Sociaal isolement bij schulden

[lotte]

Ook hier een echt sociaal isolement geval. Ook mijn ouders weinig kunnen zien, en m'n broer nog minder 
Het is domweg niet meer te betalen.
Ik heb geen auto, moet alles met openbaar vervoer doen, maar even een dagje naar mijn ouders met mijn meisjes kost gewoon 55 euro.

De beetje sociale contacten die ik nog heb, zijn, hoe erg klinkt dat, mijn mede reistrein genootjes s'ochtends vroeg...

Een simpel kopje koffie in de stad drinken, kan gewoon niet. Ik heb een marge van 5 euro per week voor leuke dingetjes... denk aan een ijsje voor de meiden, een snoepje of een koek op de markt. En dan besef ik, dat dat nog luxe is ook!

De mensen die er van mijn situatie op de hoogte zijn, willen altijd mijn koffie betalen... maar dat voelt gewoon niet goed...

Gelukkig prijs ik me zeer gezegend met een super buurvrouw, net als Buster. De een kookt, en de ander zet koffie met wat lekkers. En dan wisselen we weer.
We hebben er beiden plezier in, en dat is toch fantastisch.

[Quatorze]

Ik heb me vaak alleen gevoeld, terwijl er in de buurt genoeg mensen zijn die ook alleen zijn en hetzelfde gevoel hebben. Mijn contacten zijn anders geworden, ik kijk ook anders tegen bezittingen aan, je kan ze niet mee nemen als je er niet meer bent.

Dat herken ik heel erg.
Ik was altijd iemand die graag investeerde en kwalitatief betere en vaak ook duurdere dingen.
Maar sinds al dit gezeik, en toen ik 0 inkomen had, heb ik alles van waarde verkocht.

Ontopic:
Wat een herkenbaarheid hier, ik merk ook hoe mijn sociale kring van verder wonende kennissen kleiner word.
En inderdaad ook veel vrienden die wel een kop koffie of een wijntje/ buskaartje willen betalen.
Maar het rotgevoel daarbij.
Ik ben erg onafhankelijk ingesteld en het accepteren van minder mobiel zijn en minder koopkracht te hebben valt zwaar.

Aan de andere kant is er inderdaad wel heel erg het kunnen waarderen van kleine dingen.
Ik geniet al als ik eens toastjes haal met roomkaas.
Of een nieuwe fles shampoo.
En van wandelen in een bos.
Niet alles "for granted" nemen.

[Turfje]

Zie ik ineens dit draadje over sociaal isolement.
Het is herkenbaar, dat gaat hier ook zo. Je kan nu eenmaal niet meer meedoen met alles
en dat is best lastig soms.
De familie zie ik ook minder, in ieder geval een deel van de familie.
Ze weten hoe we financieel zitten en snappen wel dat we niet kunnen komen.
Maar de meesten zullen ook zelf niet onze kant opkomen en dat vind ik dan wel weer jammer.
Gelukkig heb ik contacten met mensen van de kerk en die zijn waardevol en fijn.
En in de buurt hebben we ook goede contacten gelukkig.

Turfje.

[Xdewit]

Ik ben dus nieuw op het forum en probeer een beetje in te lezen. Dit is een onderwerp wat ik het meest trieste vind aan het sociaal totaal onder aan de ladder te staan (in financieel opzicht).
Bijna 8 jaar geleden ben ik gescheiden en mijn ex vond het nodig om langs al mijn vrienden te gaan met grote regelmaat en te vertellen (het liefst met hartverscheurende verhalen, al snikkend uiteraard) hoe slecht ik wel niet ben. Omdat een hoop mensen het toch niet zo leuk vinden om een huilende of soms juist een agressieve ex voor de deur te hebben, hebben een groot aantal afgehaakt. Degenen die overbleven vonden het inderdaad niet leuk dat ik niet meer mee kon met een avondje uit (uit eten, bios, theater noem maar op). Ook die uitnodigingen hielden snel op.

De verjaardagen waren inderdaad ook een punt van beschaming als ik niet genoeg geld had om iets te kopen. Ik ben toen maar weer eens de naaimachine gaan gebruiken en maak tot op de dag van vandaag eel veel dingen zelf, van poppen voor de kinderen, leuke hebbedingen voor de moeders tot heerlijke taarten of vers gebakken brood.

Maar inderdaad, er is een soort van isolement, mijn kinderen zijn maar 1x in hun leven op vakantie geweest en vinden het lastig om te vertellen dat zij niet naar verre landen zijn geweest in de klas. Daarom heb ik elke schoolvakantie een soort thema. Afgelopen zomer hebben we quilt vierkanten geknipt van hun oude baby en kinderkleding die ik heb bewaard. Nu leren zij naaien op hun eigen naaimachientjes en vinden dat erg leuk.

Op dit moment zijn we bezig met poppenkast, ik heb jarenlang op de oude school van de kinderen poppenkast gespeeld met sinterklaas en een keer gewoon in het jaar. Nu hebben zij die zelfgemaakte poppen 'gevonden' en schrijven ze zelf poppenkast spelen en doen ze opvoerinkjes.

Grappig is dat veel kinderen hier heel graag komen omdat ze nu juist dit soort dingen kunnen doen (ipv tv of games- het laatste hebben we niet, behalve ouderwetse bordspelen).

Persoonlijk vind ik het ronduit triest dat mensen denken dat je alleen een leuke tijd hebt als je dingen kan doen die geld kosten.

In dit huis, kan ik heel gemakkelijk logees kwijt dus familie komt regelmatig een lang weekend of vakantie hier bivakkeren, waar we dan wandelen in de omgeving en lekker eten. Afgelopen weekend kwamen mijn ouders en we hebben ouderwetse captains dinner gegeten! Dat was nog eens leuk, we hebben vreselijk gelachen om allerlei anekdotes van vroeger en mijn kinderen hebben zichtbaar genoten (van een weekend dat eigenlijk weinig kost).

De situatie waar ik nu al jarenlang in zit heeft er voor gezorgd dat ik eigenlijk heel veel plezier heb ik die kleine dingen, ik heb veel meer plezier nu, dan 10 jaar geleden toen ik een slecht huwelijk zat met wel veel inkomsten maar ook heel weinig geld...

[Libra]

Hoe idioot dit ook klinkt, dit is de positieve keerzijde van het leven met schulden!
Deze "gedwongen" periode leert je te genieten van de kleine, maar o zo prachtige en gratis dingen in het leven.

En natuurlijk hebben we allemaal ervaringen met de negatieve kanten die het ontbreken van geld met zich meebrengt.
Maar aan het einde van de rit weet je wel welke mensen "echt" zijn in je leven.
De anderen verdwijnen gewoon!

Met andere woorden: het is wel een goede manier om het kaf van het koren te scheiden!
De echte vrienden blijven. Alle andere kennissen en zogenaamde vrienden haken af.
Degene die dan overblijven zijn goud waard!

En natuurlijk missen we allemaal, stuk voor stuk, de uitjes buiten de deur!
En dan gaat het vaak nog niets eens om extravagante dingen hoor.
Een kopje koffie in de stad, of een drankje op een terrasje, een avondje in de kroeg met vrienden of naar een uitvoering of concert of museum.....om maar even een paar dingen te noemen.

En dan heb ik het nog maar niet eens over een uitje met de kinderen naar een pretpark of een vakantie.
Dat weegt vaak nog het zwaarst vanwege het schuldgevoel wat je daarbij kunt hebben!
Het idee dat we, door onze schulden, onze kinderen veel te kort doen.

Aan de andere kant, het is net zoals je schrijft.
Juist door het ontbreken van de mogelijkheden om buitenshuis iets te doen ga je het thuis gezellig maken.
Misschien zie ik het helemaal verkeerd, maar ik denk dan dat het om de kwaliteit gaat van de tijd die je met elkaar doorbrengt en dat je kinderen later terug kunnen kijken op een hele leuke jeugd.
Ouder(s) die zich tot het uiterste inspant/inspannen om het zo gezellig mogelijk te maken.