
Nu we een nieuwe start gaan maken geldt dat natuurlijk ook voor haar! In haar geval een voordeel want ik ga de zaken nu goed scheiden.
De TOG regeling is een vergoeding voor een thuiswonend kind met een beperking. Hier betaal ik bv alle autoritjes van naar alle verschillende afspraken die we voor haar hebben.
Maar ik heb besloten hier voortaan ook zakgeld uit te betalen 

Toen ik haar gisteren vertelde dat ze voortaan 7,50 p.w zakgeld krijgt, verschoot ze helemaal van kleur....
'Zoveel...?! Nou 5 euro is ook goed hoor mam, dan hou jij de rest gewoon voor jezelf...'

Hoe lief is dat! 

Die 7,50 gaat ze krijgen en ook voortaan maandelijks (een deel) van de kinderbijslag. Op die manier gaat ze nog beter zien wat alles kost en hoe je met geld om moet gaan.
Dat wordt weer een leuk project om aan te werken, want dat is niet iets dat ze alleen kan. Maar aldoende leert men en zo kan ik toch nog eens met mijn dochter naar de stad, niet van mijn geld maar van  het haare 

[Weegschaaltje]

Mij jongste is 10 en krijgt 1,50 per week. De bedoeling van zijn zakgeld is dat hij t niet meteen opmaakt aan onnodige dingen maar er ook echt voor spaart. Van dit geld moet hij bv ook kadootjes kopen voor verjaardagen, voor zijn broer of oma. 1x in de zoveel tijd mag hij een deel van zn zakgeld uitgeven aan iets wat hij graag wil. Dat mag dan in een vakantie periode. Nu komt bv de mei vakantie er aan en ik heb hem al verteld dat hij zn geld deels mag spenderen. Hij heeft toevallig ook nog een kadobon liggen van Intertoys. Hij is helemaal weg van de sims, op de pc. Hij zei mij dat hij tot juni ging wachten want dan kwam er een nieuwe sims uit. Daar gaf hij dan liever zn geld uit ipv een ander stom iets 

Prijsbewust is hij nog niet echt. Gisteren vroeg hij wanneer we weer is op vakantie gingen. Heb hem uitgelegd dat dit er voorlopig nog niet in zat. Waarop hij antwoorden, dan betaal ik t toch! Toen hij van mij hoorde dat een vakantie in de zomer toch wel zo een 1500,- euro kon kosten, schrok hij wel. Gelukkig gaat hij van de zomer met zn vader een week naar Zweden. dus helemaal zielig is hij niet 

[Libra]

Mijn verhaal, we liepen door het centrum een daar zag zij een jas hangen die perce wilde hebben, veel te duur dus nee, waarop ze boos zij... iedereen in mijn klas heeft zo,n jas.. iedereen ? ook de jongens ? vroeg ik waarop ze dan in lach schoot en uitriep.. Lotte en Libra hebben zo een jas.
O je bedoelt die twee meiden met een zwembad onder het huis?.. ja die ja, die de rest vanmiddag op de slaapkamer moesten blijven omdat ze, zo als jij naar een normaal zwembad wilden ?
Dan had ik haar op het verkeerde been en zij. die hebben lekker de verkeerde jas.

Hahahahaha

Onze reputatie is nu helemaal naar de haaien hier op het forum!!!

Wat een heerlijk verhaal Gewoon!
En een superleuk topic!

[Knibbel]

Inderdaad eens over iets anders zoals onze kinderen.....

Onze dochter is in leeftijd 24 jaar, maar verstandelijk zit ze op het niveau van groep 5 - 6 van de basisschool. Zij is als kind altijd heel gemakkelijk geweest wat kleding, schoenen e.d. betreft, merkkleding zegt haar niets. Ze draagt tweedehands, Zeeman, Wibra, C en A, marktkleding, als ze het maar zelf leuk vindt. Ze zoekt haar kleding zelf uit, die vrijheid hebben wij haar altijd gelaten en ondanks haar verstandelijke beperkingen heeft zij oog voor het combineren van kleding en kleuren. Ze ziet er ook altijd leuk en modern gekleed uit. Vaak complimenteren mensen mij als moeder voor haar kledingkeuze en dan zeg ik altijd met heel veel trots: dat heeft zij allemaal zelf uitgezocht.

Duur speelgoed was aan haar ook niet besteed, want zij wist vaak niet wat ze ermee kon doen (vanwege haar autisme). Papiertjes scheuren, op pannen en met deksels slaan en muziek luisteren dat waren haar favoriete bezigheden.

Door gebrek aan ruimtelijk inzicht heeft zij geen tijdsbesef en ook rekenen en met geld omgaan is super-moeilijk voor haar. Zakgeld kreeg ze als jong kind wel, maar dan niet meer dan 1 euro, want die was na een uur alweer opgegaan aan snoep. Ze ging altijd mee naar de plaatselijke supermarkt en wilde ook altijd afrekenen. Ze voelde zich dan altijd heel wat, de beurs van mamma in handen en dan zoveel mogelijk munten op de toonbank leggen. En ik riep dan maar naar de rij wachtenden achter mij: 'hebben jullie even, want dit gaat nog wel wat duren.' Ik vind het nog steeds geweldig, dat engelengeduld die de kassieres opbrachten.

Nu ze in een beschermde woonvorm woont heb ik twee bankrekeningen voor haar, een bankrekening waar haar uitkering binnenkomt en uitgaven betaald worden (onder mijn beheer) en een bankrekening waar twee keer per week een soort 'zakgeld' op gestort wordt en waar zij haar roken, lekkernijen enz. van moet betalen.

Natuurlijk had ik momenten, net als leven met schulden, dat ik het even niet meer ziet zitten, dat je denkt hoe moet ik dit redden, wat kan ik doen om mijn kind te helpen. Iedere keer weer nieuwe oplossingen zoeken, nieuwe mogelijkheden. Je bent continue bezig met vragen en zoeken. Maar van de andere kant heeft zij ons leven rijker en gelukkiger gemaakt. Zij heeft onze familieband sterk gemaakt en geleerd om dingen te relativeren en dankbaar te zijn met alle kleine dingen die het leven je biedt. En ik ben enorm trots op haar als ik kijk hoe zij nu in het leven staat!!

[Libra]

Lieve Knibbel,

Ik zit hier met tranen in mijn ogen jouw prachtige verhaal te lezen.
Deze kinderen (in de volksmond aangeduid als kinderen met een beperking) zijn de zonnetjes in het leven!
Natuurlijk brengt het ook een heleboel zorgen met zich mee, maar die wegen niet op tegen de liefde en warmte die daar tegenover staat.

Zelf heb ik geen verhalen over mijn kinderen waarin geldgebrek of andere beperkingen centraal staan.
Mijn twee dochters zijn "normaal" opgegroeid.
Alleen....de afgelopen week was ik weer supertrots op ze om de geweldige jonge vrouwen die ze zijn!

Mijn zwager had zondagnacht een licht hartinfarct gehad en werd afgelopen maandag in het ziekenhuis opgenomen.
Mijn zus belde mij maandagavond laat toen zij eindelijk uit het ziekenhuis terug was op om mij hiervan op de hoogte te brengen.
Omdat op dat moment zijn toestand stabiel was, besloot ik om mijn dochters niet meteen te bellen, maar om dat de volgende ochtend te doen.
Maar ja......, we leven in het tijdperk van de social media, dus dinsdagochtend had ik eerst de jongste huilend aan de telefoon en 10 minuten later een hele boze oudste.
Ze hadden het gelezen op Facebook.
Beiden even hevig geschrokken en beiden op de hun zo eigen manier reagerend.
Mijn zwager is altijd een soort 2^e vader voor ze geweest omdat ik gescheiden ben toen zij 10 en 3 jaar oud waren en hun vader in het buitenland woonde.
En ondanks dat zij beiden hele drukke levens hebben, zaten zij dinsdagsmiddags bij mijn zwager in het ziekenhuis aan zijn bed.
Trots!, supertrots op mijn meiden, dat zij zo in het leven staan dat ze beseffen wat echt belangrijk is en hun "golfballen" boven alles stellen.
Twee prachtige dames met het hart op de goede plaats.

[Knibbel]

Trots!, supertrots op mijn meiden, dat zij zo in het leven staan dat ze beseffen wat echt belangrijk is en hun "golfballen" boven alles stellen.
Twee prachtige dames met het hart op de goede plaats.

Met recht dat je supertrots op je dochters bent. Maar het zegt ook veel over jou, hoe jij in het leven staat en hoe jij je dochters hebt opgevoed. Ik denk dat jouw dochters ook heel trots erop zijn jou als moeder te hebben. En ik om jou te mogen leren kennen.

Beterschap nog voor je zwager en hopelijk is hij weer snel opgeknapt.

Liefs
Knibbel

[Weegschaaltje]

Knibbel@Wat ik zo mooi vind aan je hele verhaal is dat je haar toch deels hebt durven loslaten. Dat is al moeilijk voor een moeder met een kind  zonder beperking laat staan als je moet dealen met het tegen over gestelde.

Mijn zoon van 18 heeft een hele zware vorm van ADHD, tevens is er ooit bij hem uitgekomen via testen dat hij een IQ  had van 68, licht verstandelijke beperking.

Hij woont nu sinds 4, 5 jaar bij zijn vader. Ik heb denk ik al bijna 4 jaar geen contact meer met hem, ook niet met zijn broer. Door allerlei omstandigheden van vaders en zijn vriendin kant. Het doet verrekte zeer als ik mijn zoons hier in t dorp tegen kom, ze gedag zeg en ze gewoon hun hoofd omdraaien alsof ze mij niet kennen. Ook dan moet je loslaten. Wel op een geheel andere wijzen als ik zelf voor ogen had. Maar had ik dit niet gedaan dan was ik er zelf aan onder door gegaan. Nu hou ik mij maar voor ogen dat er ooit een tijd komt dat ze inzien hoe waardevol de band tussen moeder en kind kan zijn. Helaas zolang ze daar blijven wonen gaat die vlieger niet op.

Voor mijn 18 jarige zou t ook t beste zijn als hij op begeleid kamer wonen terecht komt. Helaas heb ik hier weinig over te vertellen. Hij is gestopt in zijn laatste jaar van een praktijk school, hij had geen zin meer. Papa vond t wel best. Nu zit hij de hele dag thuis zich te vervelen. Ik hoor alle verhalen via mijn moeder want die zit ze gelukkig nog wel regelmatig.

Bij zijn vader ontbreekt alle stimulans. Racisme is daar zeer normaal. Iets wat ik mijn kids nooit heb aangeleerd. Geld moet rollen. Duurste mobieltjes, merkkleding etc. Ik ben zo bang dat hij aan de verkeerde kant van de samenleving eindigd. Ik heb zelf t idee dat als ik hem nog onder mijn hoede had gehad, hij nog had kunnen groeien in zijn leer/denkvermogen. Nu staat hij al jaren stil, als ik de verhalen hoor van mijn moeder en mn oudste. En ja dat is behoorlijk slikken.

[Buster]

Lieve mensen, ik lees en ben stil,...

Wat mooi en wat hard.
Ik leer sinds een paar jaar genieten met volle teugen, geraakt kunnen worden tot op het bot.
Hmm,.. ik ga nog eens even zitten voor een mooi verhaal. 

[Weegschaaltje]

Buster geniet er maar van, met volle teugen. Je wilt niet weten hoe snel ze groot zijn. Ik werk zelf in de kinderopvang. Heb 4 dagen per week jong grut om mij heen in de leeftijd van 0 t/m 4 jaar. Heel zwaar werk maar daar haal ik bv heel veel positieve energie uit.

[Knibbel]

Lieve Weegschaaltje, wat triest voor jou maar vooral ook voor jouw twee zonen. En zeker als je op zo'n manier je kinderen moet loslaten.

Knibbel@Wat ik zo mooi vind aan je hele verhaal is dat je haar toch deels hebt durven loslaten. Dat is al moeilijk voor een moeder met een kind  zonder beperking laat staan als je moet dealen met het tegen over gestelde.

Vaak beslist een kind zonder beperkingen wanneer het tijd is om op eigen benen te gaan staan, bij een kind met beperkingen zijn het vaak de ouders die zo'n moeilijke beslissing nemen. Als het aan mijn man had gelegen woonde onze dochter nog bij ons thuis, hij wilt het liefst haar leven lang haar beschermen. Ik ben realistisch genoeg om te weten dat ook wij niet het eeuwig leven hebben en wie moet dan voor haar zorgen. Ik ben degene geweest, met heel veel pijn in mijn hart, die die stap voor haar heb gemaakt. Ik heb haar warm gemaakt voor het zelfstandig wonen, samen met haar woonvormen bekeken en samen met haar erover gepraat. Al met al heb ik daar een jaar de tijd voor uit getrokken. Omdat onze dochter autistisch is en zij als baby alleen echt contact met mij had ben ik naast moeder ook altijd haar ogen, oren, verstand en gevoel geweest. Door heel nauwkeurig de juiste scholen voor haar te zoeken en heel veel met haar te praten en uit te leggen heeft zij zich toch veel sociale vaardigheden eigen kunnen maken, wel op een aparte manier die zo kenmerkend voor haar is. Wij hadden altijd een hele hechte band samen. Hier in het dorp werden wij wel eens gekscherend een siamese tweeling genoemd. Waar ik was was mijn dochter en andersom. Ik weet dat het mijn eigen keuze is en iedereen hamert maar erop dat het een verstandige keuze is geweest en onze dochter voelt zich super in haar woonvorm, maar gevoelsmatig voelt het bij mij aan alsof ik afstand van haar heb gedaan.

Nu hou ik mij maar voor ogen dat er ooit een tijd komt dat ze inzien hoe waardevol de band tussen moeder en kind kan zijn. .

Ik hoop echt voor je Weegschaal, dat je niet te lang hoeft te wachten op dat moment dat je weer contact hebt met je twee zonen. En dat jullie samen kunnen werken aan een gezonde moeder-kind relatie.

Veel liefs
Knibbel

[Libra]

Lieve Weegschaaltje,

Ook jouw verhaal brengt de tranen in mijn ogen.
Ik gun je zo ontzettend dat je eens in staat gesteld zult worden om de band weer te herstellen!!

De band tussen moeder en kind is onverbrekelijk.
Soms loop je voor een tijdje niet samen op dezelfde weg en dan moet je inderdaad die ander z'n eigen pad laten lopen.
Het befaamde loslaten wat zo'n onnoemelijk pijn kan doen.

Ook ik kan alleen maar hopen dat de situatie op korte termijn voor jou veranderd.
Want ieder kind heeft er recht op om de liefde van zijn/haar moeder aan den lijve te voelen en te ondervinden.
Wij moeders........wij houden van, vergeven, blijven altijd trouw en staan altijd klaar met een open hart en huis, wat er ook gebeurt.

Heel veel liefs

[Weegschaaltje]

Ik weet dat t goed komt, ooit. Maar pas als zei er aan toe zijn. Pushen van mijn kant heeft absoluut geen zin. Dat heb ik ook al ondervonden. In t begin, met hun verjaardag had ik een envelop met geld klaar leggen. Mijn zoon van 18 heeft dat 3 jaar terug nog aan genomen. Een dag later lag t weer in mn brievenbus met een briefje dat hij mijn geld niet hoefde want hij was niet te koop.

Ik weet dat ze compleet gehersenspoeld zijn door vaders vriendin. Hun denkwijze is daardoor nogal vervormt geraakt. Als je van je eigen kinderen hoort, ma je bent een hoer, je bent liefdeloos etc. Dan val je in een hele diepe put.

Ik weet dat ik ongetwijfeld fouten heb meegemaakt bij ze. Ik ben ook maar mens. Kan bv heel moeilijk lichamelijk intimiteit geven ivm mijn eigen verleden. Maar ik heb mijn kids altijd duidelijk laten merken dat ik van ze hou.

Vraag mij soms ook daadwerkelijk af of die schade nog is te herstellen. Als ik de verhalen van mijn moeder hoor, herken ik daar niet mijn eigen kinderen in terug. Het zijn vreemde geworden voor mij na jaren geen contact te hebben gehad. Terwijl een kind wat je zelf baart toch altijd eigen zou moeten blijven, ongeacht alles.

Na de scheiding heb ik ze jaren alleen opgevoed, zonder de hulp van mn ex. Ik weet dat ik t moet relativeren maar heb echt zo een stank voor dank gevoel gekregen. Ik kan er een hele serrie boeken over schrijven 

Ik sta hier niet meer teveel bij stil. Leef mijn leven met 2 van mijn 4 zoons. Want als ik er bewust teveel mee bezig ben ga ik zelf t hoekje om. Dat kan niet, dat mag niet want ik heb de zorg nog voor mijn andere 2 zonen.

[Belle van Zuylen]

Wat een hoop herkenning hier!!

Mijn dochter van 15 heeft PDD-NOS en nog een aantal andere beperkingen. Ik ben niet van 'de etiketten' alhoewel het soms handig is om 'even snel' begrip te vragen of om de juiste ondersteuning te krijgen...

Het is een heerlijk kind, maar heel gevoelig en dwalende in een wereld die ze maar moeilijk kan begrijpen.
Ze gaat naar een reguliere vmbo met veel praktijk vakken, we hebben nu eenmaal te maken met de verplichting dat ze naar school moet.
Iedere dag is het weer moeilijk haar op tijd op school te krijgen, morgen moet ik me weer melden bij de directeur; 9x te laat gekomen... (als ze onderweg jonge eendjes ziet  vergeet ze heel school  )

Ik vind school niet zo belangrijk meer, en fijn leven met een goede dagbesteding vind ik belangrijker!
GElukkig hebben we de zorgboerderij waar ze 1 weekend in de maand heen gaat en die ook persoonlijke begeleiding op andere momenten verzorgen.
Volgende week gaat ze een week met hen naar de Ardennen, heel spannend weer, maar de begeleiding is super en dus durf ik haar te laten gaan....

Ook ik ben haar 'vertaler'  al het gaat om wat ze voelt, wat ze eigelijk bedoelt en hoe zij dingen ziet... Zelfs naar haar vader die ook autistisch is en haar soms totaal niet begrijpt...
Ik gun haar een makkelijker leven dan dat ze nu heeft....door in gesprek te blijven, haar veel uit te leggen en geduldig (!) te zijn hoop ik haar voorlopig nog zelf te kunnen helpen. Maar eens moet ook ik het uit handen geven...Respect voor de moeders die dat al gedaan hebben!

Gr. Belle