Begrijp er even niets meer van???

[Libra]

Lieve Chrissie,

Ik heb hier niets meer aan toe te voegen.
Je lichaam geeft nu zelf aan dat het eindpunt bereikt is met extreme vermoeidheid en huilbuien.
Pak je rust en bel morgen op dat je hulp nodig hebt.
Niet meer wachten lieve dame!!!

Succes en heel veel liefs

[Knibbel]

Lieve Chrissie, ik wou dat ik iets kon doen om je last te verlichten en je depressiviteit weg kan halen. Maar helaas heb ik die macht niet.

Ik kan alleen beamen wat Libra zegt: je lichaam geeft aan stop en niet verder. Jouw vermoeidheid en huilbuien zijn de eerste tekenen van een depressie. Je moet nu hulp vragen. Je moet nu echt oppassen dat je niet verder wegglijdt. Eigenlijk moet je nu pas op de plaats maken en tegen jezelf zeggen: nu ben ik even belangrijk en moet ik aan mezelf en mijn gezondheid denken. Niemand, jouw man, jouw kinderen en zelfs jouw vader hebben er niets aan wanneer jij helemaal instort.

Ik weet niet of dat nu nog altijd is, maar toen ik jaren geleden mijn zware depressie had kreeg ik van het RIAGG een zogenoemde 'pitter' (een soort 'buddy') die overdag met mij meeliep, boodschappen doen, huishouden, wandelen, luisteren, samen lachen samen huilen, advies geven, hij deed op een gegeven moment zelfs de strijk omdat ik er geen fut voor had. Hij hield mij gewoon bij de dag. Mijn gezin had daar ook heel veel profijt van, want mamma begon weer langzaam aan aanwezig te zijn en aan het gezinsleven deel te nemen.

Ik hoop van harte dat jij via jouw psycholoog ook de juiste hulp en steun vindt. Ik wens je veel sterkte Chrissie.

[Buster]

Lieve Chris, ik kan niets toevoegen,... (wijze dames hier op het forum )

Je bent een bijzonder mens, een lief mens en een goed mens.
Kijk maar naar je kinderen; die lijken niet voor niks op jou.

"Geeft niks, je kan er ook niks aan doen"

Ik hoop van harte dan bij -10 toch de zon voor je gaat schijnen.

Dikke Knuf

[tuthola]

Lieve Chrissie..
Het zit je allemaal ff niet mee in het leven en stevend af op een depressie, wat je meemaakt op dit moment is ook niet niks en komt tot uiting dat je lijf niet meer wilt. Ik snap heel goed dat je je schaamt als de school opbelt waar je blijft, leg het de school uit dan krijg je meer begrip van hun kant en zodoende jij je wat minder schuldig voelt.

Dat je toch meegegaan bent naar de ijsbaan vind ik heel knap van je ook al schaatste jezelf maar 2 rondjes je was er wel bij en daar gaat het om...dus TROTS op jezelf zijn dat je dat gedaan hebt.

Van mij dus ook sterkte de komende tijd.

Liefs Tuthola

[Bloem2]

Chrissie, ik denk aan je en wens jou ook eens een zonnetje in je hoofd toe!
(dan kun je in ieder geval nog even blijven schaatsen voor zover dat lukt)

Dikke knufferd

[Chrissie]

Mag ik even van me afpraten heb gewoon lucht nodig.

Ik voel het gewoon al als er iets met mijn vader is en vanmorgen was het wel heel dramatisch maar het is gelukkig goed afgelopen. Mijn vader wou koffie zetten maar doordat hij een beroerte heeft gehad trilt hij heel erg dus heeft hij het water ipv in de koffiemachine er een groot deel naast gegoten maar dat wat er naast is gekomen is dus een stekkerdoos die hij per ongeluk naast heeft gelegd terwijl ik hem voor zijn veiligheid op een andere veiliger plek had gelegd zodat dit niet kon gebeuren gelopen. Gelukkig is de stop eruit gesprongen maar mijn vader helemaal in paniek daarop ik werd opgebeld door de verpleging die 's morgens bij hem komt of ik alsjeblieft wel wou komen want ze kon hem niet rustig krijgen, ik had toevallig net de auto bij geparkeerd dus ik was er in binnen no-time. Mijn vader riep maar steeds hoe kan dit nu ik begrijp er niets van en wat gebeurd er met me hij stond gewoon te huilen, zo verschrikkelijk om te zien. Heb hem getroost en gepraat en ben daarna gaan kijken wat er aan de hand was. Heb de problemen opgelost door alles droog te maken een nieuwe stop er in te doen daarna de mensen voor de alarmering gebeld omdat te zorgen dat zijn telefoon het weer zou werken met de alarmering. Toen die man kwam had ik net weer alles aan de gang deed de telefoon het weer met de alarmering. Ik heb me heel erg lopen te verontschuldigen bij die man omdat hij voor niets was gekomen maar hij was zo vriendelijk en vond het helemaal niet erg.

Toen ik bij mijn vader vandaan kwam moest ik naar de psycholoog heb met horten en storten mijn verhaal kunnen vertellen heb meer zitten huilen dan praten schaam me daar zo voor. Ik ben er bijna 2 uur geweest omdat ze me niet durfde te laten gaan.

Sorry voor mijn verwarde verhaal maar ik moest het even kwijt .

[Kaatje]

Dikke knuffel voor jou!

[Knibbel]

Lieve Chrissie, je hoeft je toch niet te verontschuldigen. Als het je oplucht en helpt om het hier neer te schrijven dan doe je dat toch lekker. Je zult wel enorm geschrokken zijn van al die toestand en natuurlijk is het als kind zwaar om je vader in zo'n hulpeloze toestand mee te maken. En dat het je verdriet doet wat er allemaal met je vader gebeurt is toch heel begrijpelijk. Je hebt je heel sterk gehouden en gedaan wat er op dat moment moest gebeuren. Je hebt je hoofd koel gehouden, dat daarna de spanning eruit komt is toch heel normaal. Ik hoop dat het nu weer wat beter gaat met je en ook met je vader. Veel sterkte nog.

Liefs Knibbel

[Buster]

Hey Chris, wat is dat nou,....

Je hebt je vader gekalmeerd, de boel opgeruimd, als een volleerde elektricien de boel gerepareerd.
Vaklieden opgevangen en gezorgd dat hij ala minute weer toegang had tot de alarmdienst.
Dus, als ik het zo lees, was je op het moment dat het moest, goed in je schoenen, op tijd en vakkundig bezig.

En natuurlijk gaat dat niet in je koude kleren zitten.
Want het is en blijft wel je vader.
Pas erna bedenk je je wat er had kunnen gebeuren als hij geen aardlek schakelaar had.
Of als de stop door een defect niet was gesprongen.
Erger nog, je had er van te voren over nagedacht en toch is het ergens mis gegaan.

Ik vind je een kanjer.
Je fikst het maar mooi wel even.
Het is fijn om te horen dat ze je daarna echt goed hebben opgevangen.
Dat had je blijkbaar even nodig, het is ook niet niks.

Ik heb diepe bewondering hoe je je op zo'n moment staande weet te houden.
En die elektricien, die zijn altijd te laat voor afspraken, kon hij nu mooi het gat inlopen. 

Kop op!
Hou vol, je bent een kanjer!

[Libra]

Lieve, lieve Chrissie,

Ik lees nu net je verhaal pas en ik kan me zo goed voorstellen dat je er even helemaal doorheen zat!

Maar wat ben jij een rots in de branding voor zowel jouw vader als de thuiszorg geweest!
Je hebt gehandeld (en zeer adequaat en goed) op het moment dat het nodig was.
Dat je daarna helemaal op een hoop gaat en al die angst en emoties over wat er had kunnen gebeuren eruit komen, is alleen maar goed!!
Daar hoef je je helemaal niet voor te schamen!!
En wat heb jij een fantastische psycholoog!
Wat geweldig fijn om te lezen dat ze jou echt gewoon de tijd heeft gegeven om weer een beetje tot jezelf te komen, in plaats van na 3 kwartier of een uur te zeggen: "sorry........, maar uw tijd zit erop"........

Deze, ontzettend moeilijke, emotionele achtbaan zul je nog wel een aantal keren meemaken, want, laten we eerlijk zijn, het is niet niks als je je ouder zo verdrietig ziet!
Juist die periode dat ze zich nog (gedeeltelijk) bewust zijn van de dingen die fout gaan is het allermoeilijkst!
En ik begrijp zo goed hoe machteloos je je dan voelt!
Er zijn dan ook geen woorden van troost in deze situatie, die schieten tekort.
Ik kan alleen maar een virtuele arm om je schouders slaan, je een welgemeende dikke knuffel te geven en tegen je te zeggen "hou nog even vol, lieve dame, er komen straks andere tijden voor je".

En tot die tijd?......schrijf het hier maar lekker van je af en gebruik het forum maar als (mede) uitlaapklep!
Er is geen enkele verontschuldiging van jouw kant nodig, voor wat dan ook.
Heel veel liefs

[Chrissie]

Ik kom even weer aanzeuren, sorry mensen
Moet even mijn hart luchten ik huil alleen nog maar.

Moet van psycholoog mijn levensverhaal opschrijven om er achter te komen hoe ze met het beste kunnen helpen. Maar wat kom ik me tegen, vanaf mijn elfde, sinds de scheiding van mijn ouders dus, heb ik heel veel dingen moeten overleven.

Voor het eerst zit ik er om te huilen heb dat nooit gekund. Maar nu weet ik ook precies waar mijn waardeloze gevoel vandaan komt. Als ik het zelf terug lees dan denk ik van hoe heb ik het ooit overleeft. Wil het het liefst aan de kant gooien wil die pijn en verdriet niet meer voelen, vind het zeer heftig allemaal maar weet dat ik verder moet het is voor een goed doel, hoop dat ik het maar goed zie...

[Kaatje]

Lieve Chrissie,

het is een heel pijnlijk proces waar je nu door heen gaat. Blijf schrijven zonder het terug te lezen. Pas als je helemaal klaar bent, kan je het doen. Door dit pijnlijke proces, ga je het verwerken, het een plekje geven en dan kan je het loslaten. Dit zal je waarschijnlijk nu nog niet inzien, maar ik weet dat het goed gaat komen met je.

En huil er maar lekker op los! Dat is ook een vorm van loslaten.

knuffel

[Chrissie]

Ik kwam bij een bepaalde passage , toen begonnen de tranen al te komen ben maar even gestopt ga morgen weer aan het nieuwe heftige hoofdstuk verder. Toen ik was ik gewoon zo onverstandig om het terug te lezen, ik heb een flink potje gejankt.

[Buster]

Ik kwam bij een bepaalde passage , toen begonnen de tranen al te komen ben maar even gestopt ga morgen weer aan het nieuwe heftige hoofdstuk verder. Toen ik was ik gewoon zo onverstandig om het terug te lezen, ik heb een flink potje gejankt.

Lieve Chris,

Wat een ontzettend goed idee.
Opschrijven om te ontdekken en petje af dat je alles opschrijft en er oprecht naar kijkt.
Het teruglezen is helemaal niet onverstandig.
Het kan er maar uit zijn.
En niet dat met het opschrijven alles ineens opgelost is.
Maar je weet dan wel wat je een plekje moet gaan geven.

Ik maak een diepe buiging voor je.
Deze klus is nog zwaarder dan de klus die je al jaren aan het klaren bent.
Maar ook dit levert heel veel op.

Hou vol *het komt wel goed schatje*

[Chrissie]

Het vreemde was dat ik dacht dat ik het wel allemaal verwerkt had ( de scheiding van mijn ouders wat er na gebeurd was) dus ik begreep er even helemaal niets van dat ik toch begon te huilen. Terwijl in die tijd en er na ik helemaal niet kon huilen en waarom nu dan wel? Maar het heeft me wel goed gedaan het huilen heb er verder ook niet over nagedacht vanmiddag, we hebben een flinke boswandeling gemaakt en tijdens die wandeling had ik nog wel zo iets van ze hebben me niet klein gekregen en stiekem was ik ergens toch een beetje trots op mezelf, daarna kon ik het zo naast me neer leggen en heb heerlijk genoten van de wandeling.