Miljardenverspilling bij hulp aan probleemgezinnen

[Dick]

Er wordt jaarlijks 10 miljard euro besteed aan de hulpverlening aan gezinnen met meerdere problemen, maar een kwart daarvan is verspilling. Gezinnen zijn met minder hulpverlening beter af.


Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport waarvan een concept in handen is van RTL Nieuws.

Helft van de gezinnen kan met de helft minder hulp

De onderzoekers hebben 250 van de 100.000 zogenaamde multiprobleemgezinnen in Nederland doorgelicht. Uit een berekening blijkt dat de hulpverlening gemiddeld 104.000 euro per jaar per gezin kost. De onderzoekers constateren dat de helft van de gezinnen met de helft minder hulpverleningsinstanties kan.

'Besparing van miljarden'

"Met 100.000 multiprobleemgezinnen, die allemaal ruim een ton per jaar kosten, kom je in totaal op 10 miljard euro per jaar", zegt Peter Cuyvers die het onderzoek leidt in opdracht van het ministerie, "Als je daar de helft van de helft van kunt besparen, dan kun je zelf de rekensom maken. Dat zijn miljarden euro's. Miljarden, absoluut."

Tegenwerking en papierwerk voor gezinnen

Vanwege schulden, psychische stoornissen, verslavingen, opvoedingsproblemen zijn bij deze gezinnen veel instanties tegelijk betrokken. Het gaat dan om bijvoorbeeld thuiszorg, maatschappelijk werk, schuldhulpverlening en jeugdzorg. Volgens de onderzoekers werken zij elkaar tegen en zadelen ze de gezinnen met veel papierwerk op.

"Die verspilling zit ten eerste in de bureaucratie", zegt Cuyvers, "Het kost al eenderde van het budget, v

[Buster]

En ja hoor, we zijn weer in een golf beweging bezig.
Nu komt het brrrrrrriljante plan binnenkort dat die hulpverlening niet zo versnippert moet zijn en door een grote overkoepelende organisatie moet gebeuren, dus gaan we "bundelen" om zo kosten te besparen.

Al snel blijkt dat de communicatie tussen de diverse afdelingen niet goed loopt en moeten de hulpverleners in teams gaan vergaderen en overleggen om zo de kanalen open te blijven houden, een uur per gezin per week is al snel 52 uur per jaar. Maarrrrrr niet iedereen kan op hetzelfde tijdstip dus word er wel eens wat overgeslagen en via de mail gedaan die dan niet iedereen weer leest.

Doe dan maar een extra laag aan managers die erop toezien dat de communicatie goed verloopt.

Binnen een half jaar blijkt dan dat niet iedereen binnen het team de zware lading aankan en ontstaat er scheefgroei en irritatie. Waardoor mensen weer vertrekken.
Het gezin (oja, daar draaide het dus om,...) krijgt te maken met vertraging van de hulp, maakt kennis met de vervanger van de vervanger en schiet er uiteindelijk niks mee op. Kortom geen maatwerk.

Dan komt er weer een brrrriljante ingeving; laten we de koepel uit elkaar trekken waarbij kleinere organisaties gerichtere hulp kunnen bieden en de aanpak meer persoonlijk kunnen maken. Joepie de poepie. Totdat de medewerker van organisatie A die gespecialiseerd is in opvoedproblemen er toch wel tegenaan loopt dat Jantje niet op judo kan omdat mama in de schulden zit. Geen sportfonds, geen geld, tja, en hoe nu verder, dan toch maar contact maken met organisatie B, maar die wil niet meewerken, want dat is haar verantwoordelijkheid niet, dat moet eerst via instantie C die een indicatie maakt en toestemming moet geven.

Zucht,...

Noem me een azijn pisser, zo gaat het nu al jaaaaaaaren in de softe sector.
Is de PvdA in de regering kan er ineens meer hulp komen, 4 jaar later is het de VVD die roept; neem je eigen verantwoording,... en zo gaan we maar door.
En allebei hebben ze gelijk. Handje vasthouden leert niemand iets van, maar het zelf doen is in sommige situaties domweg niet haalbaar, met alle beste wil van de wereld niet.

Wat volgens mij de oplossing is; geef mensen de mogelijkheid zichzelf te bedruipen.
Schaf de beleidsmakers af. Luister eens wat meer naar de MBO'ers op de werkvloer zonder een onderzoek of rapportage dat weer een jaar op zich laat wachten leggen die feilloos de vinger op de zere plek. En ga niet weeeeeeer aan deelnemers vragen "wat zij nou zouden willen"

[tuthola]

Ik vraag me af hoe ze aan 104.000 euro per jaar per gezin komen ?

[Dick]

DEN HAAG - 

[Dick]

Ik denk dat ook het e.a. heeft te maken met de verkiezingen van aankomende 12 september.

[Buster]

@tuthola

Heel simpel, voordat er een maatschappelijk werker aan te pas komt (met een uurloon) word diezelfde maatschappelijk werker begeleid door en manager, die weer word aangestuurd door een directie. Dat is er nog maar 1. Dan is er nog de intern begeleider van school, eventueel iemand van Jeugdzorg, (met een collega gespecialiseerd in ouder begeleiding), de medewerker van het GKB, eventueel nog een begeleider van een verslaving instelling indien nodig, een vertrouwens persoon, de thuiszorg medewerker, de wijkagent, een medewerker Thuis op Straat en ga zo maar door.

En allemaal willen ze het beste voor het gezin en allemaal rekenen de instellingen een fiks bedrag voor de zorg. Het probleem zit hem ook echt niet in de welwillendheid van de medewerkers die over de vloer komen, 9 van de 10 keer zit dat wel snor. Waar het vaak spaak loopt is dat organisaties gewoonweg de verantwoording niet kunnen nemen omdat de zorg zo gespecialiseerd is. Ik zou er niet aan moeten denken dat er iemand van bijvoorbeeld het consultatiebureau mij ging helpen met het maken van een afbetaling voorstel met een gerechtsdeurwaarder. Net zo goed als ik niet zou willen dat iemand van het GKB me opvoedkundig advies zou proberen te geven. Ieder zijn vak. En i.v.m. de privacywetgeving mogen de organisaties ook niet samenwerken. Vaak is dat een goed iets, maar het zorgt wel voor heel veel vertraging en niet ieder gezin heeft daar de tijd voor (denk aan dreigende uithuiszetting). En dan krijg je moeilijke beslissingen; moet er eerst een dak boven het hoofd geboden worden? Of kan je daar niet op wachtten en plaats je de kinderen "alvast" uit het huis omdat de ouders het door stress niet meer aankunnen en afreageren op de kinderen?

Het zijn dat soort heftige situaties waar ze het hier over hebben.
   

[sacredfour]

Nu de samenwerking gaat anders prima bij het Buurt Interventie Team.  Politie, belastingdienst, woningcorporaties  en de sociale dienst . Als het gaat om een afrekening dan werken ze prima samen, gaat het om hulpverlening dan hebben ze er toch problemen mee.

Buster wijst het probleem hier heel duidelijk aan. Het probleem is niet de mensen in het veld die het werk verrichten maar de beleidsmedewerkers, hun vergaderingen en hun eindeloos geouwehoer.  In plaats van mensen aan te stellen die jarenlang praktijkervaring hebben zijn deze beleidsmedewerkers  afgestudeerden die op de universiteit gehersenspoeld zijn.
Mijn zus werkt op een grote scholengemeenschap als lerares, en ze wordt hier ook gek van. Ikzelf lig al jaren overhoop met de beleidsmedewerkers van mijn gemeente die over het groenbeleid gaan.
Waarom luisteren ze niet naar mensen die al vele jaren in de praktijk zitten?
Het hoveniersbedrijf dat een groen-onderhouds contract heeft met de gemeente zal niet zo gauw gaan klagen, zolang hij het contract heeft vindt hij het prima. Er zijn geen echte hoveniers meer die voor de gemeente werken.  Het huidige systeem van alles uitbesteden werkt dus ook niet goed.
Het probleem is dat vele van deze praktijk mensen geheel of gedeeltelijk afhankelijk zijn van de  overheid, hun eerste  belang is hun inkomen dat afhankelijk is of de overheid hun werkzaamheden wel of niet goedkeurt.
En dan heb je de politiek, die hun partij idee

[tuthola]

Het is me nu duidelijker geworden waar al het geld dan aan uitgegeven word, ik schrok alleen van dat hoge bedrag per gezin per jaar.