Wanneer eindelijk weer lucht?

Started by Knibbel, Dec 28, 2012, 11:20 PM

Previous topic - Next topic

Libra

Lieve Knibbel,

Ik zou zeker straks even de rekening onder de neus van de begeleidster van de woonvorm van je dochter schuiven!!

Quote from: Buster on Jun 01, 2013, 11:42 AM
Wauw,... ik kan er steeds met mn verstand niet bij wat iemand ertoe brengt het dubbele te rekenen,..

Nou ja, zal wel aan mij liggen.

Buster verwoord het hier wel héél netjes. :)
Ik zeg heel plastisch "ik vind dit ronduit schandalig"!!!! >:(

Uiteraard vanwege de belachelijke kosten, maar zeker ook omdat ik niet kan begrijpen hoe je een meisje van die leeftijd maar "even" adviseert dat er maar een "extra laag" onder één van haar schoenen gezet moet worden! :o
Hoe bedenk je het!!!! ???

Mijn komplimenten aan jou leeuwin dat je zo terecht vecht voor jouw welp!
En in dit geval niet alleen fijn voor jouw dochter, maar ook nog eens voor jouw portemonnee.

Dikke knuffel!

Knibbel

Quote from: Libra on Jun 01, 2013, 04:49 PM
Ik zou zeker straks even de rekening onder de neus van de begeleidster van de woonvorm van je dochter schuiven!!
Dat was ik ook al van plan. Zou dit het liefst heel direct en letterlijk willen doen, maar ter wille van mijn dochter zal ik het toch maar taktisch aanpakken.
“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know” Pema Chodron

moederbeest4

Zo onbegrijpelijk al die verschillen in kosten. Is dan ook niet gek dat ze steeds de premies maar omhoog gooien.

en wat een heerlijke buffer!!!

Je schuldenlast is ook al zo heerlijk dalende. Dat doet n mens goed, jouw vooral, maar ook mij, want ik zie dat het dus echt kan schulden minderen ;)

Ik zou ook hetzelfde doen...wel tactisch, maar wel ff laten weten dat t dus ook anders kan aan die begeleidster.

Enne gewoon heerlijk naar die osteopaat gaan!!! Hij zal gewoon bepaalde delen weer in balans brengen en dan gaat hopelijk je lichaam het overnemen.

Knibbel

Soms heb ik van die momenten dat ik te ver vooruit door draaf en al beren op de weg zie die er misschien helemaal niet zijn. En dat beangstigt mij een beetje.

Vanmiddag met dit mooie weer met mijn man een stuk gaan wandelen, het bos in. En het is zo ironisch, om in dat bos te komen wandel je eerst een villawijk in. Hier heb ik in het verleden zo vaak gewandeld met mijn man en iedere keer vertelt hij dan zijn dromen aan mij: 'als wij toch ooit veel geld hebben, doen bouw ik hier ook zo'n villa, of nee zo een.'  Of als men ergens een villa aan het verbouwen is, begint hij mij ongevraagd te vertellen wat HIJ zou doen aan die villa, alsof het van hem is. Ik kom dan vaak niet verder dan: Hm of ja, ja. Mij konden die villa's nooit boeien, wel de bewoners ervan. Mij altijd afgevraagd: 'wat zijn dat voor mensen, hoe leven die, zijn die nu echt gelukkig. Wat zou ik graag een muisje in hun huis willen zijn.'

Dus nu vanmiddag weer die villawijk in, en weer word ik deelgenoot gemaakt van zijn dagdromerij en commentaar op hoe de villabewoners hun huis gebouwd, verbouwd of ingericht hebben. En ik merk dat ik moeite heb om te luisteren, alsof ik in een andere wereld zit en ineens overvalt mij zomaar een beklemmend gevoel, toen in mijn hoofd de vraag kwam: 'zou ik in zo'n villa willen wonen, zou zo'n prachtige kast van een huis meerwaarde geven aan mijn leven, zou ik daar gelukkig mee zijn?' Hoe veel schulden ik ook heb, hoeveel luxe wij al hebben opgegeven en hoe karig en goedkoop onze boodschappenkar altijd uitziet, vanuit mijn onderste tenen borrelt het antwoord: 'Nee, het zou mij niet gelukkig maken, integendeel.'

En ineens schiet het besef door mij heen dat ook al ben ik hartstikke blij dat mijn schuldenlast omlaag gaat, ik er eigenlijk ook een beetje treurig om ben. Dit is toch niet normaal meer, of wel. Gedachten als: hoe verder als ik, over pakweg drie jaar, 'schuldenvrij' ben. Wat dan. Terug naar mijn oude leven voordat ik mijn schuldenberg ging aanpakken, dat kan ik niet meer. Ik voel dat ik niet meer zomaar de draad weer kan oppakken. Dit besef benauwt mij net zo erg als toen ik besefte dat onze schuldenlast onze ondergang zou betekenen. Nu is alles gericht op het aanpakken van de schulden, dat is nu mijn doel, maar hoe verder als dit wegvalt, wat dan? En ook al duurt dat waarschijnlijk nog jaren toch houdt die vraag mij nu al bezig.  Probeer wel rationeel te denken, maar het lukt even niet. Is dit normaal of ben ik een beetje gek aan het worden.
“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know” Pema Chodron

Weegschaaltje

Ik denk dat als je 1 maal met je schulden last hebt gedeald je niet meer terug kan naar vroeger. Dat gaat zoiezo nooit meer gebeuren. Want vroeger is niet meer en verleden tijd. Je bent absoluut niet gek hoor. Het is gewoon onmogelijk  om zo ver vooruit te kijken. Ik zou zeggen probeer van dag tot dag te leven. Elke dag zonder zorgen is een gewonnen dag.

Knibbel

Nee, echt terug gaat inderdaad niet meer, daar heb je gelijk in Weegschaaltje. Dat wil ik ook niet. En al helemaal niet meer een leven met schulden. Ik bedoel meer, sinds ik die afgelopen 6 maanden mijn hele leven overhoop heb gehaald, lijkt het alsof ikzelf ook veranderd ben. Het voelt aan alsof ik straks met een blanco pagina moet beginnen, dan ook weer een nieuw pad moet vinden. Moet me eigenlijk niet zo gek maken met deze gedachten, maar ik zit een beetje raar in  elkaar. Het helpt wel al dat ik het op papier heb gezet. Nu nog loslaten.....
“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know” Pema Chodron

Chrissie

#441
Lieve knibbel dit zijn zulke normale gedachten denk dat vele schuldenaren zich hierin kunnen herkennen. Doordat je je schulden bent gaan aanpakken ben jij ook gaan veranderen. Probeer niet te ver vooruit te kijken dan zakt je de moed in de schoenen want je ziet daar een zwart gat en die kan je helaas nog even niet invullen maar in drie jaar kan zo enorm veel gebeuren wie weet wat er nog allemaal op je pad komt, geniet voor nu van de kleine dingen zoals een heerlijke wandeling in het bos met een stralend zonnetje met je mannetje of straks het zingen met je dochter.
Je bent zo goed bezig meid laat dit je niet onderuit halen blijf in jezelf geloven.
Sinds januari 2016 schuldenvrij.

Knibbel

Quote from: Chrissie on Jun 02, 2013, 10:01 PM
.... geniet voor nu van de kleine dingen zoals een heerlijke wandeling in het bos met een stralend zonnetje met je mannetje....
Dat was ook de intentie van mij: het zonnetje, wandelen, genieten. Tot ik er achter kwam dat ik helemaal niet ervan kon genieten, ik liep daar gewoon met een leeg gevoel. Niet verdrietig, niet boos maar ook niet blij. Maak me daar een beetje zorgen over. Misschien komt het van vermoeidheid? Weet het voor nu even niet.
“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know” Pema Chodron

Buster

#443
Lieve Knibbel, ik heb die vraag wel eens aan mijn man gesteld nog voor de kinderen geboren werden.

Bang dat ik in een zwart gat zou vallen als ik niet 6 uur per dag met de eisers bezig was.
Ik kwam tot de conclusie dat ik nodig een andere hobby nodig had.

Alles waar je zo intensief mee bezig bent heeft het gevaar dat het je opslokt, je wereldbeeld veranderd enorm en nee, je kan niet meer terug, maar zou je dat willen dan?
Elke deur die dichtgaat zorgt ervoor dat er ergens een raam open gaat.
Met de kennis die je nu opdoet en een andere waardering voor het leven kan het zomaar zo zijn dat je met die nieuwe inzichten iets gaat doen.

Wat let je om je eigen droomhuis te verzinnen.
Klein en knus (scheelt uren schoonmaken) met een lekkere tuin op het zuiden, beetje plantjes in de grond, lekker vers.
Grote keuken waar al die kinderen en kleinkinderen lekker bij je kunnen aanschuiven.
Voor een heerlijke maaltijd, met appelmoes ;)

Iedereen veranderd altijd, alleen is het wel zo dat hoe heftiger de ervaring hoe groter de verandering kan zijn. Maar daar is toch niks mis mee?
En dromen mag altijd.

Zo gaan wij ooit een camping beginnen, haal ik m'n rijbewijs en als we de loterij erbij winnen zorgen we er in elk geval voor dat er voor al onze vrienden werkgelegenheid is ;)
De realiteit is heel anders. Ook heel mooi.
Wij gaan namelijk van die bult afkomen en dan zoveel sparen voor de opleiding van de kinderen als we kunnen zodat ze niet hoeven te lenen. Ach en als ze dan afgestudeerd zijn, dan gaat mamma haar rijbewijs halen ;)

En die camping? Proest, ik geloof dat mijn man toch maar even wakker moet worden en zich gaat realiseren dat hij niet meer die jonge blonde God is,.. een camping is heeeeel hard werken.
Dus hij zal genoegen moeten nemen met de voortuin, een schoffel en een doos met graszaad.

Dat lege gevoel wat je nu hebt is best normaal. Waar je vroeger kon ontspannen is dat nu best lastig, ergens sluimert er altijd wel wat. Het wordt minder, dat beloof ik je. Maar dan moet je wel zelf die knop weer kunnen vinden om om te zetten. Iets zegt me dat je man je daarbij nog wel eens van dienst kan zijn.

Knibbel, ik hoop echt voor je dat deze ervaring je in elk geval laat zien dat je meer kan dan je zelf geloofd.

Knuf

Chrissie

Het is precies zo als buster zegt schulden beheersen je leven, je bijt je er als een pitbull in het is gewoon een  overlevingstocht. Je bent er nu zo mee bezig het slokt je gewoon op daardoor kan je minder genieten. Dit is heel normaal dat gaat er straks wel weer af over een poosje gaat het wel weer beter. Je moet eerst weer een ander ritme vinden en dat jij verandert is voor de omgeving ook vaak moeilijk en dat bezorgt jou weer andere zorgen. Dit is zo bekend waar je mee worstelt maar het komt allemaal wel weer goed meid, die eerste periode is zo ontzettend zwaar en moeilijk. Maar je bent zo goed bezig het komt allemaal wel goed

Hou vol!!
:-*
Sinds januari 2016 schuldenvrij.

Knibbel

Jullie leggen de vinger precies op de wonde Buster en Chrissie. Ik realiseer mij dat de afgelopen maanden mijn leven alleen in het kader van de schuldenlast heeft gestaan. Nu alles wat minder zwaar begint te worden, zou ik iets meer van ontspanning, ruimte en tijd om weer te genieten van het leven, moeten kunnen ervaren. Maar ik mis iets. Zit gewoon echt even op een dood spoor.

QuoteEn dromen mag altijd.
Eerlijk gezegd heb ik voor nu helemaal geen dromen, ik had maar een doel: mijn schulden overleven. De schulden zijn er nog steeds, maar er zit meer stabiliteit in en dat maakt dat er weer ruimte (lucht) vrij komt voor andere dingen. Had nooit verwacht dat ik hier zo van in de war zou raken. In december nooit gedacht dat ik tot juni zou redden en nu het erop lijkt dat het allemaal wel gaat lukken voel ik mij treurig alsof ik van iemand afscheid moet nemen. Probeer mezelf in te praten dat het wel weer goed komt, maar ik voel mij zo anders in het leven staan.
“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know” Pema Chodron

Buster

Knibbel, zo gek is dat niet.

Als je nagaat dat je inmiddels zo met bedragen in de weer bent.
(bijna) Alles in het leven heft een prijskaartje, tenminste zo voelt het voor mij.
Ik weet tot op de cent te vertellen wat een luier kost, en dat schiet dan door mijn hoofd als onze dochter net een dikke boodschap doet in een luier die ik net verschoond heb.

En dan bedenk ik me snel "Dan is hij in elk geval goed besteed" evengoed voel ik me toch schuldig dat ik überhaupt heb kunnen denken dat dat ding 14 cent kost.

Dat je nu even geen dromen hebt is logisch, je hoofd zit vol met het heden, dromen zijn voor de toekomst en die ligt zo mijlen ver weg (voor je gevoel)
Het is wel iets om in de gaten te houden nadat je een stabiele situatie hebt.
Geef je zelf nu even de ruimte om je leeg te voelen.
Eis niet teveel van jezelf want je doet al genoeg en zelfs meer.

En je staat ook anders in het leven.
Voordat je "wakker werd" had je een andere oplossing bedacht zodat je er niet aan hoefde te denken. Dat deze weg een overwinning gaat zijn moet zich nog bewijzen, ook dat heeft tijd nodig.
Je zit niet op een dood spoor, al voelt het soms wel zo.
Alle energie gaat gewoon even naar wat anders.

Heb je het tweede boek al uit trouwens ;)

Chrissie

Dat is heel begrijpelijk dat je zo anders in het leven voelt staan , je hebt een ommekeer van 180 graden gemaakt en dat gaat je gewoon niet in de koude kleren zitten. Daarom voelt het ook als een afscheid nemen van iemand. Je moet nu nog verwerken door het van je af te schrijven en er over blijven praten zakt het straks allemaal wel naar de achtergrond. En wie weet ga je straks wel net zo als Buster en Libra als schuldhulpverlener aan de slag ;)
Sinds januari 2016 schuldenvrij.

Knibbel

Ben echt opgelucht dat deze gevoelens van mij niet 'abnormaal' zijn. Dacht al dat ik de enige hierin Was. Begreep mezelf  niet meer. Ga proberen alles maar over me heen te laten komen, wie weet sta ik er volgende week wel weer anders voor, maar ik heb het gevoel dat het niet iets is waar ik zo gemakkelijk over heen kan stappen.

En het tweede boek Buster, ik ben op de helft. Het is een nogal dik boek, en het verhaal springt van heden naar verleden en terug. Dus het vraagt wel de nodige concentratie. Maar het is heel boeiend.
“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know” Pema Chodron

Kaatje

Sorry maar ben een beetje nieuwsgierig. Over welk boek hebben jullie het? Een mooi leesboek?