vrij zijn

[lotte]

tja, een week van ongelofelijk slecht in mijn vel zitten.
Alles blijft maar malen.
22 mei volgt de uitspraak in het hoger beroep tegen de energie leverancier. Toch maar aan begonnen, op aangeven van mijn advocaat.
Of het wat op brengt? Geen flauw idee.
Ik ben gewoon zo moe van het knokken, en niet beschermd zijn tegen alle grappen die ex uitgehaald heeft.

Steeds vaker stel ik mezelf de vraag, zal ik maar het traject in gaan? Voor mij persoonlijk blijft het als falen voelen. Met alle respect voor diegene die wel die moedige keuze gemaakt hebben. Is het wel een keuze vraag ik me nu af?

In ieder geval, Lotte is moe. Verrekte moe. En vraagt zich af hoe lang ze het nog op kan brengen om te knokken.

Mijn huidige werkgever is/was absoluut niet bereidt om me tegemoet te komen. Dus toch maar weer overwegen om de schuldeisers vriendelijk te verzoeken om het allemaal op een iets lager tempo te zetten.
Ik moet even zoeken naar innerlijk optisme en kracht, om alles weer met een opgeheven hoofdje toe te treden.

[Buster]

Lieve Lotte,

Als een incasso bureau eerlijk zou zijn, als het uitprinten van een voorgekauwde brief aan uurloon inderdaad

[lotte]

Hoi buster,

ik ben zo moe, mijn hoofd is zo vol, dat ik je post niet eens helemaal begrijp. Vergeef mij.

Ik vermoed, dat de eisende partijen, in mijn geval, niet zo heel veel te verliezen zouden hebben. Maar dat is een gevoel.
Ik wil gewoon rust, ik wil geen post meer hebben, van allemaal ouwe meuk, omdat er ineens een incassobureau zijn administratie op orde aan het brengen is.
Het vreet zoveel energie om continue overal tegen in te gaan, en aan te tonen dat het verhaal anders in elkaar zit.

Bij meneer ex, valt helaas niets meer te halen. Hij heeft een faillissement van meer dan een miljoen op zijn naam staan, en heeft het bij onze "buren" zo bont gemaakt, dat ze hem graag 2,5 jaar in de kost nemen. Om het zo maar even te zeggen.
Persoonlijk mogen ze hem van mij wel een een jaar of 10 houden, maar dat is een ander verhaa 

[Buster]

Lotte,

Wat ik bedoelde was je uit te leggen dat een traject geen falen is.
Het is een regeling die er niet voor niks is.

Als schuldenaar word je blootgesteld aan een behandeling die is geschreven door psychologen.
Je word op hoog niveau gemanipuleerd. Maak dan gerust gebruik (of probeer gebruik te maken van,..)  een traject die er voor is gemaakt om mensen zoals jij, waarbij een schuld is overkomen uit de brand te helpen.

Baat het niet,...

Je verdiend je rust, aan de deur, telefoon en in de brievenbus.
Hou vol!

[lotte]

en toch voelt het voor mij als falen.
waarom, omdat de eindstreep in verhouding al best dichtbij is.

Die blauwe club, die toch in zijn eentje 600 euro in de maand opstrijkt. Na bijna 3 jaar is het bijna klaar. In iedergeval aan het einde van het jaar ben ik met ze klaar.
Dat scheelt me 600 euro in de maand. Dat is een heleboel lucht.
Een deel daarvan wilde ik het versnelt aflossen gaan stoppen, en het andere deel als buffer gaan sparen. Er komt tenslotte ook nog een studerend kind aan.

Als ik nu dat traject op zou starten, dan ben ik toch zo 3,4,5 maand verder. Toch?
Mijn angst is dus gewoon, dat het voor mij eigenlijk te laat is om er echt baat van te hebben.
De schulden zullen per 1 januarie 16000 euro bedragen.
Het traject duurt, verbeter mij als mijn info onjuist is, 36 maand na toelating toch?
Op dit moment los ik naar draagkracht 625 per maand af.
Daar zou in theorie per januari dan 600 euro bij op kunnen.
1225 euro zou de aflossing per maand bedragen.

Hoe zit het in het traject, wanneer je alles veel sneller afgelost hebt?
Of gebruiken ze die 36 maanden als richtlijn en krijg je meer leefgeld?

Achteraf gezien ben ik gewoon stom geweest, wellicht. En had ik toen alle ellende begon meteen het traject in moeten stappen.
Maar dat is achteraf.
en nu is nu.

Ik denk dus, dat ik gewoon moet doorbuffelen. Dat er niets anders op zit.

[Buster]

Lotte,
Het is heel herkenbaar.

Die afweging is ook alleen aan jou om te maken.
Wij hebben precies hetzelfde, zouden wel weer een aanvraag kunnen doen, maar het betekend ook minder vrijheid. Ok, je bent wel afhankelijk van de toestemming van een eiser.

Zo zijn er bij beide veel voors en tegens.
Als je binnen 3 jaar zo goed als klaar bent kan ik me voorstellen dat je de rompslomp van een traject er niet bij hoeft te hebben. 

Hoe de verdeling gaat weet ik niet precies, dat verschilt per gemeente.
Maar het is zeker geen falen. (tenminste, dat vind ik)

[Chrissie]

Lotte,

Weet je wel dat ik het vreemd vind dat je het als falen aanvoelt. Je hebt zeer hard gestreden en alles eraan gedaan om weer uit die schulden te komen. Maar op een gegeven moment wordt het je allemaal teveel dat kan een ieder overkomen en als je dan hulp vraagt omdat het echt niet meer wil dat noem ik totaal geen falen, ik vind het juist klasse van je dat je hulp durft te vragen want hiermee voorkom je misschien erger en dat is toch de bedoeling van alles. Het gaat hier tenslotte om jou toekomst!

Zoals ik het uit alles lees zit je nu op de wip van het wel of niet te doen  en dat maakt de keuze des te moeilijker. Ik weet niet of het mogelijk is in jou gemeente maar vraag eens om een adviesgesprek misschien kunnen zij je nog verder op weg helpen om een goede keuze te maken en je zit niet direct ergens aan vast.

Maar het gevoel dat je faalt moet je maar snel van je af zetten want dat is nergens voor nodig!

[lotte]

Hoi Chrissie,

ik lees hier de verhalen, maar op dit moment komen ze niet echt binnen... alles loopt weer weg via het overloopputje, zullen we maar even zeggen.

waarom ik het als falen beschouw, dat heeft te maken met het feit dat ik dan gewoon jarenlang fors betaald heb, en het me gewoon niet gelukt is om de ellende onder de knie te krijgen.
het gaat niet om het vragen van hulp. Want geloof me, dat heb ik echt wel geprobeerd. Maar ik knalde tegen zo'n muur van ongeloof aan, en werd zo bekeken alsof ik echt zo dom was, dat ik in de verhalen van meneer ex getrapt was, dat het behoorlijk ontmoedigend was.

Ik heb wel hulp gekregen, voor het verwerken van de emotionele ellende. Maar voor de financiele ellende, heb ik, afgezien van 3 gesprekken met maatschappelijk werk, 2 met de schuldsanering, en een heleboel met mijn advocaat, eigenlijk niet gehad.

Een rechtzaak hier, en eentje daar. Maar het gewoon het gevoel van onmacht.

Gisteren weer post van de blauwe klup, ivm een betaling. wie het snapt mag het zeggen.
schuld bedraagt een kleine 5 mille, betaling die er genoemd wordt 568 euro, en het sommetje in de rechter kolom laat zien 5.396,00 - 963,00= 4.433,00

Wie het snapt mag het zeggen.. ...

ik ga dus toch maar even bellen....

[lotte]

vandaag weer post van de blauwe klup.
Yes, onder de 4 mille. En de aangifte 2011 moet er nog af. Het gaat dus snel nu.
Volgende maand gaat het gebeuren, dan ga ik onder de 2 mille duiken.
Kan niet wachten tot ik klaar ben met die klup... jippie.

Alle berichten uit de krant van vandaag, maken me onrustig van binnen. Lichtelijke paniek. Maar ik ben me er van bewust dat ik maar gewoon moet afwachten en geen beren moet zien, die er domweg nog niet zijn.

[Buster]

Lotte, dat is een goed bericht!

Verder deel ik je zorg en zou er bijna geen journaal meer van kijken,....
Gisteren hoorde ik een zin die maar bleef malen; "De consument zorgt voor de remming in de economie" Nee, nou word ie mooi! Kosten en lasten gaan om, voorzieningen gaan de deur uit en het dan gek vinden dat de consument kiest om te sparen in plaats van uit te geven.

Ik vrees dat de tijden die gaan komen zwaar zullen zijn, maar een troost; we houden allemaal niet op met bestaan. Wij (hier, als schuldenaren) hebben een groot voordeel; wij hebben al best wat ervaring met de pijn van het schrappen en de creativiteit met het oplossen.
Het zal voor een ieder anders zijn maar ik kan me nog zo het eerste jaar herinneren waarbij elke keer dat ik me realiseerde dat ik iets niet kon veroorloven de moed in mn schoenen zakte. Had niks meer met wel of geen noodzaak te maken, er was gewoon geen geld meer.

Voor de zekerheid heb ik in onze eigen begroting alvast meegenomen dat we volgend jaar 3x

[lotte]

de blauwe enveloppe is binnen, ik krijg nog 1240 euro terug over het jaar 2011, wat natuurlijk verrekend wordt met de openstaande posten. Nou ja, het maakt ook allemaal niet uit, als ik er maar vanaf kom van die klup.

vandaag ook met de bank gebeld waar ik mijn hypotheek heb lopen. Een afspraak gemaakt om te kijken of er nog een andere constructie te bedenken is waardoor ik iets meer lucht kan krijgen.

Ik heb er heel lang over nagedacht, en heb bij mijn moeder aangeklopt. Haar geld zit in haar huis, of ze er over na wil denken om door middel van een hypotheek verhoging bereidt zou zijn, een deel van mijn schulden af te lossen, en te verrekenen met mijn (toekomstige) erfenis.
Het is een mijlpaal, of een dieptepunt, maar ik red het niet meer alleen, en dat besef komt knetterhard binnen.

Gelukkig schijnt het zonnetje, en kan ik relatief goedkoop koken op dit moment. Ik heb het eet budget bij gesteld naar 60 euro per week. Het is dus echt creatief met eten voor mijn gevoel, maar het is niet anders.

Ik zat op 80 euro per week, dus spaar ik weer 80 euro in de maand. Het is even nodig om knetterhard te rem er op te zetten, en ik merk aan mijn dametjes dat ze er met die warmte minder moeite mee hebben om een keer vaker salade te eten.
Dan doen we dus volop.

[Buster]

Lotte, aankloppen bij ouders is altijd emotioneel.

Toch scheelt het als je kan aantonen voor jezelf vooral dat je enorm je best doet om eruit te komen.
Je bent dan geen "bodemloze put" maar het is dan echt een helpende hand voor de toekomst.

Ik duim met je mee.
Knap dat je het red met

[lotte]

ach, ik rook en drink niet, dat is al een mega winstpunt op dit moment...
mijn kinderen lusten geen prik, dus hier staat "gewoon maar ranja" in de kast.
ze zijn uit de luiers (zou niet best zijn als dat niet zo zou zijn)

en volgens mij, hebben ze niet eens door dat moeders de broekriem verder heeft aangehaald. En geloof me, daar zou ik ze echt wel over horen. 

[Buster]

Leuk h

[Libra]

Hai Lotte,

Ik weet natuurlijk niets van jouw situatie (jouw leeftijd ), maar op een zeker moment is het aankloppen bij je ouders het zwaarste was er is.
Althans, zo voelde het wel voor mij.
Je hebt een bepaalde leeftijd bereikt en zou het eigenlijk allemaal zelf moeten en kunnen doen en de tijd dat je ondersteunt werd door je ouders is allang pass