Begrijp er even niets meer van???

[Chrissie]

hou maar op straks zit ik de hele dag te janken ... zo bijzonder ben ik nou ook weer niet, ben maar een simpele huisvrouw

[Libra]

Lieve Chrissie,

Ik weet dat ik heel makkelijk praten heb omdat ik niet in jouw schoenen sta, maar vanuit mijn (werk)achtergrond kan ik alleen maar tegen je zeggen: het is de hoogste tijd om los te laten!

Voor een kind is dit slopend!
Maar zolang jij de kastanjes uit het vuur blijft halen voor je vader, zal er niet iets wezenlijks veranderen aan de situatie.
Zolang je als kind blijft (mantel)zorgen, zullen de instanties een opname voor zich uit blijven schuiven!
En, in alle eerlijkheid, dit heeft gewoon al veel te lang geduurd, want jouw vader is al ver voorbij het punt dat het nog verantwoord is dat hij op zichzelf woont!

Het is zeker geen kritiek op jou! Verre van dat, want ik vind het fantastisch wat je voor je vader gedaan hebt en nog steeds doet.
Alleen......., lieve Chris.., het gaat niet alleen ten koste van je eigen gezondheid, het krijgt nu ook zijn weerslag op jouw gezin/kinderen.
En als dat punt bereikt wordt, weet je dat het roer om moet!

Hiermee wil ik zeker niet zeggen dat je je vader maar in z'n sop gaar moet laten koken.
Nee!! Zeker niet!
Maar het is wel de hoogste tijd om een stap terug te doen!!

Mijn dochter huilde vanmorgen van mama je bent zo vaak boos en verdrietig en je hebt het zo druk met opa vind dat verschrikkelijk. En opa weet niet eens meer hoe we heten dat doet zeer.

Lieve dame, je kinderen hebben je op dit punt in hun leven broodnodig!
Je zult nu echt stelling moeten nemen naar de instanties en jouw familieleden (broer(s)) dat de koek echt op is en dat zij hierin ook hun aandeel moeten leveren.
Als je het niet op kunt brengen om nu voor jezelf op te komen, kom dan nu op voor je kinderen!!
Zij hebben een gezonde, vrolijke moeder keihard nodig!
Ga dus echt aan de bel trekken!!

Heel veel sterkte en heel veel liefs!

[Chrissie]

Voel het ook niet als kritiek aan Libra, weet dat jullie gelijk hebben, het besef is er al veel langer.

Heb ook gezegd ook al zou er een bom ontploffen vanmiddag maar ik ben niet bereikbaar, maar de kinderen gaan vandaag een dag krijgen waar ze van genieten die hebben ze verdiend, dus we gaan naar het "speelgoed" bos daar kunnen ze heerlijk klimmen en klauteren.

De casemanager heeft alle aanvragen al ingediend, ook voor de rechtelijke macht e.d. heb er gisteren een mailtje overgehad. Kreeg waarschijnlijk van de week nog bericht.

Hiermee wil ik zeker niet zeggen dat je je vader maar in z'n sop gaar moet laten koken.
Nee!! Zeker niet!
Maar het is wel de hoogste tijd om een stap terug te doen!!

Weet je wel hoe fijn ik het vind dat je dit er zo neerzet er valt gewoon een last van me af, ik heb voldoende buitenstaanders gehad die me vertelden dat ik mijn vader aan zijn lot moest overlaten dat hij als een soort stukje speelgoed dat stuk was opgeruimd moest worden. Weg ermee!!! Daar had ik toch wel problemen mee.

Maar ik besef hartstikke goed dat ik een stap terug moet doen wil ik dit allemaal nog kunnen redden.

[Chrissie]

Heb vandaag een advies van de psycholoog gekregen krijg begeleiding in het laatste zware traject van de dementie van mijn vader , de verhuizing en wat er nog meer geregeld moet worden zodat ik overzicht blijf houden en dat ik het allemaal nog aan kan. Ze zijn doodsbenauwd dat ik uit val omdat ik op een gevaarlijke kruispunt ben belandt. 

Heb verder het advies gekregen als ik over pakweg 2 jaar misschien weer van mijn overspannenheid af ben is nog een vraagteken trouwens of het zo gaat, via een andere tak hulp te zoeken ze hielp me daar dan ook mee waar ik dan heen moest om training te krijgen in verbetering van zelfvertrouwen te krijgen. Ik heb een jeugdtrauma en als ik er niets aan doen dan blijf ik mijn hele verdere leven onzeker terwijl ik dat niet hoor te zijn heb dat niet verdiend, ze zei dit doet ons zelfs verdriet dat iemand die het zo ontzettend goed doet zo ontzettend onzeker is maar het kwam ontzettend vaak voor dat met dit soort trauma's dat het je verdere leven bleef achtervolgen. Maar als we er nu iets aan gingen doen dan ging ik nog sneller bergafwaarts want dan ging er een beerput open en het was beter dat die nu dicht bleef voor mijn eigen bestwil. Heb een hersenspoeling gehad in de verkeerde zin woord gehad ze vond het nog een wonder dat ik voor haar stond met zo'n verleden. De meesten waren allang in de goot belandt of hadden zich van het leven beroofd.

[Knibbel]

Lieve Chrissy, je hebt een hele verstandige psycholoog die heel goed aanvoelt dat de beste remedie bij jou stap voor stap is. Je bent al overvraagd in het heden met de zorg voor en om je vader dan is het inderdaad onverstandig om nu in je verleden te gaan graven. Ik heb je altijd als een hele sterk persoon gezien die er toch iedere keer weer tegen aan gaat staan, maar er zijn natuurlijk grenzen. Dit zou gewoon teveel van je gezondheid vragen. Heel fijn dat je nu hulp krijgt bij de begeleiding van je vader, dan wordt het niet zo zwaar beladen voor je, want ook jouw gezin heeft jou nodig. Heb zelf jarenlang psychiatrische hulp gehad om mijn jeugdtrauma's te verwerken, dus weet hoe zwaar dit allemaal is. Heel veel sterkte en hou vol, denk aan je gezin en vooral ook aan jezelf en jouw gezondheid.

Heel veel liefs en een dikke pakkerd van mij....

[Chrissie]

Ik weet dit heeft niets meer met schuldn te maken maar ik moet even mijn "ei" kwijt. Zit er even helemaal doorheen dacht vanavond heb ik een verkeerde kezue gemaakt met mijn vader had ik hem langer thuis moeten laten wonen maar daar was hij net zo verward, maar verstandelijk weet ik het is goed. Ben tegen half acht naar hem toe gegaan vond ik hem hevig verward en twee verplegers konden hem niet rustiger krijgen. Ze gingen hardstikke lief met hem om en toen zagen ze mij en ze zeiden tegen zie wie daar staat je dochter dat zeiden we toch al dat ze zou komen. De tranen liepen over zijn wangen dat deed zo zeer en hij was zo onrustig en het enigste wat hij maar steeds zei: waar ben ik?
Vertel het me alsjeblieft zit ik hier wel goed? en hoe weet jij dat ik hier ben? Hebben ze je gebeld? Wie zijn deze mensen help me alsjeblieft? Heb alle vragen beantwoord tig maal maar dat maakt niets uit. na een korte wandeling waarin ik ook maar zijn vragen bleef beantwoorden en hem geruststellen werd hij eindelijk rustiger. Toen we weer teurg kwamen was hij weer kalm, de verpleging viel het direct op. Maar nu stik in alles sorry voor al mijn gezeur

[gewoon]

Hoi Chrissie je hebt het geweldig gedaan vandaag, maar weer word er aan de grens getrokken wat jij aan kan, onlangs ook dat ongeluk waar je een heldin bleek te zijn, kan mij zo voorstellen dat je er doorheen zit, dit is heel zwaar, en je vader is in goede handen.

Hoop dat je ook vertouwen kunt vinden in jouw weerstand, toch iedere keer weer sterker te zijn dan je voor mogelijk hield.

[tuthola]

Lieve  Chrissie, ik heb met je te doen meis het is heel zwaar om je vader zo achteruit zien te gaan, in je hart weet je dat hij daar goed zit maar in je hoofd woed de twijfel en verdriet. Voor mij is het al lang geleden dat ik in dezelfde situatie zat met mijn moeder en kan mij die verdrietige momenten nog goed herinneren. Probeer er niet te veel aan te denken en dat je schuldgevoel je niet kapot maakt.  Je vader is ziek en helaas is hier nog geen medicijn voor gevonden om het dragelijker te maken.
Veel sterkte de komende tijd....

[Libra]

Chrissie, je vader zit helaas nog in het "schemergebied".

Aan de ene kant is er nog het besef dat hij niet "thuis" is en herkent hij jou nog, aan de andere kant is zijn korte termijn geheugen al behoorlijk aangetast.
Vandaar ook dat je vader die vragen niet 1 of 2 keer stelt, maar dit continue blijft doen.
Iets wat je bij wijze van spreken 2 minuten eerder gezegd of verteld hebt, is ook meteen alweer vergeten.

Dit is altijd een hele moeilijke periode!
En hoe naar dit ook klinkt, je kunt dit tij niet meer keren, noch tegenhouden.
Deze ziekte is een sluipmoordenaar en zal er langzamerhand voor zorgen dat zijn korte termijn geheugen meer en meer verdwijnt.
Daarentegen gaat dan zijn lange termijn geheugen zich steeds meer manifesteren.
Dat kan soms gepaard gaan met een stukje rust (hij zal dan niet elke 2 tellen vragen waar hij is of wat hij daar doet), maar je hoeft niet gek op te kijken als hij je dan verward bijvoorbeeld met je moeder of zelfs met zijn moeder.

Lieve Chrissie, ik kan met geen mogelijkheid de weg die jullie samen nog te gaan hebben mooier of makkelijker maken.
Het enige wat ik je wel kan meegeven is dat jij alles wat menselijkerwijs maar mogelijk is voor je vader gedaan hebt en doet!
Nu moet jij gaan loslaten en de situatie leren aanvaarden en ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan!

Je hebt de juiste beslissing genomen en je vader zit daar (hoe schrijnend ook) op z'n plek!
Want als je het van de andere kant bekijkt: hoe zou de situatie zijn geweest als je vader nog in zijn huis gewoond had? Zonder zorg, zonder verpleging die op hem past?
De antwoorden weet je zelf heel goed!

Dus lieve dame, probeer niet elke keer op een hoop te gaan door een ziektebeeld wat geen mens ter wereld kan veranderen of genezen.
Niemand kan daar iets aan veranderen!

Dat je hier heel verdrietig van wordt?
Ja, dat kan iedereen begrijpen!

Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe om deze hele zware en verdrietige periode het hoofd te kunnen bieden.
En schrijf maar lekker van je af!!

Ik sla even een (virtuele) arm om je heen en geef je even mijn schouder om op uit te huilen.
Heel veel liefs en een hele dikke knuffel voor jou.

Sterkte!!!

[Knibbel]

Lieve Chrissie, wil je ook heel veel sterkte toewensen en geloof me, ik heb heel diepe bewondering en respect voor je hoe je hiermee om gaat. Op die momenten dat jouw vader jouw steun, begrip en vooral liefde nodig heeft ben je er voor je vader. Voor hem ben je dat lichtpuntje waar hij zich aan vast kan houden wanneer hij in het duister de weg kwijt is. Dat dit voor jou een immens zware taak is kan ik heel goed begrijpen.  Mijn schoonvader heeft ook Alzheimer gehad en ik heb van dichtbij ervaren hoe intens verdrietig en erg het is om als kind zijnde je vader steeds verder te zien 'verdwijnen'. Ook bij mijn man kwam vaak de vertwijfeling: hebben wij hier goed aan gedaan, hadden wij hem de laatste jaren niet thuis moeten houden. Mijn schoonvader 'vergat' heel veel, behalve de weg naar het huis waar hij met zijn vrouw en kinderen vanaf zijn huwelijk heeft gewoond. Als er dan weer een telefoon kwam dat mijn schoonvader 'weggelopen' was hoefden we alleen maar naar de ouderlijke woning van mijn man te gaan en vonden mijn schoonvader daar altijd huilend voor de deur aan. Het is echt niet makkelijk en het zal ook niet makkelijker worden, lieve Chrissie. Dat jij na zo'n momenten er helemaal door heen zit, lieve meid en gaat twijfelen over je beslissing, dit kan ook niet anders. Maar geloof me, wat Libra zegt is helemaal waar. Zowel voor je vader als ook voor jou is dit de beste stap die je had kunnen maken. Hoe pijnlijk ook.

Ook van mij een warme knuffel,
Knibbel

[Weegschaaltje]

Wat lijkt mij dat moeilijk voor jouw om mee te maken zeg. Je wilt hem zo graag helpen maar je kan hem alleen geruststellen.

Ik denk ook dat je vader daar goed zit. Hij krijgt daar alle zorg die hij nodig heeft.

[Chrissie]

Jullie zijn allemaal zo lief dat doet me zo goed,Helaas weet ik wat er allemaal op me afkomt dit is de tweede keer dat ik het meemaak. Mijn oma (vader zijn moeder) had het ook die was met haar vijftigste al dement. Vond het toen ook verschrikkelijk vooral als met een verjaardag haar zuster kwam en dan moest mijn oma zeggen hoe oud ze geworden was daar kon ze dan niet opkomen en haar zuster dramde maar door dan zei ik doe dat nu niet je ziet toch dat ze het er niet om doet, dit doet haar verdriet. Zo ging dat ook met in herhaling vallen. Ook al zal ik het bij wijze van 100 keer moeten herhalen dan doe ik het nog als mijn vader dat weer rustig krijgt heb ik het er graag voor over. Ik zie soms gewoon mijn oma tevoorschijn komen( dus zowel mijn vader als mijn oma op het moment) dat was zo'n lief mensje.

Hoop alleen dat mijn vader nooit zo'n lijdensweg krijgt als mijn oma, ik probeer me zo goed mogelijk voor die gedachte af te sluiten maar op sommige momenten lukt me dat helaas niet. Zit af en toe ook flink te schelden op die ziekte. Maar gelukkig is er ook af en toe tijd voor lach omdat je het op een holletje moet zetten om van die zaal af te komen omdat een andere bewoner er tussen uit wil piepen sommigen zijn zo slim mijn man kreeg laatst de schuld terwijl hij niets gedaan had maar de verpleging had deze vrouw door.

[Chrissie]

Sorry jongens kom ik weer aankakken met slecht nieuws belandt  van de ene nachtmerrie in de andere nachtmerrie.

Weet even niet hoe ik met alles moet omgaan, wou dat ik nooit geboren was ben zo klaar met alles, mijn man noemt het pesten wat mijn moeder en broer doen, ik zelf noem het jaloezie waar ze last van hebben. Dit gaat al vanaf de scheiding van mijn ouders 30 jaar geleden toen presteerde mijn moeder het om iedereen tegen me op te zetten had niemand meer over. Met 4 man hebben ze me toen in elkaar geslagen en nog was ik degene die het verkeerd had gedaan omdat ik niet alcohol wou drinken en ook contact met mijn vader wou houden. Heb toen een paar jaar mijn vader niet gezien om zo maar de vrede te bewaren maar dat hielp niets toen zochten ze weer wat anders en hoe ga je daar als 10 jarige mee om.

Nu begint het hele ritueel weer , mijn broer die bij haar woont staat weer achter haar, toen ik 10 was ook. Hoop dat ik morgen niet meer wakker wordt eindelijk rust van dit kloten leven!

[Knibbel]

Ho lieve Chrissie, ik hoop dat je morgen wel wakker wordt en zegt: F...ck jullie allemaal. Ik geef jullie niet de macht om mijn leven en dat van mijn gezin kapot te maken.

Lieve Chrissie, dit klinkt misschien heel hard in jouw oren, maar ik wil bijna schreeuwen: laat ze los, Chrissie. Neem afstand van ze, laat je niet gek maken door familie die het helemaal niet waard zijn om daar om te treuren. Je hebt nu een eigen leven, jouw gezin, jouw kinderen, daar ligt nu jouw leven. Daarnaast heb je veel zorg om je vader, dat is jouw keuze, als de rest van de familie daar boos om zijn is dat hun probleem, niet die van jou.

Ik weet dat je veel verdriet en pijn hiervan hebt, want elk kind wil graag, vooral door haar/zijn moeder, geaccepteerd worden, dat haar moeder van haar houdt, haar beschermd, haar het gevoel geeft er te mogen zijn. Maar toch zul je het los moeten laten, zeker ter wille van jouw eigen kinderen, jouw eigen gezin.

Je bent zo goed bezig Chrissie, al zover gekomen, laat anderen dat niet te niet doen. Hou vol Chrissie en heel veel sterkte, want makkelijk is het zeker niet en het is al helemaal niet iets wat je zomaar even naast je neer legt, want het gaat toch nog altijd over jouw bloedeigen familie.........

Een dikke knuffel van mij

[Buster]

Lieve Chrissie,

Ook ik hoop dat je morgen wakker wordt.
Ook hoop ik dat je daarnaast echt wakker wordt.

Je was een kind, je was 10,...
Een kind van 10 zit op de basisschool en hoort zich druk te maken over vriendinnen, wel of geen agenda, wel of niet naar gym.

Ik geef je man gelijk, het is pesten, en waar pesten normaal gesproken een kinderachtig iets is, zegt het meer over de pester dan diegene die gepest wordt. Waarom het gebeurt, geen idee. Dat weet alleen je moeder en wellicht snapt ze het niet eens. E zo kan jij ook heel goed gelijk hebben, dat ze jaloers is.

Ik heb je leren kennen als een oprechte vrouw, die knokt voor haar gezin. Die tegenslagen verslaat door de kalmte te bewaren. Die nooit, al roept de hele omgeving dat ze dat zou moeten doen een ander beledigd of een haar zou krenken. Liever nog krop je het op tot het je langzaam aan opvreet van binnen.

Lieve Chrissie, een moeder zorgt, beschermt, ontfermt. Dat doe jij voor jouw kinderen. Ik hoop zo dat je jouw zorg om je kinderen belangrijker kan maken dan het niet zorgen en beschermen wat jouw moeder doet.
En tot slot; als jij morgen niet wakker wordt, heeft zij gewonnen.
Dat is toch ook niet eerlijk, of wel?