Mijn verhaal met schuldenmeter

[Chrissie]

Wil het wel graag ,als ik mijn gevoel volg dan gooi ik alles in de schulden maar dat gaat het niet worden,  moet eerst even goed puzzelen en dan beslissen wat de beste weg is. Denk eerlijk gezegd dat er niet veel in de schulden gestopt kan worden maar alle kleine beetjes helpen.

[Weegschaaltje]

Je neemt gewoon de middenweg. Als de mogelijkheid er is. Deels de schulden en deels de andere belangrijke zaken.

[Chrissie]

hmm geen slecht idee kon dat weleens als uitgangspunt gaan gebruiken. Je brengt me op idee

[Knibbel]

Kijk, zo'n fijne berichten lees ik altijd graag. Lieve Chrissie, ik weet zeker dat je jouw 'zak' geld goed zal besteden. Het is je zo gegund, lieve meid.

Veel liefs en een warme knuffel
Knibbel

[Chrissie]

heb de zaken naast elkaar neergelegd zo goed en kwaad als het wou en binnen 5 minuten weer weggelegd omdat ik het niet meer aankon, wou het wel door de kamer heen gooien heb me kunnen bedapperen( dit ben ik totaal niet doe normaal nooit aan gooi en smijt werk). Heb maar als besluit genomen dat ik eerst alles op de spaarrekening parkeer en als de rust is wedergekeerd, hopelijk zoals ik van de casemanager (team 290) van mijn vader begreep over pakweg een half jaar het dan pas onder te gaan verdelen.

heb nu zoveel dingen voor mijn vader te regelen loop compleet stuk. Hoop dat ik hiermee maar een goed besluit heb genomen ben in alles de draad kwijt.

[Weegschaaltje]

Rustig aan meid. T loopt niet weg. Weet je nog? eerst de belangrijkste zaken ( je vader ) en dan de minder belangrijkere dingen ( je schulden )

[Libra]

Heb maar als besluit genomen dat ik eerst alles op de spaarrekening parkeer en als de rust is wedergekeerd, hopelijk zoals ik van de casemanager (team 290) van mijn vader begreep over pakweg een half jaar het dan pas onder te gaan verdelen.

Over pakweg een half jaar?
In alle eerlijkheid Chrissie, dit vind ik van de zotte!!
Sterker nog, ik vind dit eigenlijk misdadig!

Lieve dame, wanneer ga je nu eens

[Chrissie]

Heb maar als besluit genomen dat ik eerst alles op de spaarrekening parkeer en als de rust is wedergekeerd, hopelijk zoals ik van de casemanager (team 290) van mijn vader begreep over pakweg een half jaar het dan pas onder te gaan verdelen.

Huh? Huh?

Over pakweg een half jaar?
In alle eerlijkheid Chrissie, dit vind ik van de zotte!!
Sterker nog, ik vind dit eigenlijk misdadig!

Hier zit de verhuizing van mijn vader naar het verpleeghuis bij in en alles wat er rond om komt kijken 'impact' en de gesprekken voor het verpleeghuis bij in  het oude huis leeghalen en de tijd om te herstellen. De casemanager heeft het ruim gerekend.

En helaas ik loop tegen dezelfde muren omhoog zoals met mijn man met de schulden in het begin, heb al tig maal aan de bel getrokken moet telkens enorm kwaad worden voordat er beweging in komt bij mijn broers, mijn man heeft het al geprobeerd de case manager maar niets helpt. Je weet niet half hoe rot ik me onder alles voel. De jongste riep direct al dit kan ik niet, de oudste beroept zich steeds op zijn werk en studie dus tijdgebrek. En ik krijg dan mijn moeder met haar jaloezie ook nog op mijn dak , die verwijt me van alles en neemt het voor mijn broers op dus ik sta alleen. Op dit soort momenten wil ik ook niet meer verder met mijn leven ben er helemaal klaar mee voor de kinderen ga ik nog verder sta ik iedere dag nog op...

heb gisteren mijn oudste broer opgebeld of hij me dan wel wilde helpen met de opzegbrieven voor de woning e.d. als hij er tijd voor kon vinden dan deed hij het anders...

Heb

[Buster]

En wat staat je in de weg om kwaad te worden?

Het gaat om je vader, je loopt hem dag en nacht na ten koste van je eigen gezondheid en ten koste van je gezin.
Is jouw gezin minder waard dan de studie van je ene broer of de tijd van de ander?
Ze komen hier alleen "mee weg" omdat jij dat toelaat.

Daarnaast gaat het om je vader.
Een man die je heeft opgevoed die zijn hele leven voor jullie heeft klaar gestaan.

"als hij tijd heeft dan helpt hij"
Als hij tijd heeft? Hij MAAKT maar tijd.
Sorry, Chris, ik heb het geprobeerd te tikken zonder boos te worden maar dat lukt echt niet.

Jij bent niet minderwaardig aan je broers, kom nou!
Ok, je woont wat meer in de buurt (denk ik) en dat kan een reden zijn dat je vaker langs gaat.
Maar hallo, jij regelt ALLES.
Een week heeft 7 dagen en er zijn 3 kinderen. Ieder twee dagen lijkt me, en dat jij dan een dag extra pakt, prima.
Dit kan niet hoor.

Ow, enne,.. uit de psychologische trukendoos; je vraagt niets meer, nee je zegt het.
- Jij maakt die brieven, hier zijn de adressen.
- Jij bestelt de dozen die we nodig hebben.
Of als het dan toch als vraag moet, doe het dan niet open.
- Ik wil graag dat jij de post regelt met het doorsturen
- Ik wil graag dat jij dan en dan langskomt. Ik kan niet.

Ja, sommige families heb je niet zo heel veel aan, zelfs niet in moeilijke tijden.
Des te belangrijker dat jij wel heel blijft voor je eigen gezin.

Hou vol!

[Knibbel]

Lieve Chrissie, ben nu even niet in staat om veel te reageren, maar ik wil je graag vertellen dat ik aan je denk. Heel veel liefs van Knibbel.

[Chrissie]

Ze komen hier alleen "mee weg" omdat jij dat toelaat.

Hier zal misschien een kern van waarheid in zitten wil dat niet weg vlakken, maar wat ik zo verschrikkelijk vind mijn vader heeft nog een zus en een broer en zijn zoons mijn broers dus , toen hij nog niet ziek was kwamen ze altijd bij hem en andersom ook. Maar sinds dat hij ziek is, in ieder geval dat de diagnose bekend is, er nog nooit weer iemand geweest, ben er met ons gezin de enige die er komen. Kan er gewoon met mijn verstand niet bij dat je mensen zo kunt laten vallen.

dank je knibbel lief van je, doe rustig aan meid

[Libra]

Ze komen hier alleen "mee weg" omdat jij dat toelaat.

Hier zal misschien een kern van waarheid in zitten wil dat niet weg vlakken, maar wat ik zo verschrikkelijk vind mijn vader heeft nog een zus en een broer en zijn zoons mijn broers dus , toen hij nog niet ziek was kwamen ze altijd bij hem en andersom ook. Maar sinds dat hij ziek is, in ieder geval dat de diagnose bekend is, er nog nooit weer iemand geweest, ben er met ons gezin de enige die er komen. Kan er gewoon met mijn verstand niet bij dat je mensen zo kunt laten vallen.

Lieve Chrissie,

Hier zit niet alleen een "kern van waarheid" in, dit is een waarheid als een koe!!

Lieve dame, het is absoluut geen kritiek op jou, want ik heb alleen maar bewondering voor je hoe je dit alles zo lang en zo intensief gedaan hebt.
Maar........deze mensen kunnen je vader met een gerust hart aan zijn lot overlaten/laten vallen, omdat ze WETEN en ervan uitgaan dat JIJ de kastanjes wel uit het vuur haalt!!
En dat is dan ook precies wat je doet!
Zij hoeven geen van allen hun "verantwoording" te nemen, omdat ze wel weten dat jij die op je neemt.

Je zit in een vicieuze cirkel die je ooit eens zelf hebt laten ontstaan, door in het begin van het verhaal het helemaal en alles zelf te doen en doordat je je neergelegd hebt bij de ronduit slappe excuses van, met name, jouw broers!
Door deze toen te accepteren, zit je vandaag in deze situatie.

Maar Buster heeft volkomen gelijk als zij zegt "je moet niet vragen, je moet het zeggen".

En wat zou er dan kunnen gebeuren?
Jouw familie kan daar hevig tegen ageren, misschien boos worden of zelfs het kontakt totaal verbreken, maar......heb je nu zoveel aan ze dan?
Ze zijn er nu ook niet! Niet voor jullie vader/man, noch voor jou!!!

Het is even een hele zure appel waar je doorheen zult moeten bijten, maar als je het nu niet doet zal de situatie niet veranderen!
Zullen zij zich er nog altijd met een Jantje van Leiden vanaf maken en zul jij alleen nog steeds de kar moeten trekken!

En ten koste van wat?
Niet alleen ten koste van jouw eigen gezin, maar bovenal ten koste van jezelf!!

Het vergt moed en kracht en doorzettingsvermogen om deze stap te zetten en de eerste keer dat jij op je strepen zult staan, zal je staan bibberen in je schoenen! Geloof me.
Maar geloof me ook als ik je zeg dat de volgende keer daarna makkelijker wordt en de keer daarop nog veel makkelijker.

Maar aan het einde van de rit hebben wij heel makkelijk praten op een afstandje, maar ben jij degene die het zal moeten doen.
Misschien is het een idee om dit met je casemanager te bespreken en dat hij/zij samen met jou en met jouw familie om de tafel gaat zitten? Of desnoods een vriendin?
Doordat jij je dan gesteund weet door een "vriend" in het overige "vijandige kamp", zou je net het zetje kunnen geven om voor jezelf op te komen.
Want 1 ding is wel heel duidelijk, deze situatie houd je niet nog een paar maanden vol, laat staan een half jaar!
Ruim genomen of niet.

Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe!
Alle lliefs.

[Chrissie]

Libra, we al samen rond de tafel gezeten de casemanager/psycholoog en mijn broers en ik maar het heeft geen meter geholpen kan hoog en laag springen wat ik wil. Iedereen kan wel zeggen het ligt aan mij maar mijn broers en familie willen juist dat ik mijn vader aan zijn lot overlaat. Ik ben zelf al zover dat ik het contact verbreek met hun wil dit niet meer zo langer. Vind hun verschrikkelijke mensen zo ga je toch niet met mensen om mijn vertrouwen in mensen daalt steeds verder en verder. Heb dit nooit geaccepteerd het wordt me gewoon op gedrongen helaas. Heb al dusdanig geleerd dat je als mens niets waard bent.

[Knibbel]

Lieve Chrissie, het is inderdaad erg als je al zover bent dat je het contact met je familie wilt verbreken. Maar ik kan het me heel goed voorstellen dat je het helemaal hebt gehad met ze. Doe wat jezelf het beste voor jou en je gezin vindt, dat is echt het allerbelangrijkste. Probeer zoveel mogelijk de dingen af te schuiven op de casemanager en blijf hierover praten bij je psycholoog, dat is de plek waar je voor jezelf de hulp en steun kunt krijgen die je zo hard nodig hebt.

Heb al dusdanig geleerd dat je als mens niets waard bent.

Ik mag toch hopen dat jij jezelf hier niet mee bedoeld, Chrissie. Als er iemand is waar ik groot respect, bewondering en waardering voor heb dan ben jij dat wel. Had ik de keuze om een vriendin uit te zoeken dan stond jij bovenaan de lijst. Ik geef je virtueel een dikke knuffel en blijf volhouden lieve meid.

Knibbel

[Chrissie]

De wonderen zijn de wereld nog niet uit heb ik weer geleerd vandaag.

Vandaag heeft mijn vader in een goed moment zelf aangegeven dat hij graag dichtbij me wilde wonen in het verpleeghuis. Heb hem wel moeten troosten maar hij merkt zelf dat het niet meer gaat en toen zei hij waar de casemanager en een mevrouw van het Ciz bij waren dat hij het me niet mocht aandoen dat ik nog verder voor hem zorgde. Dan ging ik eraan onder door, zijn ervaring met mijn oma ( zijn moeder zij had ook dementie) kwam ineens voorbij. Eerst haalde ik opgelucht adem en vanavond heb ik gehuild niet meer normaal. Wat een rare muts ben ik ook.